Vrijheid

28.

Een Xio, die leek op een zwerver, zat op de grond en keek op naar Jonas en Core. Om hem heen lagen allerlei planken, die hij waarschijnlijk had omgestoten. 'Wie ben jij?' Viel Jonas meteen aan. 'Tano, mijn naam is Tano.' Stotterde de man die zich bedreigt voelde. 'Wat doe jij hier?' Vroeg Core. Tano zette zich recht. 'Ik ben op de vlucht, op de vlucht voor Voltai.' Vertelde hij. 'Net als wij.' Mompelde Jonas. 'We staan aan dezelfde kant.' Zei Tano. 'Waar ga je heen? Het noorden of het zuiden? Of blijf je hier?' Vroeg Core. 'Ik ga naar het zuiden, daar ben ik veilig voor Voltai.' Jonas keek hem verward aan. 'Ik denk dat u zich vergist... Wij komen namelijk uit het zuiden en daar is het hoofdkantoor van Voltai gevestigd.' Tano schudde zijn hoofd. 'Als je naar het noorden gaat, dan is het risico groter gepakt te worden. Geloof me nou maar knul, het aantal helikopters dat er in het noorden vliegen is veel groter dan in het zuiden.' Jonas begreep het niet. Liepen ze nou naar Voltai toe in plaats van ervan weg? 'Ga met me mee, ik weet een veilige plek.' Zei Tano. Jonas schudde zijn hoofd. 'Ik weet het niet, ik vertrouw het niet. Volgens mij is het noorden het beste.' Tano richtte zich tot Core. 'Meisje, jij moet me wel vertrouwen. Voltai is een vreselijke plek voor Xio's zoals jij. Je weet wat er daar met meisjes als jou gebeurt!' Core ging dichter tegen Jonas staan, alsof ze zich bedreigt voelde. 'Het spijt me, maar we blijven bij onze beslissing. Wij gaan naar het noorden.'

Liv, Alice, Thomma en James waren ook komen opdagen. Ze hadden het geluid ook gehoord. 'Waar gaat dit over?' Vroeg Alice met haar armen gekruist. 'Deze man beweerde dat we niet van Voltai wegvluchten, maar er net heen lopen!' Liv hield haar hoofd schuin. 'Lopen we dan in een val?' Vroeg ze. Tano knikte. 'Ik meen het: het zuiden, daar moet je zijn!' Jonas was ontzettend koppig en bleef bij zijn beslissing. 'Ik heb je raad niet nodig, bedankt.' Thomma slikte. 'Wil je nu zeggen dat we deze hele wandeling gemaakt hebben voor... Niets?' Jonas baalde zijn vuisten. 'Nee! We kwamen hier niet voor niets! We zijn op de goede weg! We lopen niet in de klauwen van Voltai!' Alice keek weer naar Tano. 'Deze man zegt iets anders.' Jonas haalde zijn schouders op. 'Goed, ik snap het al. Als jullie deze onbekende willen geloven, doe maar. Keer maar terug. Ik ga door.' Hij keerde zijn rug naar de groep toe en zette zijn tocht verder. Core liep achter hem aan. 'Ik blijf bij jou! No way dat ik jou zonder mij laat vertrekken!' Jonas glimlachte. Hij wist wel dat ze hem niet zomaar zou laten gaan. Hij draaide zich om en keek naar de rest van groep. Alice schudde haar hoofd en bevestigde dat ze voor de kant van Tano koos. Ook Liv en Thomma vertrouwden Tano boven Jonas. Enkel James besloot dan toch om met Jonas en Core mee te gaan. Hij en Jonas waren tenslotte beste vrienden en daar kwam niemand boven.

De groep splitste zo in twee. Core, Jonas en James verlieten in het midden van de nacht het handelsdorp. Ze wandelden verder door de bergen. Het was er erg gevaarlijk, want je kon amper zien waar je liep. Jonas bleef plots staan en wees in de verte beneden naar een klein wit lichtje. 'Dat is volgens mij een dorp. We kunnen er heen gaan?' Stelde hij voor. 'Ben je gek? Dat is vast dagen stappen! Wat zeg ik? Ik bedoel: weken stappen!' Reageerde James. 'Ach wel nee, zó ver is dat nou toch ook weer niet?' Sprak hij tegen. 'Jonas, heb je eigenlijk wel enig idee waar we heen gaan? Waar we veilig zijn voor Voltai?' Vroeg James. Jonas zuchtte en liet zich zakken op de grond. Hij wreef door zijn haren en staarde naar de grond. 'De waarheid is dat ik geen idee heb waar we heen kunnen gaan. Ik heb geen plan.' James klapte in zijn handen. 'Nou goed gedaan hoor! Meneer laat ons een lange wandeling maken, bezorgt mij bleinen op mijn voeten, scheurt die groep in twee en gaat ons nu vertellen dat hij helemaal niet weet waar hij in godsnaam mee bezig is?!' James was niet echt kwaad, maar blij was hij al evenmin. Waarschijnlijk wou hij Jonas wel uitschelden, maar hij koos zijn woordenschat zorgvuldig. Hij wou zijn vriend niet kwetsen. 'Luister, het spijt me! Maar die Tano of hoe hij ook mocht heten, die is niet te vertrouwen!' Core ging naast hem zitten. 'Waarom denk je dat dan? Hij is toch een Xio zoals ons? Hij zou toch niet liegen?' Jonas keek haar aan. 'Niet elke Xio is te vertrouwen Core, dat moet je gaan beseffen.' Core slikte. De toon waarop hij tegen haar sprak was anders dan anders. Die lieve Jonas leek wel verdwenen te zijn. 'Misschien had hij wel gelijk.' Toen ze dat zei, kookte Jonas van woede. 'Je vertrouwt een onbekende boven mij?!' Core zette zich weer recht en veegde al het vuil van zich af. 'Als je zo tegen mij doet, dan ben jij vanaf nu ook een onbekende voor mij.' Ze keerde zich met een ruk van hem weg. James gaf Jonas een duw. 'Wat doe je nou?! Ga haar achterna idioot!' Jonas keek naar Core die weg stapte. In plaats van haar achterna te gaan bleef hij koppig zitten. Weer kreeg hij een harde stomp van James. 'Denk aan die vijf kinderen, weet je nog?' Jonas fronste zijn wenkbrauwen. 'Vijf kinderen?' Herhaalde hij. 'Ja! Jij en Core zouden vijf kinderen krijgen, dat had je beloofd!' Jonas rolde met zijn ogen. 'Dat was sarcasme!' James trok Jonas overeind. 'Sarcasme of niet, jij gaat nu naar d'r toe en biedt je excuses aan.'

Jonas rende achter Core aan. Verblind door de tranen probeerde ze zich een weg te banen door het duister. Ze schrok toen hij plots zijn armen om haar heen sloeg. Ze duwde hem weg. 'Gast, rot op! Ik kreeg bijna een hartaanval!' Schreeuwde ze. Jonas lachte. 'Het spijt me, dat was niet mijn bedoeling. En de dingen die ik daarnet zei, die waren ook niet mijn bedoeling geweest. Soms werkt mijn mond sneller dan mijn brein.' Core glimlachte half. 'Dat ken ik. Dat heb ik ook wel eens.' Hij nam haar hand vast. 'Dus... Is het weer goed tussen ons?' Ze kuste hem als antwoord op zijn vraag.

Een paar dagen later

Tano had zijn aankomst op Kret heel anders voorgesteld. In plaats van bedankt te worden door Staener, werd hij uitgescholden en verweten voor van alles en nog wat. Hij had gefaald in zijn opdracht. Staener liet Thomma, Liv en Alice wegbrengen naar Voltai, maar Tano liet hij niet zomaar gaan.

'Je had één taak!' Schreeuwde hij. Tano, die voorlopig in het huis van Stan, Zendra en Staener mocht intrekken, zuchtte diep. 'Het spijt me, ik kon hen niet overtuigen mee te komen.' Staener klopte vol woede op tafel. 'Je deed gewoon geen moeite! Iedereen is te overtuigen! Had gewoon gezegd dat hun ouders nog leefden en dat je wist waar ze waren! Je moest gewoon liegen!' Tano sprong recht. 'Ik heb al genoeg gelogen tegen mijn soort.' Hij maakte zich groter dan Staener en ging dreigend tegenover hem staan. 'Als ik jou was, zou ik aan mijn dochter denken Tano... Er zijn veel mannen geïnteresseerd in haar hoor...' Manipuleerde Staener. De boze blik smolt van Tano's gezicht. 'Dat dacht ik al...' Lachte Staener en gaf Tano een schouderklopje.

'Wat moet ik dan doen?' Vroeg Tano na een diepe zucht. Maar op dat moment kwam Joris net binnen. Hij had een grote grijns op zijn gezicht. 'Jullie zijn opzoek naar Core en Jonas hé? Ik kan wel helpen. Ik wil die kerel echt heel graag-' 'We willen hem levend Joris, levend.' Onderbrak Staener hem meteen. 'Ik zoek ze wel.' Staener fronste zijn wenkbrauwen. 'Waarom wil je helpen?' Joris wreef door zijn handen. 'Simpel! Ik verlang naar het lichaam van Core! En zo kan ik me ook bewijzen bij jou en bij Zendra! Ik wil graag jager worden bij Voltai, dat is mijn droom.' Staener keek met een trots gezicht naar Joris. 'Goed jongen, je mag hen zoeken en weer naar Kret brengen. Maar ik stuur je niet alleen. Tano hier gaat met je mee, hij vond hen tenslotte. Ik zal ook nog een paar jagers met je meesturen. Ik laat jullie morgen ophalen door een helikopter. Die brengt jullie naar de bergen.' Joris knikte met een smerig lachje op zijn gezicht.

Heeeey mensen! Genoten van het hoofdstuk? Vergeet niet te stemmen of te reageren! Dankje! Tot snel!!!