Vrijheid

31.

Toen Core wakker werd, was ze helemaal in de war. Ze lag in háár bed, in háár kamer. Een fractie van een seconde geloofde ze dat ze alles had gedroomd. Maar al snel werd duidelijk dat het geen droom was geweest. Haar arm voelde zwaar aan en kon ze amper bewegen. Iemand had er een stevig verband omheen gewikkeld. Ze bestudeerde haar kamer op er zeker van te zijn dat die wel écht haar kamer was. Ze schoof het deken van haar bed af en zette zich recht. Ze verliet haar kamer en holde naar beneden. Staener was de enige aanwezige. Hij zat voor de tv en zapte van kanaal naar kanaal. Hij keek met een grijns op toen hij Core zag. 'Waar is Jonas?!' Beet ze meteen. Staener zette de tv uit en stapte vervolgens naar haar toe. Hij keek naar haar arm. 'Hoe gaat het? Heb je veel pijn?' Toen Core zag dat hij een poging wou doen om haar arm aan te raken, trok ze die razendsnel weg. Dit deed wellicht pijn. 'Niet bang zijn, ik wil enkel helpen.' Suste Staener. 'Ja, ja... Dat zal wel! Ik ken jouw definitie van "helpen".' Siste ze wantrouwig. 'Dus jij wil weten waar je Jonasje is?' De blik die ze hem schonk had ze hem nog nooit durven te geven. Ze was woedend en haar blik was dodelijk. 'Hij slaapt.' Ze wou hem bij zijn kraag grijpen, maar dan ging de deur plots open. Joris kwam al grijzend binnen. Ook dat nog... Dacht Core.

'Goedenavond schoonheid.' Core baalde haar vuisten. 'Oprotten jij.' Beval ze. Joris trok een wenkbrauw op. 'Waar is dat verlegen bange meisje gebleven?' 'Die is er niet meer.' Reageerde ze snel. 'Is dat zo? Ik heb het gevoel dat dat bange meisje nog altijd ergens onder je vel zit. Ik vrees dat je dat bange meisje eventjes bent kwijt geraakt, maar geen paniek. Wanneer ik klaar met jou ben, heb je haar alweer gevonden.' Hij greep haar vast bij haar schouders. 'Eindelijk heb ik je.' Hij tuitte zijn lippen en wou de zijne op de hare drukken, maar Core draaide haar hoofd meteen de andere kant op. Hij gaf niet op, maar toen hij een poging deed om haar kleren van haar lichaam ge verwijderen, gaf ze hem een harde stamp in zijn kruis. Hij deinsde al kreunend achteruit en verloor zijn evenwicht. Hij viel om en belande met zijn hoofd tegen één van de tafelpoten aan. Core wist dat ze moest vluchten, de ziedende blik op het gezicht van Staener betekende haar dood...

Ze wou wegrennen, maar hij greep haar vast. 'Hier blijven jij!' Schreeuwde hij, maar weer ging ze in de verdediging. Ze zette haar nagels in zijn arm waardoor hij meteen losliet. Ze spurtte naar de deur toe, maar haalde die net niet doordat Staener haar nog net kon laten doen struikelen.

Ze belande op haar buik en probeerde haar val nog te breken door haar handen voor zich uit te steken, dat was echter geen goed idee. Haar arm deed nu nog meer pijn. Ze rolde van haar buik op haar rug, maar bleef wel liggen. Joris en Staener stonden rondom haar. Haar wangen waren bedekt met tranen en haar lichaam schokte. Ze was doodsbang en voelde zich machteloos. Staener wou haar overeind trekken, tot hij plots werd tegengehouden door het geroep van Stan. 'Blijf met jullie poten van mijn dochter af!' Joris en Staener sprongen meteen opzij zodat Stan zijn dochter kon zien. 'Mijn meisje...' Zijn stem leek te verdrinken in zijn tranen. Hij was nog steeds doodziek, dat merkte Core aan de manier waarop hij bewoog. Hij was niet meer de fitte vader die ze zich steeds kon herinneren, hij was heel mager en liep met een kromme rug. Hij wou zich bukken om haar te helpen, maar je hoorde bijna al zijn botten kraken toen hij dat wilde doen. Core kroop overeind en omhelsde hem meteen. 'Sorry dat ik wegvluchtte papa!' Huilde ze. 'Het is oké popje, het is oké...' Snikte hij. 'Gaat het wel papa?' Vroeg ze bezorgd. 'Zijn toestand gaat razendsnel achteruit.' Zei Zendra die uit de slaapkamer van Stan tevoorschijn kwam. 'Voltai kan hem toch genezen?! Jullie hebben toch een zogenaamd medicijn?!' Riep ze. 'Core, dat medicijn wil ik niet nemen. Daarvoor is een Xio gestorven, dat kan ik niet maken tegenover jouw soortgenoten.' Ze keek hem boos aan. 'Papa, denk eens niet aan mij! Denk aan jezelf! Ik wil jou niet verliezen, ik wil jou echt niet verliezen!' Hij liet zijn hand weer door haar haren gaan en kalmeerde haar. 'Mijn besluit is genomen Core, sorry.'

'Wil je Jonas zien?' Core had nooit verwacht dat Zendra dat zou vragen. Ze gaf geen antwoord, maar knikte enkel. 'Mooi zo. Ik zal hem halen.' Ze verliet het gebouw. Core bleef vastgenageld op de grond staan. Wat was Zendra van plan? Waarom wou ze Jonas en Core eerst scheiden om ze dan weer terug bij elkaar te brengen? En wat met James?

Stan deed een poging om te glimlachen. 'En hoe is het nu tussen jou en Jonas?' Joris en Staener keken haar nieuwsgierig aan, ze wouden dat ook wel weten. Al die blikken maakten haar verlegen. Ze keek naar de grond terwijl een glimlach haar gezicht sierde. 'Dat lachje ken ik...' Lachte Stan. 'We hebben gekust.' Gaf ze toe. Joris en Staener keken elkaar kort aan. 'Gekust?!' Herhaalden ze in koor. 'Jep, Jonas en ik zijn samen.' Core vond het grappig om die twee teleur te stellen, maar ze wist wel dat ze niet zouden opgeven en dat ze Jonas er zouden bij betrekken.

De deur van de kamer waarin Jonas lag werd geopend. Een strook licht sneed door het duister. Hij knipperde met zijn ogen en werd langzamerhand wakker. 'Opstaan.' Beval Zendra. Jonas zette zich rechter op het bed dat er stond. Waar was hij? Hij lag in een kamer die er niet veel beter uitzag dan een cel. 'Meekomen.' Zei ze kort. Jonas stond op en wreef door zijn ogen. 'Waar zijn Core en James?' Vroeg hij. 'Core is thuis, bij Stan. James bevind zich in dit gebouw, in zo'n kamer als jou.' Antwoordde ze. Jonas stapte slaapdronken naar haar toe. 'Ik breng je naar Core,' vertelde ze,' maar waag het niet iets uit te steken.'

Core zat ongeduldig aan tafel te wachten op Jonas. Ze prutste aan het verband om haar arm, het kon haar niet schelen dat het pijn deed. 'Wat is er eigenlijk gebeurd?' Vroeg ze dan. 'Jij raakte bewusteloos van de pijn en Jonas en die andere kerel gaven we verdoving.' Legde Joris uit. Net op dat moment betraden Zendra en Jonas het huis. Jonas rende meteen naar Core toe en omhelsde haar. Hij drukte haar stevig tegen zich aan en wou eigenlijk niet meer lossen. 'Gaat het m'n liefste?' Vroeg hij en keek naar haar arm. 'Het doet veel pijn, maar het komt wel goed.' Zei ze en gaf hem een kus. Zendra nam uit haar jas zak een pen en een klein notitieboekje. 'Ik ga het kort houden Xio's,' begon ze haar uitleg,' tijdens de aanval van vannacht vonden onze soldaten een staaltje bloed. Er hing een plakkertje aan met de naam Jonas erop. We gaan dit bloed verder onderzoeken, maar dat is voor jullie niet van belang. Wat wel van belang is is het gedrag van Jonas. Ik heb een man gesproken, een wetenschapper. De béste van de besten. Hij weet alles over de Xio's. En hij deed wel een heel opvallende uitspraak. Volgens hem moeten we jouw gedrag observeren en notities nemen, vooral wanneer je in het bijzijn van Core en je vijanden Staener en Joris bent. Want jij Jonas, jij bent niet wie je denkt dat je bent...'

Heeeey mensen! Genoten van het hoofdstuk? Vergeet niet te stemmen en te reageren! Dankje en tot snel!!!