Vrijheid

12.

'Welkom in mijn kamer! De bron van al mijn fantasieën en dromen... Mijn favoriete plek!' Zei Core trots. 'Mooi hoor, maar wel een beetje klein niet?' 'Tja, het bevat natuurlijk niet de opervlakte van het bos van Conimar!' Lachte ze. 'Dat weet ik ook wel, maar... Voel je je niet soms opgesloten?' 'Opgesloten, hoezo?' Jonas haalde zijn schouders op en bestudeerde de kamer. 'Het is niet veel groter dan de cel waarin Voltai me opsloot.' 'Deze kamer is de enige plaats waar ik soms even alleen kan zijn en ik heb soms echt nood aan met rust gelaten te worden. Ik krijg dagelijks harde woorden naar mijn hoofd gegooid... Ik moet mijn verkrachter steeds keer op keer onder ogen komen, ik word belachelijk gemaakt... Soms lijkt het alsof er niemand om me geeft, buiten mijn vader dan. Nou ja, hij is natuurlijk niet mijn echte vader.' Ze ging op haar bed zitten en trok haar knieën op. Jonas ging voorzichtig naast haar zitten. 'Mag ik vragen wat er met je echte vader is gebeurd?' Vroeg hij zacht. 'Ja,' zuchtte ze,' toen ik vier was werd mijn dorp overvallen door rovers, ze vernielden ons dorp. Mijn moeder, vader, m'n oudere zus en ik wisten te ontsnappen aan de chaos. We vluchtten weg in het bos, maar kwamen niet ver. De rovers schoten mijn beide ouders neer. Mijn zus en ik deden alsof we dood waren zodat ze weg zouden gaan en wij geen slachtoffer zouden worden. Toen ze weg waren leek ik wel een op hol geslagen veulen. Ik rende zo snel als ik kon door het bos, zonder enig idee waar ik heen zou kunnen gaan. Ik liet mijn ouders en mijn zus achter. Ik kwam bij Kret terecht waar ik door Stan gered werd. Niet veel later arriveerde met toeval ook mijn zus, die hij ook bescherming verleende. Mijn zus Marlies raakte in tegenstelling tot mij veel sneller gewend aan het nieuwe leven dat Kret ons schonk. Ze woont nu in het hoofdgebouw, bij haar vriend Römer. Ik zie haar niet zo vaak meer nu. Met die aanpassing aan Kret had ik meer problemen, ik kreeg heimwee en wou weer naar huis...' 'Waarom ontsnapte je dan niet?' 'Oh, maar ik heb het vaak genoeg geprobeerd en het lukte zelfs een paar keer, maar ze wisten me steeds weer te vangen en dan werd ik gestraft. Ik gaf de moed op en accepteerde het leven als een doelloze student.' Jonas keek haar verward aan. 'Doelloze student? Wat bedoel je daarmee?' 'Ik studeer ontzettend hard, ik ben ook best intelligent, ik doe heel erg hard mijn best om goede cijfers te behalen dat lukt me ook, maar... Wat ben ik er toch mee? Ik als Xio, kan een succesvolle job beter vergeten, al ben ik de beste, de slimste... Vanwege die stomme blauwe ogen en stomme blonde lokken wordt alles me afgenomen!' Jonas legde zijn hand op haar schouder. 'Zeg dat nou niet... Je bent een prachtige meid! Je moet juist trots zijn dat je een Xio bent! Ken je de verhalen niet van Jonathan Ten?' 'Natuurlijk ken ik ze! Vanbinnen en vanbuiten! Ik vertel ze steeds aan m'n drie duiveltjes.' 'Drie duiveltjes?' 'Ja, drie kinderen, ook Xio's! Ze houden van mijn verhalen en komen vaak langs om ernaar te komen luisteren. Misschien ook omdat ik de enige persoon op Kret ben die hun aandacht schenkt... Ze weten niet wat er buiten de muren van Kret gebeurd, ze... Ze zijn steeds het slachtoffer van pesterijen. Ze zijn nog jong! Mijn hart breekt steeds als ik het zie en meestal grijp ik dan wel in, maar mij overkomt hetzelfde. Je zou denken dat ze wel aan je gewend zouden raken, aan het feit dat je "anders" bent... Maar nee, ze blijven racistisch.' Jonas stond op. Hij wou heus wel naar Core luisteren, maar hij wou haar veel liever opvrolijken. 'Zal ik nog eens zingen?' Vroeg hij met een voorzichtige glimlach. Core knikte, maar zweeg.

'Ik liep vaak in vallen,
Opgesteld door't verraad
Niemand nog te vertrouwen
Ben een eenzame soldaat

Ik vecht voor mijn dromen
Kijk vooruit, zie het licht
Laat m'n bloed sneller stromen
Ik geniet, met m'n ogen dicht.'

De glimlach, die Jonas hoopte te zien, verscheen op het gezicht van Core. 'Dat was zó mooi!' Riep ze uit. 'Dankjewel, maar aan de tekst moet ik nog wat sleutelen. Het is allemaal geïmproviseerd. Want ja, in het bos heb ik geen papier om het te noteren. Het zijn de klanken en het ritme dat het zo "mooi" maken.' 'Voor een geïmproviseerde tekst vond ik het echt geweldig.' Jonas bloosde en wreef ongemakkelijk door zijn haren. Terwijl hij wegkeek en zich richtte tot de bureau van Core, merkte hij een hele hoop papieren en mappen op. 'Wat staat hier allemaal in?' Vroeg hij nieuwsgierig en bladerde door enkele schriften. 'Ik schrijf verhalen, maar ik neem ook notities over alles wat ik weet over de Xio's.' 'Cool! Mag ik je verhaal lezen?' 'Natuurlijk! Zolang je maar beloofd ze niet kwijt te spelen of ze kapot te maken.' 'Beloofd!' 'Prima! Dan ben je de eerste die geïnteresseerd is in mijn boeken.' Jonas ging liggen op haar bed en begon met het lezen van haar verhaal. Core vond het helemaal niet erg dat hij hierdoor een beetje asocialer werd. Ze ging naast hem liggen en sloot haar ogen van vermoeidheid. 'Slaapwel.' Glimlachte Jonas.