Vrijheid

37.

De professor was slank en bleek. Hij zag eruit als een zakenman en niet als een wetenschapper. Hij had een vertrokken gezicht met een dun brilletje. 'Meneer en mevrouw Voltai, goedemorgen.' Zei hij en schudde Zendra en Staener de hand. 'Is dat hem?' Vroeg hij en keek Jonas met een glimlach aan. 'Ja, dat is Jonas.' Zei Staener. De professor bestudeerde de Xio van top tot teen. 'Toen je me vertelde dat hij wild bloed bevatte, kreeg ik een heel ander beeld over deze jongen. Ik vergiste me overduidelijk. Hij ziet er verzorgd uit, heeft zo te zien ook wat spieren, is niet heel mager, draagt deftige kledij...' Merkte de man op. 'Zo zag hij er niet uit toen hij hier kwam hoor, die kleren kreeg hij.' Legde Zendra uit. De professor stapte naar Jonas toe en reikte hem de hand. 'Professor Martens, aangenaam.' Zei hij. Jonas schudde, hoe onbeleefd het ook was, de hand van Professor Martens niet. Hij deinsde achteruit en ging tegen Core aan staan. 'Goed,' zuchtte Professor Martens die er voor Jonas uitzag als een wezel,' laten we dan meteen beginnen. Ik vraag je vriendelijk om plaats te nemen in de zetel. Ik heb wat beeldmateriaal mee dat gepaard gaat met geluidsfragmenten. Deze ga ik afspelen op de tv, als je Jonathan blijkt te zijn zullen we dat snel genoeg merken.' Jonas proestte het uit. 'Beeldmateriaal en geluidsfragmenten gaan uitmaken of ik Jonathan ben of niet? Wat een onzin!' De professor glimlachte half. 'Wacht maar...'

Jonas ging samen met Core in de zetel zitten, met hun blik naar de tv gericht. Terwijl de professor zijn computer aan de tv aansloot, genoot Jonas van de aandacht die hij van Core kreeg. Ze speelde met zijn haren, legde haar hoofd op zijn schouder, liet haar vingers over zijn wang glijden,... Het voelde heerlijk! 'Oké, het fragment gaat beginnen!' Kondigde de wezel aan en starte het fragment. Jonas probeerde zich te focussen. Hij kon nog steeds niet geloven dat dit onderdeel was van een experiment wat nergens opsloeg! Maar hij kreeg het lastig... Hij kreeg het warm en dan weer ijzig koud. Het fragment was nog maar pas bezig of er drong al een vreemd gevoel bij hem binnen. Hij keek naar de anderen. Niemand leek er last van te hebben, ook Core niet! Hij snapte het niet! Op het beeld waren slechts wilde paarden te zien, niet meer dan een stelletje wilde galopperende paarden. Hij hoorde gehinnik, een bries en het oorverdovende hoefgetrappel. Zijn gedachten galoppeerden terug naar de tijd in Conimar. Hij hield van paarden en speelde vaak met de paarden in de grote open vlaktes. De herinneringen van een piepkleine jongen speelden door zijn hoofd als een klein filmpje. Het gevoel van vrijheid vloeide door zijn aderen. Na de wilde paarden was er een arend in beeld. De prachtige roofvogel vloog over het landschap dat Jonas zijn thuis noemde. Het gevoel van vliegen, van die vrije geest of zoals ze zeggen: de vrije Spirit voelde hij zo goed alsof hij weer thuis was.

Maar de beelden werden erger, veel erger. Van rustgevende sfeerbeelden ging het naar oorlog. Je hoorde Xio's op de achtergrond roepen in de oude taal van de Xio's. Ze schreeuwden met z'n allen vreemde slagzinnen alsof ze voor iets in opstand kwamen. De beelden waren afschuwelijk. Xio's die op de rug van hun zwarte paarden werden neergeknald, vluchtende Xio's die het net niet haalden, dode lichamen, bloed en pijn,... Jonas slikte en begon onbewust te zweten. Weer hadden de anderen er minder last van, ook Core gaf geen kick. Jonas moest zijn vuisten balen toen de President van toen in beeld kwam. Op de één of andere manier kookte hij plotseling van woede. Hij wou die president doden, al was die al lang dood. Hij kreeg een gevoel van wraak, van pijn en verdriet, maar vooral van boosheid. Ondertussen noteerden Zendra en de wezel alles wat ze aan hem zagen. Het was ongelofelijk wat de beelden met hem deden. Hij kon zich er niet tegen verweren. Het leek welk alsof iemand de macht over hem had genomen. Hij moest letterlijk op zijn tanden bijten en zijn ogen dichtknijpen om niet als een vulkaan uit te barsten. Core probeerde hem te kalmeren, maar dat hielp niet. Maar toen... Toen Jonas de stem, de gil van Lital hoorde, ontplofte hij. Lital, de vrouw van Jonathan die vermoord en verkracht werd door de president, zorgde ervoor dat hij alle controle over zijn lichaam verloor. Hij opende zijn ogen en gromde luidop. 'Lieve hemel!' Riep Zendra en wees geschrokken naar zijn ogen. Ook de anderen merkten het op. De al zo felle blauwe ogen van Jonas leken op te lichten. Hij sprong recht, was alle controle kwijt en stormde op de mensen af. Staener, Zendra en de professor deinsden achteruit totdat ze met hun ruggen de muur raakten. Jonas sprak niet, hij hijgde en gromde als een weerwolf uit één of ander fantasy verhaal. Hij kalmeerde pas toen hij de warme armen van Core om zijn middel voelde. Ze drukte haar lichaam strak tegen hem, hij kon nog amper ademen. 'Rustig liefje, rustig...' Fluisterde ze zacht. De gebaalde vuisten kwamen weer tot rust, hij ademde weer normaal en de spanning verdween uit zijn lijf. De kleur van zijn ogen keerde weer terug. Toen hij weer helemaal bij zinnen was, zakte hij door zijn knieën. Core deed nog een poging om hem overeind te houden, maar mislukte daarin. Zijn hoofd tolde. Zo'n hoofdpijn had hij nooit eerder gevoeld. Hij huilde, maar wist niet van wat. 'Gaat het liefje?' Vroeg Core voorzichtig en ging op haar knieën naast hem zitten. 'Wat is er gebeurd?' Vroeg Jonas verward op een schorse toon. 'Je draaide een beetje door.' Zei ze. 'Een beetje?!' Riep Staener. 'Hij werd helemaal gek! Hij wou ons aanvallen!' Jonas zuchtte. 'Ik herinner me niets meer... Waarom herinner ik me niets meer?!' De professor zette zijn bril wat beter op zijn neus. 'Jonathan nam je lichaam over, ik wist wel dat hij in jou zat.' Jonas klom weer overeind, met barstende hoofdpijn. 'Rot op met je onzin! Zijn dit ook al zo'n bizarre bijwerkingen van jouw medicijnen Staener?!' Riep hij. 'Ik heb je niets gegeven Jonas...' Zei Staener onschuldig. Core wou haar handen op zijn schouders leggen, maar die duwde hij weg. 'Laat me. Ik moet even alleen zijn.' Hij liep naar buiten, over het plein en kwam niet meer terug.

In de namiddag, toen de lessen waren afgelopen, stapte Core op hem af. Hij zat in het gras en hij zat daar al een hele dag. Ze ging naast hem zitten en volgde zijn blik die nergens op uitkwam. 'Geloof jij het?' Vroeg hij plots, haar nog steeds niet aankijkend. 'Wat?' Vroeg ze stotterend. 'Geloof jij dat ik Jonathan ben?' Ze haalde haar schouders op. 'Ik weet het echt niet Jonas, misschien is er iets meer aan de hand? Misschien is het gewoon een geestelijke stoornis?' 'Een geestelijke stoornis? Dus je zegt dat ik gek ben?' Ze schudde snel haar hoofd. 'Dat bedoel ik niet, ik vind het gewoon vreemd dat je Jonathan kan zijn. Maar ik zou het ontzettend cool vinden! Jonathan was altijd al mijn held.' Jonas forceerde een glimlach. 'De mijne ook.' Ze streelde langs zijn wang. 'Als je zin hebt kan ik straks je gedachten verzetten...' Hij keek haar aan. 'Hoe dan?' Vroeg hij mompelend. Ze schoof dichter naar hem toe. 'Ik heb me al dagen niet meer gedoucht, net als jij. Ik bedoel maar: we gaan toch geen water verspillen door twee keer te douchen? We kunnen samen gaan!' Jonas slikte. 'Samen douchen? Jij en ik? Naakt?' Stotterde hij. Core knikte. 'Als je je niet schaamt natuurlijk hé, want misschien vind ik je lichaam wel niet mooi. Misschien bedenk ik me dan wel. Misschien is dat ding daar beneden kleiner dan verwacht!' Hij duwde haar al lachend op de grond en ging op haar liggen. 'Je zal versteld staan!' Daagde hij uit. 'Misschien moet jij je maar zorgen beginnen maken meisje, misschien vind ik jouw lichaam wel niet mooi! Veel te weinig rondingen...' Ze schaterde. 'Geloof me Jonasje, de manier waarop jij me soms al kwijlend aankijkt zegt al genoeg!' Hij rolde met zijn ogen. 'Je hebt gelijk, wie hou ik voor de gek. Je bent een godin met je prachtige lichaam. Misschien ben ik Jonathan, maar dan moét jij wel Lital zijn!' Ze proestten het uit. Wat hadden ze het toch goed met elkaar...

Maar aan alle mooie dingen komt een eind. Joris kwam naar hen toe. 'Core, we moeten nu beginnen aan ons practicum voor chemie. Tegen morgen moet het al klaar zijn en je kent Staener... Die wil je beter niet boos maken.' Jonas keek geschrokken op. 'Wat moeten jullie doen?' 'Wel, Staener heeft ons in groepjes ingedeeld. We moeten tegen morgen een practicum afwerken.' Core zette zich recht. 'Het spijt me Jonas, maar ik mag geen steken meer laten vallen wil ik er dit jaar nog door zijn.' Jonas klom ook overeind. 'Ik ga mee! Ik laat jullie twee niet alleen, ik vertrouw hem niet!' Core schudde haar hoofd en legde haar handen op zijn wangen. 'Geen zorgen beschermengel, we zijn niet alleen. Het is een groepswerk, Lize is er ook bij samen met nog twee andere vrienden van Joris. Er kan dus niets gebeuren.' Ze drukte een kus tegen zijn lippen aan. Hij liet zijn handen door haar haren gaan en wou dat ze hun lippen niet meer van elkaar losmaakten, maar Core duwde hem al lachend weg. 'Tot straks!' Ze knipoogde en wandelde vervolgens met Joris het gebouw in. Die had echter andere plannen...

Heeeey mensen! Genoten van het hoofdstuk? Vergeet zeker niet te stemmen of te reageren! Tot snel!!! Love you❤️