Calum Hood jest początkującym bokserem, a brat Louelle jego fanem. Nic dziwnego więc, że zabrał ją na walkę swojego idola. I właśnie wtedy zaczyna się historia.
Jaka? Co jest dalej?
Przekonaj się.
? twentyonecoldplay; 2017-2018
8.01 #36 w ff.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
malachidempsey, ashtonirwin, jastookes, crystalleigh, justinbieber, martingarrix, jackmaynard, loudempsey, brianlogandales i 1,003,972 innych lubią twoje zdjęcie.
📷 calumhood: moje motto - zawsze wspierać przyjaciół. Nie ważne, że dla własnych korzyści 😂 dzięki za wieczór, @michaelclifford. Niesamowicie jak zawsze ✨
justinbieber: ja też @bohnes @brianlogandales @josephineskriver @datboyvideo
michaelclifford: bez dramy 🚨 @datboyvideo @brianlogandales @bohnes @josephineskriver @justinbieber
martingarrix: Zawsze miło was spotkać 👋
michaelclifford: ciebie także Marty 🙏 @martingarrrix
📷 📷 📷
─ Wyśmiałaś mnie gdy powiedziałem, że nie powinnaś była pić tak dużo. Cierp jak ja cierpiałem ─ powiedziałem rozbawiony, gdy Louelle zmierzyła mnie wzrokiem. Jednym ruchem odgarnęła włosy z czoła i odrzuciła je do tyłu, siadając z nami do śniadania. ─ Po prostu dziś nie będziesz piła i tyle ─ mruknął Michael, a gdy brunetka spojrzała na niego poruszył brwiami i roześmiał się, najwyraźniej tylko czekając na ten wyraz jej twarzy. Bo dlaczego mielibyśmy jej nie dokuczać? Wszyscy w tym gronie mieliśmy do siebie, oraz do otaczającego nas świata naprawdę spory dystans, więc atmosfera była naprawdę fajna, jak na pierwsze śniadanie na Ibizie i dość słabą, bo kompletnie nieprzespaną noc. ─ Upiję cię dziś i jutro wyśmieję ─ odparła Lou, smarując tosta dżemem. ─ Chcesz żeby był łatwy? ─ zapytał Michael, podśmiechując się. ─ Nie. Chcę żeby cierpiał ─ kolejna fala śmiechu zalała nasz stolik, który spośród wszystkich innych stolików gości hotelowych był chyba najgłośniejszy. Ale nikomu to nie przeszkadzało, w końcu to była Hiszpania. ─ Jeszcze jeden koncert za cztery dni, powinniśmy przyjąć propozycję Martijna i iść na żaglówkę w południe ─ oświadczył Michael, obserwując nas bacznie. Sam bardzo szybko zgodziłem się z jego słowami, więc nasz wzrok utknął na dziewczynach, które w ciszy jadły śniadanie. ─ Jak najbardziej, kupiłam nowy strój ─ odparła Crystal, a Louelle pokiwała głową. Niedługo potem zauważyłem, że upuściła tosta na talerz i odbiegła od stołu jak oparzona. Michael znów skomentował jej pijacką grę wczoraj w barze, więc zaśmialiśmy się po raz ostatni a potem zaczęliśmy snuć plany na kolejne dni słodkiej beztroski.
─ Miło was widzieć ─ powiedział Martin, ściskając nasze dłonie zanim wsiedliśmy na żaglówkę. Michael przywitał go w muzycznym żargonie i kolejne minuty rozprawiali wyłącznie na temat muzyki i wszystkich tematów z tym związanych podczas gdy Louelle troszkę nieobecna stała wciąż na lądzie. Crystal podążyła za chłopakami, a ja zatrzymałem się przy krańcu pokładu. ─ Ahoj, Lou. Masz się dobrze? Wszystko w porządku? ─ zapytałem, przykładając dłoń do czoła, ponieważ od promieni słońca niewiele widziałem. ─ Tak, znakomicie, ale chyba zostanę, poleżę na plaży ─ odparła, patrząc na łódź. ─ Boisz się czy chodzi o kaca? ─ rzuciłem roześmiany, a brunetka pokręciła głową, bardziej naciągając na głowę czapkę z daszkiem. ─ Pół na pół. ─ Pół na pół ─ powtórzyłem, zeskakując. Wówczas to poniekąd z zaskoczenia przerzuciłem ją sobie przez ramię i wskoczyłem razem z nią na pokład. Krzyczała, śmiała się i przestała dopiero wtedy, gdy postawiłem ją na ziemi. A dokładniej mówiąc na podłodze żaglówki. ─ Jesteś głupi ─ mruknęła. ─ Jest aż tak strasznie? Patrz, nie utoniemy. ─ Ja nie. Na twoim zaś miejscu bym się bała ─ odparła nawet nie kryjąc już rozbawienia. Pokiwałem głową i zawtórowałem jej. ─ Pamiętaj, że kiedyś mnie kochałaś ─ powiedziałem bezmyślnie i nagle atmosfera pomiędzy nami na powrót stała się dziwna i napięta. Ilekroć powracaliśmy do przeszłości i tego, co nas łączyło robiło się dziwnie i wszystko się psuło. Nawet jeśli jeszcze sekundę czy dwie temu wszystko wskazywało na to, że jest super a my jesteśmy naprawdę dobrymi przyjaciółmi. Louelle mruknęła coś niezrozumiałego pod nosem i przeszła dalej, gdzie siedział już Michael z Crystal i Martijnem. Był także Menno, jego przyjaciel i dwie inne osoby, których wcześniej nie znałem. Przywitaliśmy się i usiedliśmy po dwóch różnych stronach, czasem tylko patrząc w swoją stronę. Ale do końca rejsu nie odezwaliśmy do siebie słowem bezpośrednio. Michael oczarowany pomysłem współpracy z Martinem opuścił żaglówkę i zaprosił go jutro wieczorem na imprezę w klubie, w którym miał zagrać za cztery dni, a Crystal wciąż narzekając na oparzenia słoneczne zajęła całą naszą drogę powrotną do hotelu. Roztaliśmy się na korytarzu. Każdy udał się do swojego pokoju by chwilę odpocząć, wziąć prysznic, ubrać się i spotkać na kolacji. A potem wyjść na kolejną wspólną imprezę. Z tym, że sam zasnąłem na tak długo, że Michael zaczął bezustannie dzwonić, aż nie odebrałem. Mruknąłem coś niezrozumiałego pod nosem i przesunąłem palcem po ekranie, włączając tym samym tryb głośnomówiący, a moja głowa mimowolnie opadła z powrotem na poduszki. ─ Przeszkodziłem wam? ─ śmiech Clifforda wypełnił ciszę w pokoju, na co tylko westchnąłem. ─ Komu? ─ Gdzie jesteście? Lou nie odbiera, ty też nie ─ do rozmowy wtrąciła się Crystal. ─ Zaspałem. Zaraz będę, ubiorę tylko koszulę. ─ Wstąp po Lou ─ powiedział Clifford, kończąc tym samym połączenie. Niechętnie zwlokłem się z niewyobrażalnie wygodnego łóżka i przetarłem twarz w dłoniach. Po dłuższej chwili rozsunąłem szafę i wyjąłem najzwyklejszą białą koszulę. Założyłem ją i zapiąłem tylko po to, by zaraz niechlujnie podwinąć rękawy i tym samym wystarczająco już ją pognieść. Dopiero wtedy wyszedłem z pokoju i zapukałem do drzwi pokoju, w którym spała Louelle. Nie otwierała, więc wygrzebałem z kieszeni telefon i zadzwoniłem. Usłyszałem dzwonek jej komórki i to jak mamrotała coś niezrozumiałego pod nosem. Zapukałem raz jeszcze. ─ Hej, Lou to ja! Cisza. ─ Michael pyta czy wszystko w porządku. Ja też pytam! ─ krzyknąłem. Nim zdążyłem cokolwiek jeszcze powiedzieć drzwi ustąpiły, a w progu stanęła brunetka. Jej rozwichrzone włosy i blada twarz mówiły same za siebie. W dodatku szybko zorientowałem się, że jest w hotelowym szlafroku. ─ Odpuszczę sobie dziś imprezę. ─ Na pewno? ─ Tak, Cal. Nie czuję się najlepiej. ─ Gdyby coś się działo to dzwoń ─ powiedziałem pod nosem i uśmiechnąłem się delikatnie co odwzajemniła. Chwilę potem ruszyłem wzdłuż korytarza i zjechałem windą na sam dół, ale nie wszedłem do restauracji. Zaczepiłem rosłego mężczyznę, pracownika hotelu i stanąłem przed nim, rozglądając się dookoła. ─ Czy mógłbym zamówić kolację do pokoju 304? ─ Oczywiście. Proszę ze mną, zaraz postaramy się wszystko ustalić ─ odpowiedział z nienagannymi manierami i szerokim uśmiechem. Tym samym napisałem jeszcze do Clifforda, żeby poszli beze mnie, że dotrę później. Ale już nie dotarłem.
Jest nowy! I o dziwo w miarę mi się podoba jak żaden inny od kilku tygodni. A wam? Może to zasługa weny, która przypłynęła do mnie gdy zaczęłam pisać "Christmas waltz"? A propo, na to ff też zapraszam. Już dawno chciałam napisać takie świąteczne i w końcu się przełamałam 👍👌
