Vrijheid

35.

Later die avond staarden Jonas en Core naar buiten door het grote glasraam in de kamer van Core. Ze zaten tegenover elkaar, beiden al omgekleed. Core droeg als slaapkledij een korte short met bloemetjes op en een dun topje met spaghettibandjes. Jonas kon niet ontkennen dat ze er sexy uitzag, zeker toen ze haar haren samenbond in een losse knot. Hijzelf leende kleren van een oud-student. Hij droeg een blauw shirt met een grijze short eronder. Terwijl Core naar de sterren staarde, keek hij haar de hele tijd mijmerend aan. Hij leek wel te dromen. 'Je bent mooi.' Zuchtte hij zonder enig besef dat hij dat net had gezegd. Core keek hem kort glimlachend aan, maar staarde dan weer naar buiten. 'Aan wat denk je?' Vroeg hij vervolgens. 'Ik krijg Staener maar niet uit mijn hoofd... Arme Léa! Eerst Marlies, dan ik en nu zij! Waarom kan niemand hem stoppen?' Jonas beet op zijn lip. 'Kan je vader dat niet doen? Hem ontslaan zou al veel doen!' Core schudde haar hoofd. 'Zolang hij samen is met Zendra zal dat niet gebeuren. Zendra domineert papa, hij heeft maar heel weinig inspraak.' Jonas trok zijn wenkbrauwen op. 'Maar Kret is toch nog altijd van hem en niet van Zendra?' Core zuchtte. 'Je begrijpt het niet Jonas. Papa heeft Voltai nodig. Heb je Kret al eens goed bestudeerd? Het is immens groot! Zoiets kan hij niet alleen runnen en al zeker niet betalen. Al het personeel: leerkrachten, bewakers,... Dat zijn allemaal mensen die eigenlijk werken onder de naam van Voltai. Als Voltai de samenwerking met Kret stopt, dan verdwijnt het personeel. Dan bestaat Kret kortweg niet meer. Zo'n verlies kan mijn vader niet aan en zeker nu niet.' Jonas schoof wat dichter naar haar toe en legde zijn hand op haar been. 'Hij kan toch-' 'Wat je ook zegt, hij heeft het geprobeerd,' onderbrak ze hem meteen,' hij heeft alles al geprobeerd om Staener weg te krijgen. Om mij en de anderen te beschermen. Je beseft niet hoe gelukkig je mijn vader maakt nu jij hier bent. Nu wij samen zijn. Hij rekent erop dat jij me zal beschermen, zeker nu hij dat niet meer kan...' Jonas legde zijn hoofd tegen het hare aan. Zijn hand liet hij over haar wang glijden en pikte een traan mee. 'Stil nu maar,' suste hij,' Stan komt er wel weer bovenop. Daar zal ik voor zorgen.' Core legde haar hoofd in zijn nekholte en duwde zich strak tegen hem aan. Ze sloot haar ogen terwijl hij kalmerend door haar haren wreef.

Even later, toen Core in een diepe slaap was beland, duwde hij zich zachtjes van haar los. Hij tilde haar op en droeg haar naar haar bed toe. Hij legde haar voorzichtig neer alsof hij niet wou dat eender welke spier in haar lijf het zou voelen. Hij trok het dikke donsdeken over haar heen. Tot slot gaf hij haar nog een kusje op haar voorhoofd.

Hij verliet haar kamer en ging naar de kamer van Staener toe. Hij klopte aan na een diepe zucht en raapte zijn moed bij elkaar. Staener deed de deur meteen open en was verbaasd Jonas te zien. De jongen stond met zijn gezicht naar de grond gericht, omringd door duisternis en het schaduwspel van de bomen op de muur. Enkel het maanlicht dat door het grote raam op de gang scheen, verbleekte zijn huid. 'Jonas, wat doe jij h-' Staener kon zijn vraag niet afmaken, of Jonas was hem voor. 'Ik moest van jou komen, weet je nog?' Staener knikte traag. 'Ja, maar het is al zo laat... Ik had je niet meer verwacht. Kom binnen.' De zachte, rustige stem van Staener deed Jonas nog meer beseffen hoe Core zich moest gevoeld hebben toen hij haar na al het vertrouwen een mes in de rug stak. Hij was vast hartstikke lief tegen haar geweest, gaf haar alle liefde die ze nodig had. Totdat... Hij transformeerde in het monster dat al die tijd al diep in hem verborgen zat. 'Speel je piano?' Vroeg Jonas die de tijd nam om de kamer van Staener wat beter in zich op te nemen. Een oude piano, met een stoffig klavier, stond verborgen in een hoekje van de kamer. 'Vroeger,' bekende Staener,' maar dat ding staat hier al járen. Het werkt vast niet meer.' Jonas stapte naar de piano toe. Hij ging zitten op het donkerrode krukje dat ervoor stond. Hij keek op naar de partituren die er nog stonden. Staener ging achter hem staan. 'Kan je noten lezen?' Vroeg hij dan aan Jonas. 'Ik niet,' slikte Jonas,' maar mijn moeder wel.' Staener ging zitten op het bed, net achter Jonas.
'Jouw moeder... Ik herinner haar tot mijn verbazing nog goed. Ze was in staat elk instrument te bespelen, vooral haar stem vond ik prachtig.' Het leek alsof Staener met zijn ogen een schets maakte van de moeder van Jonas. 'Ze speelde vooral gitaar. Dat heeft ze me geleerd.' Zei Jonas. 'Dus je kan gitaar spelen?' Gokte Staener. 'Ach, ik ben het vast al verleerd.' Zuchtte hij. 'Ik herinner me nog het liedje dat ze altijd voor me zong. Yo busqué heette het. De tekst was gewoon in het Nederlands waar het woord Yo busqué in terugkwam. Het was de oude taal van de Xio's en het betekende jouw ogen.

Jonas speelde enkele noten op de piano. Hij sloot zijn ogen en probeerde zich haar zoette stem weer te herinneren.

'Yo busqué
Parel van mijn dromen
Een geschenk van god
Helpend bij wat nog zal komen
Yo busqué
De sleutel tot jouw lot'

Maar plots stopte hij met spelen. De tekst die ze al die jaren voor hem zong, begon tot zich door te dringen. Hij herhaalde de tekst al mompelend. 'Waarom speel je niet verder?' Vroeg Staener. 'Die tekst...' Dacht Jonas luidop. 'Wat is daarmee?' Vroeg Staener verder. 'Het lijkt wel alsof mijn moeder de toekomst voor me voorspelde... "Een geschenk van god" wat te maken heeft met Jonathan, de god van de Xio's die ik zou zijn of "helpend bij wat nog zal komen" wat naar de kuur tegen Kalamus moet leiden of de sleutel van jouw lot...' Het leek wel alsof Jonas gek werd. 'Het klopt dan dus toch...' Staener trok zijn ogen open. 'En nu geloof je ons wel? Na een liedje opnieuw te spelen van je mammie geloof je ons wel?' Jonas gaf hem een nijdige blik. 'Nee! Ik geloof jullie nog steeds niet, want het is onmogelijk, ik wil het niet geloven! Maar alhoewel ik kan het ook weer niet niet geloven.' Staener fronste zijn wenkbrauwen. 'Jonas,' hij legde zijn handen op de schouders van de Xio en zuchtte diep,' je moet ons geloven jongen...' Jonas duwde de handen van Staener weg en sprong recht. 'Goed, goed, goed! Ik geloof jullie... Maar als het waar is dat ik Kalamus zou kunnen verdrijven, dat ik tot een kuur kan leiden, dan wil ik dat je me als de bliksem onderzoekt en desnoods tienduizend experimenten op me uitvoert. Nu meteen!'

Hij ging zitten op het bed, helemaal klaar. Hij legde zijn lichaam als het ware, zijn leven, in de handen van de professor. Staener hield zijn hoofd schuin en grijnsde. 'Nou, nou... Dat had ik nóóit van jou verwacht. Zo makkelijk. Té makkelijk. Hier zit iets achter niet? Laat me raden... Je wilt Stan redden omdat Core bang is dat hij zal sterven? Omdat ze niet wil dat Kret in de handen komt van Voltai?' Gokte hij. 'Stan is als een vader voor haar, ze noemt hem zelfs zo. Ik wil niet dat ze haar vader twee keer verliest, ik wil niet dat ze verdrietig is! Maar ja, jij vindt het vast geweldig als ze huilt. Je voelt je dan vast machtig. Ik vind haar prachtig als ze lacht Staener, alleen heb ik die lach enkel nog maar gezien toen we vrij waren.' Staener schudde zijn hoofd. 'Core lacht wel vaker hoor, niet overdrijven. Ze is een meisje die het leven ziet als iets moois, ze is een optimist, een gelukkige Xio.' Jonas kon niet sneller opstaan als toen. Hij ging tegenover Staener staan. 'Geloof je nou echt zelf jouw onzin? "Een gelukkige Xio" denk je dat echt? Dat is schijn! Ze doet dat omdat ze er niet depressief wil uitzien, maar dat is ze wel! Jij las nooit haar boeken, jij begrijpt haar gewoon niet! Ze lacht alleen maar oprecht wanneer ze zich veilig voelt. Veilig voor jou. Ze is bang om te worden opgesloten in jullie cellen! Nu we het toch over opgesloten hebben... Waar is James?'

Heeey mensen! Genoten van het hoofdstuk? Vergeet niet te stemmen en te reageren! Tot snel!!!