Vrijheid

11.

Raven wou naar haar toe komen om haar iets aan te doen, maar Stan hield hem tegen. 'Laat mij eerst.' Zei hij en stapte naar zijn dochter toe. Hij legde zijn handen op haar schouders. 'Core... Waarom?' Vroeg hij, hij wist duidelijk niet wat hij ervan moest denken. 'Het is de schuld van Staener... Hij nam me mee naar het bos en vertelde een leugen. Volgens hem was ik vrij. Ik rende door het bos en bleef steken in een val van de jagers, maar ik werd gered door Jonas, een Xio met bijzonder ogen. Hij hielp me en we konden het wel goed vinden met elkaar. Maar alles leek een valstrik te zijn. Staener had mij gewoon gebruikt zodat hij Jonas kon vangen! Ik kon hem niet uit mijn hoofd zetten en stelde een plan op om hem te redden in het midden van de nacht. En het lukte.' 'Je had dood kunnen zijn!' Riep Stan met een trilling in zijn stem. 'Dat risico moest ik dan maar nemen... Papa, ik geloof echt dat Jonas mijn ware liefde is, mijn engel!' Stan schudde zijn hoofd. 'Je kent hem nog maar net!' 'Ja, maar wat ik bij hem voel heb ik nog nooit eerder gevoeld! Ik ben verliefd.' Stan zuchtte diep. 'Core... Ik ben blij voor je maar... Ben je nu net niet iets te naïef? Ik bedoel: ik had nooit gedacht dat jij zou ontsnappen om iemand anders te redden die je niet eens goed kent! Ik wist niet dat je daar zo dapper voor was... Het wil niet zeggen dat je een knappe Xio ontmoet, dat je meteen verliefd moet worden. Ik weet dat je verlangd naar een partner, maar als je geduld hebt dan komt dat allemaal wel vanzelf.' 'Ik heb al jaren geduld, ik ben nog nooit verliefd geweest voordat ik hem ontmoette! Ik meen het papa, ik heb de ware eindelijk gevonden. En niemand pakt hem van mij af!' Zei ze vastberaden. Stan wist niet wat te zeggen. 'Je kan me hier niet opsluiten, ik heb het recht om mijn eigen pad te kiezen, al is het in jouw ogen misschien niet de juiste.' Stan wou net iets zeggen, maar zijn luide, zware gekuch hield hem tegen. 'Papa? Gaat het?' Vroeg Core bezorgd, maar het leek wel alsof Stan stikte. 'Papa!' Riep ze bang. Zendra sprong ook recht en hielp Stan overeind. 'Rustig ademen liefje, rustig ademen...' Suste ze. 'Wat gebeurd er?!' Riep Core bang uit. 'Hij zou toch niet besmet zijn geraakt door Kalamus?' Dacht Raven luidop. 'Onmogelijk! Kret is helemaal geïsoleerd! Die ziekte kan hem niet bereikt hebben!' Sprak Zendra tegen. 'Of... Iemand moet de ziekte met zich meegedragen hebben, iemand van buitenaf...' Zei Ron en keek daarna meteen naar Core alsof zij de schuldige was. 'Wat?! Nee! Onmogelijk!' Riep ze meteen uit. 'Verdenk mijn dochter niet van mijn slechte gezondheid! Ze heeft hier niets mee te maken!' Kuchte Stan. 'Wat is dan wel de oorzaak?' 'Maak jullie eens niet zo'n zorgen! Het is vast gewoon een verkoudheid!' Zei Stan, maar zeker was hij niet. 'Papa, als het Kalamus zou zijn, dood me dan en haal uit mijn ogen de chemische stof die ze nodig hebben om jou te redden!' 'Nee! Core luister, niemand doet jou pijn, niemand raakt jou aan! Jij bent in mijn ogen geen Xio, maar een mens. Xio's bestaan niet! Iedereen is gelijk! Ze mogen jou niet doden, ze mogen niemand doden!' Hij wreef over haar wang. Er rolde een traan over de wang van Core. 'Ik wil helpen...' 'Dat hoeft niet. Het is vast niets ergs.' 'Wat als het dat wel is?' 'Maak je nou toch eens niet zo'n zorgen m'n meisje, het komt goed zeg ik je.'

Net op dat moment kwam Joris binnen. 'Ah, ik wist wel dat je hier zou zitten.' Core droogde snel haar tranen en ging tegenover hem staan. Joris had weer een grote grijns op zijn gezicht. 'Nu je mijn meisje bent, mag je bij mij slapen. Kamer 202.' 'Ik slaap liever hier.' Zei ze snel. 'Hoezo?' 'Ik kan soms heel laat gaan slapen...' 'Maakt niets uit! Met twee is het toch gezelliger dan alleen?' 'Ik weet het niet Joris...' Zijn grijns verdween. 'Zo makkelijk ontloop je me niet. Ik beveel het je!' 'Dat kan je niet, het blijft mijn leven, mijn keuzes!' 'Die tellen niet langer meer! Doe nou eens gehoorzaam!' Core keek weer terug naar haar vader, hopend dat hij er wat op zou zeggen zodat ze niet met Joris mee hoefde te gaan, maar Staener was hem voor. 'Je moet hem gehoorzamen. Hij is een mens, jij een Xio.'

Core ging uiteindelijk toch mee met Joris, al was het niet haar keuze. Ze had wel nog snel haar kleine notitieboekje in haar achterzak gestoken, ze wou namelijk niet dat Staener of wie dan ook het op haar kamer aan zou treffen en het zou lezen. In het notitieboekje stond heel veel informatie over de Xio's, alles wat ze wist en Core wist veel. Ze wist meer dan de mensen van Voltai. Joris ging op zijn bed zitten en volgde de bewegingen van Core. Core stapte naar het raam van zijn kamer toe en ging op het vensterbank zitten. Ze staarde naar buiten en liet haar vingers over het glas glijden. 'Aan wat denk je schoonheid?' Grinnikte Joris. 'Het is geen "wat", het is een "wie".' 'Heb ik nu al concurrentie? Dat was snel... Erg trouw ben je dan toch niet...' Ze rolde met haar ogen en zuchtte diep. 'Wacht, laat me raden... Die bijzondere Xio die je liet ontsnappen?' 'Hoe weet jij daar nou weer van?' Vroeg ze. 'De vraag is: wie weet er nog niet van? Iedereen weet het... Ik vind het wel naïef van je hoor. Je kent mij al jaren, ontmoet je even een andere jongen en bent er na een paar minuten al verliefd op! Ik vraag me af hoe het hem lukte... Is hij dan echt zo mooi?' 'Wat is jouw definitie van mooi?' Vroeg ze, starend naar buiten. 'Euh, een mooie persoon is iemand met een oogverblindend uiterlijk of zo...' 'Dan kennen wij een andere definitie... In mijn ogen betekend mooi zijn: mooi vanbinnen zijn, een hart hebben.' Joris proestte het uit van het lachen. 'Jij denkt soms echt dat je in één of ander sprookje leeft hé? Hebben je dromen je weer op't verkeerde pad gezet?' Hij zette zich recht en stapte naar haar toe. Hij sloeg zijn armen om haar heen en kuste Core in de nek. 'Zet hem uit je hoofd... Wij zijn nu samen.' Hij wreef over haar blote schouders nadat hij haar trui een beetje aan de kant schoof. 'Kunnen we niet gewoon slapen?' Vroeg ze voorzichtig. 'Gewoon slapen? Dat is toch een beetje saai, vind je niet?' Core stootte zich van hem af en stapte richting de deur. 'Ik wil dit niet Joris...' 'Dat had je maar moeten bedenken voordat je onze weddenschap aanging! Jij bent van mij, jij doet wat ik je beveel!' Riep hij. 'Ik hoor hier niet thuis!' Schreeuwde Core vol woede. 'Ik hoor hier niet... Hier zit ik vast, opgesloten tussen muren. Ik word er gek van! Ik ga en tracht me niet te stoppen...' Ze rende de kamer uit en sloeg de deur met een harde klap dicht. Ze verliet het gebouw van Kret, terwijl Joris haar achternazat en haar probeerde te stoppen.

'Ik meen het, het gaat goed met me...' Suste Stan intussen toen Zendra hem bezorgd aankeek. 'Je ziet er bleek uit...' 'Geen zorgen, morgen ben ik weer de oude! Iedereen is toch wel eens ziek...' Terwijl de conversatie tussen Stan en Zendra plaatsvond, staarde Staener naar buiten. Hij keek al fronsend toe hoe Joris achter Core aanliep, haar vervolgens ving en haar tegen de grond aanduwde. 'Ik ga even een sigaret roken.' Zei Staener. 'Je doet maar, maar schrik niet: het is koud buiten.' 'Weet ik, weet ik.' Knikte hij terwijl hij zijn lange regenjas aantrok.

Hij stapte al lachend naar buiten. 'Mooie vangst heb je daar Joris...' Joris trok Core overeind en hield haar stevig in zijn greep. 'Ze probeerde te ontsnappen, maar dan kent ze me nog niet!' Lachte hij. 'Laat me los!' Schreeuwde Core. 'Mond dicht kleine, straks maak je iedereen wakker!' Gromde Staener. 'Kan me niet schelen, beest!' Riep ze uit. Staener greep Core bij haar keel. 'Hoe noem jij mij?' Vroeg hij al tandenknarsend. 'Beest!' 'Beest?! Wie is er hier het beest... Wilde rat!' Hij schopte haar in haar maag. Core viel op de grond. Ze barste in huilen uit, al probeerde ze zich eerst nog sterk te houden. 'Oh, wat zielig! Heb ik je pijn gedaan?' Vroeg hij op een nep-medelijdende toon. 'Je bezorgd me al jaren pijn, ik ben niet te breken Staener, echt niet!' 'Hé... Maar wacht eens... Wat zie ik daar?' Hij hurkte voor haar neer en greep uit haar achterzak haar notitieboekje. 'Geef dat terug!' Riep ze en wou het teruggrijpen, maar Joris hield haar tegen. Al lachend bladerde Staener door het boekje. 'Mooi... Heel mooi... Ik zou zeggen: dankjewel voor je medewerking Core, maar het is alleen jammer dat het zo lang hoefde te duren... Informatie over de Xio's achterhouden voor ons, dat kan ik niet ongestraft laten. Joris, doe met d'r wat je wil en bezorg haar pijn, zorg dat ze voelt en inziet wie het hier voor het zeggen heeft!' 'Ik.' Geschrokken draaiden Joris en Staener zich om. Aan de andere kant van het hek stond Jonas. 'Ongelofelijk... Hé maar dit kan nog een mooi liefdesverhaaltje worden! Je wilt haar komen redden is het niet? Schattig, ongelofelijk schattig. Probeer Kret eerst maar eens binnen te geraken voordat-' maar Staener was nog niet uitgepraat of Jonas stond al aan de andere kant van het hek. 'Oké... Dat ging vlotter dan dat ik had gedacht...' Jonas stapte dreigend op ze af. 'Laat haar met rust.' Beval hij. Joris sprong voor hem. 'Ze is van mij, ik bepaal wat er met haar gebeurd!' 'Ze is van niemand!' Riep Jonas en duwde hem aan de kant. Hij hurkte voor Core neer. Core legde meteen haar hoofd in zijn nekholte. De tranen bleven over haar wangen rollen en ze trilde alsof ze het koud had, al was het dit keer uit angst. Joris wou Jonas net iets aandoen, maar Staener hield hem tegen. Hij bleef enkele sprakeloze seconden naar Jonas kijken. 'We kunnen het ook anders doen...' Zei Staener. 'Wat bedoel je?' Vroeg Joris. Staener richte zich weer tot Jonas. 'Luister hond, je mag bij Core blijven, je mag op Kret blijven... We zullen Core met rust laten. Op één voorwaarde! Dat je ons de toestemming geeft om je te onderzoeken, experimenten op je te mogen uitvoeren, dat allemaal zonder tegen te werken.' 'Afgesproken!' Riep hij snel. 'Goed, dan beginnen me morgen met het uitvoeren van het eerste experiment.' 'Staener en ik dan?! Core is van mij!' 'Sorry Joris, maar de wetenschap gaat voor.' Zei Staener en wandelde weer terug naar huis. 'Hier kom jij niet zomaar mee weg!' Dreigde Joris en spuwde vervolgens in het gezicht van Jonas.

Toen Joris en Staener weg waren, sprong Jonas meteen recht. 'Komaan Core, nu kunnen we vluchten!' 'Jonas... Nee. Ze zullen ons komen zoeken en ons vermoorden, daar komen we niet mee weg. Blijf bij mij alsjeblieft. Joris en Staener hebben me bang gemaakt!' 'Geen zorgen! Ik blijf bij jou...' Zei hij en omhelsde haar. 'Maar... Ik kan hier niet voor altijd blijven, ik wil vrij zijn.' 'Ik ook, maar... Nu moeten we nog even wachten. Kom, ik zal je laten zien waar ik woon.'

Core nam Jonas mee naar het huis van Stan. Staener had Stan en Zendra intussen alles al uitgelegd, maar op één of andere manier was Stan het hier niet mee eens. 'En waar gaat hij dan slapen? Bij mijn dochter of wat?! Geen sprake van!' 'De grond heeft toch vloerverwarming? Laat hem daarop slapen, hij is niet beter gewend!' Lachte Staener. Jonas en Core stapten het huis binnen. 'Dag papa... Dit is-' 'Jonas, ik weet het. Hij is dus jouw engel... Die bijzondere jongen.' 'Precies! We horen bij elkaar, maar we zijn nog slechts vrienden.' 'Exact, enkel vrienden.' Zei Jonas snel, al was hij het daar niet helemaal mee eens. 'Mag hij bij mij op de kamer slapen paps? Ik beloof dat er niets zal gebeuren.' 'Helemaal niets!' Bevestigde Jonas. Stan wreef door zijn haren en zuchtte. 'Oké... Het is goed. Maar op tijd gaan slapen! Jij hebt morgen les jongedame!' 'Dankje papa!' Glimlachte ze en omhelsde haar vader. Hij wreef door haar blonde lokken en gaf haar een kusje op haar hoofd. 'Je bent al zo'n grote meid... Ik hou van je.' 'Ik ook van jou papa!' Jonas keek verward toe. Een mens en een Xio?! Hij vond het maar een vreemd en ingewikkeld gedoe. Toen hij in de ogen van Zendra keek versteende hij. Her was lang geleden dat ze elkaar hadden gezien en zij was erbij toen zijn moeder werd vermoord. Core greep plots naar zijn hand. 'Kom, ik laat je mijn kamer zien!'

Heeeey mensen! Genoten van het hoofdstuk? Vergeet niet te stemmen en te reageren💕 ik heb nu examens... Hopelijk tot snel!