Vrijheid

24.

'Hoe ver moeten we nog?' Zeurde Liv na een lange tijd te hebben gewandeld. 'Dat is moeilijk te zeggen. Ik gok nog twee uurtjes.' Antwoordde Jonas. 'Wat bereiken we in twee uurtjes? De top of het begin van de berg?' Zuchtte Alice. 'Het begin,' zei Jonas,'maar de bergwandeling doen we morgen wel.' Er klonk overal gezucht en het wandelen sloeg over in slenteren. Core stapte dicht tegen Jonas aan en schaamde zich dood toen ze struikelde over een losliggende steen, maar hij haar nog snel vastgreep om haar overeind te houden. Hij lachte toen zo lief dat ze het warm kreeg en bloosde. Hij zei: 'Voorzichtig, straks doe je je nog pijn.' Hij wou bijna de hele wandeling haar hand vast houden om te voorkomen dat ze zou vallen. Ze weet niet waarom, maar ze zei dat dat niet nodig was en wandelde verder. Soms beseft ze pas later welke kans ze heeft laten liggen. Hij had haar hand kunnen vasthouden! Meer dan twee uur lang!

Plots bleef hij staan en hij liet ook meteen iedereen stoppen. Ze schonken hem een niet-begrijpende blik, maar hij negeerde die en bleef voor zich uit staren. 'Jonas, wat is er?' Vroeg Core. 'Horen jullie dat?' Hij spitste zijn oren en draaide enkele rondjes om zijn as. 'Ik hoor niets.' Zuchtte Alice. Maar net wanneer ze dat zei, hoorden ze het allemaal. Het geluid van een helikopter. 'Verstop jullie!' Riep Jonas en verstopte zich meteen achter een paar bomen. Iedereen dook naar de grond toe en kroop al zoekend naar een schuilplaats. De helikopter kwam in zicht. Het was een groot ding, iets wat Core nooit eerder van zo dichtbij had gezien. Het vloog laag tegen het bos aan en was duidelijk op zoek naar hun. Het was een helikopter van Voltai.

Het duurde slechts een paar seconden vooraleer hij weer verdwenen was. Opgeslokt door de wolken. 'Dat schol niet veel! Zouden ze ons opgemerkt hebben?' Vroeg James. 'Geen idee, ik denk van niet, maar één ding is zeker: ze zoeken ons en ze zullen ons blijven zoeken. We moeten Conimar uit en dringend de bergen intrekken.'

Ondertussen maakte de piloot van de helikopter contact met Staener. 'Ik vond ze, ze hebben het geloof ik niet door dat ik hen zag. Ik stuur de coördinaten door. Waar moet ik die Xio droppen?' Tano, de Xio die als spion zou dienen, bevond zich ook in de helikopter. Met zijn handen in de boeien staarde hij zinloos voor zich uit. Zijn wangen zagen rood van de tranen. 'Land in het open veld van Conimar en zet hem daar af. Enig idee waar die Xio's heen trekken?' Reageerde Staener meteen aan de andere kant van de lijn. 'Ik ken hun plannen niet, ze kunnen zoveel richtingen uitgaan. Ze kunnen naar het westen trekken, naar een verlaten Xio dorp om daar vervolgens het grote kanaal over te steken. Maar wat me logischer lijkt is dat ze de bergen intrekken.' Er viel een stilte tussen hun dialoog. Vervolgens nam Staener weer het woord. 'We hebben net je coördinaten nagekeken, we vermoeden ook dat ze de bergen in zullen trekken. Verander van koers en drop onze spion maar in Flandrio, het verlaten handelsdorp van de Xio's. Het bevind zich diep in de bergen. Het is een groot domein vol verlaten huizen. Als die Xio's daadwerkelijk van plan zijn de bergen te beklimmen en naar het noordelijker deel gaan, zullen ze een lange wandeltocht moeten maken. Ze zullen uitgeput raken en ik durf te wedden dat ze daar zullen uitrusten.' De piloot ging akkoord en voerde het plan uit.

'Ongelofelijk dat je die helikopter zo snel hoorde, wij hoorden helemaal niets!' Zei James verbaasd terwijl hij naast Jonas stapte. 'Mijn moeder heeft me altijd gezegd dat mijn zintuigen beter werken dan die van de mens en de andere Xio's. Mijn felle ogen zijn volgens mij een soort van handicap die me voordelen geeft in plaats van nadelen.' James schudde zijn hoofd. 'Het is geen handicap, het is iets magisch. Iets buitengewoons! Jij bent gewoon bijzonder!' Jonas lachte. 'Ik weet het niet zo zeker hoor James, ik voel me nier bijzonder.'
De avond viel en het werd al snel donker. Gelukkig bereikten ze het begin van de bergen snel. 'Morgenvroeg beginnen we aan onze bergwandeling. Rust met z'n allen goed uit en droom maar over morgen. Tegen de avond zijn we boven en kunnen we ons verschuilen voor Voltai. Daar vinden ze ons niet.' Zei Jonas en ging uitgeput op de grond zitten. De anderen volgden zijn voorbeeld. Core ging naast hem zitten, zo dicht als ze maar kon. Hij voelde een kriebel door zijn lijf gaan. James ging liggen op de zanderige ondergrond die bestrooit was met bladeren. 'Ik ga slapen, slaapwel iedereen.' Kondigde hij aan. Liv knikte instemmend. 'Ik ben ook uitgeput.' Ze liet zich achterover vallen en sloot haar ogen. Thomma keek naar Alice. 'Ben je ook moe?' Vroeg hij met een kleine glimlach. 'Zie ik er soms moe uit?' Beet ze. 'Nee, ik bedoelde-' 'hou je kop.' Zuchtte ze. 'Zoals je wilt...' Mompelde hij teleurgesteld. Jonas zette zich recht. Core keek hem niet-begrijpend aan. 'Wat ga je doen?' Vroeg ze. 'Blijf hier, ik kom zo terug.' Stelde hij gerust. 'Jonas?' Stotterde ze. 'Rustig maar, ik beloof het.' Hij knipoogde en wandelde weg. 'Waar gaat die mafkees heen?' Vroeg Alice. 'Ik weet niet wat er met hem is. Zou ik hem achterna gaan?' Thomma schudde zijn hoofd. 'Dat lijkt me geen goed plan Core, hij zei dat we hier moesten blijven.' Core keek achterom, naar de plek waar ze Jonas daarnet voor het laatst zag. 'Wat als hij domme dingen zal doen? Ik moet hem tegenhouden.' Ze sprong zonder de mening van de anderen te horen recht. 'Goed, maar wij bemoeien ons niet.' Zei Alice en gooide haar handen in de lucht.

Core holde achter Jonas aan. 'Jonas, wacht!' Riep ze, maar ze kon hem nergens vinden. 'Jonas?!' Bleef ze roepen. Er kraakten enkele takken waar ze vreselijk hard van schrok, maar dat bleek haar eigen fout te zijn toen ze opmerkte dat ze op enkele takken was gaan staan. Ze wandelde dieper het bos in en bleef maar zijn naam roepen. Op een gegeven moment hoorde ze het geluid van een waterval. Ze dacht meteen terug aan de waterval die ze eerder al ontdekte. Die was zo prachtig! Ze volgde het geluid en kwam inderdaad uit bij een kleine waterval die verscholen lag achter een hele wirwar van bomen en struiken. Ze dook meteen weg toen ze Jonas zag. Naakt. Ze wilde zich omdraaien en weigeren toe te kijken, maar het was alsof haar ogen meer wilden zien. Ze bleef staren vanachter de struiken naar hoe Jonas zichzelf verfriste in het meer. Hij dook onder water en toen hij weer bovenkwam schudde hij met zijn hoofd waardoor zijn lange blonde lokken alle kanten op vlogen. Core leek te smelten. Haar mond viel bijna open en ze voelde het kwijl over haar lip druipen. Zijn naakte bovenlichaam was het enige wat ze kon zien. Gelukkig misschien maar... Hij waste zich en zorgde ervoor dat alle sporen van modder verdwenen. Hij zong heel zachtjes een lied, zo eentje dat hij waarschijnlijk ter plekke verzonnen had.

Core wou zich omdraaien en weer weggaan, maar zijn stem liet haar halt houden. 'Ook een goedenavond.' Lachte hij. Ze draaide zich om en voelde zichzelf rood worden. 'Stond je daar al lang?' Vroeg hij. Core wreef verlegen over haar arm en staarde naaf de grond. 'Hé, geen zorgen. Ik ben niet boos, ik vind het grappig.' Lachte hij. 'Grappig?' Vroeg ze. Hij knikte. 'Ik vind het grappig dat je mijn koppigheid overneemt. Ik had je gezegd dat je moest blijven wachten totdat ik terug zou zijn.' 'Het spijt me.' Reageerde ze snel. 'Ik kan je niets bevelen, we zijn vrij. En trouwens nu je hier toch bent... Neem anders ook snel een duik. Er zitten ook wat modderige plekken op je gezicht.' Core schudde haar hoofd en kwam dichter naar Jonas toe die nog altijd in het water zat. 'Nee dankje, ik vertoon mijn naakte huid niet zomaar aan een wildvreemde wilde.' Hij glimlachte. 'Ik heb ook niet gezegd dat je ervoor naakt moest zijn.' hij trok onverwachts aan haar arm en trok haar zo al lachend het water in. Ze ging even onder en kwam daarna al spartelend weer boven. 'Jonas!' Vloekte ze. 'Tja, je kwam op eigen risico...' Ze sloeg met haar hand op het wateroppervlak waardoor al het water in zijn ogen terechtkwam. Dit pikte hij niet. Er ontstond een watergevecht tussen beiden. Het ging er hevig aan toe. Ze besprongen elkaar en probeerden elkaar onder te duwen. Hun gelach en getier was bijna hoorbaar tot in de bergen waar de helikopter net was geland...

Heeey mensen! Genoten van het hoofdstuk? Vergeet niet te stemmen en te reageren! Dankje!