The Unknown Boy | Dutch {Ft. NHC}

2| 44.

Reece

De volgende ochtend word ik langzaam wakker. Wrijvend in mijn ogen pak ik mijn telefoon. 11AM. Heb ik zolang geslapen? 'T zal wel. Ik trek mezelf uit bed en verwissel mijn kleding. Langzaam loop ik naar beneden en schuif ik aan aan de eettafel zodra ik zie dat de tafel word gedekt. 'Ook eindelijk wakker?' Ik kijk op en knik naar Lexi. 'We hadden je nog geroepen voor 't eten gisteravond, maar je sliep zo vast,' Ik zucht. 'Ja klopt, ik was echt kapot,' Mijn moeder humt wat en rommelt iets in de kasten. 'Over kapot gesproken,' Ze staat weer op en vervolgt haar zin. 'Wat is hier mee gebeurd?' Ik kijk stil naar het gene wat mama vast houd. Het fotolijstje... 'Ik eh, stootte tegen het plankje aan,' Lexi kijkt me fronsend aan. 'En Amy dan?' 'We hebben besloten dat we gestopt zijn,' Verzin ik deels. 'Met de relatie?' Ik knik en kijk naar papa die met een teleurgestelde blik kijkt. 'Jammer,' Zucht hij met een kleine glimlach. Ik haal mijn schouders op. 'Valt mee,' 'Hoezo?' Ik rol mijn ogen en speel wat met de pen die ligt op tafel. 'Gewoon, ik vind d'r niks aan, al dat kleffe gedoe,' 'Wat wil je dan? Een hand geven bij begroeting?' Ik kijk mijn moeder aan. 'Ik heb gewoon geen zin om 24/7 te zoenen. En bovendien nee, gewoon een simpele kus of gewoon een knuffel, net als Aaliyah en ik deden,' Papa zucht diep. 'Ga je ooit stoppen over haar?' Ik kijk hem vragend aan. Begint hij ook al? 'Dus jullie vinden het ook niet goed dat ik haar mis en nog steeds van d'r houd?' Langzaam knikken mijn ouders. 'Jezus man!' Geïrriteerd loop ik naar de gang, pak ik mijn schoenen, trek ze snel aan, pak mijn tas waar wat random maar handige spullen in zitten en verlaat het huis. Waar heeft iedereen last van? Het lijkt of het niemand boeit dat ze vermist is. Alsof ze gewoon thuis is. En ze denken ook dat het raar is om van iemand te houden en iemand te missen. Echt waar! Waar hebben ze last van? Als hun partner weg is, vermist zelfs, dan missen ze hem/haar toch ook? Of is dat zo raar? En ja, ik weet dat het alleen maar mijn ouders en Amy zijn van wie ik het weet, maar het doet pijn om het te horen. Ook is het maar één iemabd. Met mijn handen in mijn broekzakken loop ik over straat.

*
Na ongeveer een half uur te hebben gelopen, ben ik na een grote omweg in de stad beland. Ik kijk rond en loop de Starbucks in. Zodra ik heb besteld, loop ik naar een tafel. Ik leg mijn tas op tafel en kijk stil naar buiten. Mijn ogen glijden over allerlei mensen tot ik bij een stelletje kom. Ze lachen en doen wat gekke dingen. Ik kijk weg en open mijn tas. Ik heb de tas wel meegenomen, maar ik heb geen idee wat er in zit. Handige dingen is het enige wat ik weet. Ik rommel er wat in en pak dan een notitieblok eruit. Fronsend open ik hem en kijk wat er in staat. Zin voor zin lees ik en dan weet ik het. In het begin toen Aaliyah was vermist, had ik zelf een onderzoek gestart omdat de politie te lang duurde. 'Reece,' Ik kijk op zodra mijn naam word omgeroepen en loop naar de kassa. Ik neem mijn beker aan en ga weer terug. 'Ey bro,' Ik kijk opzij voor ik ga zitten en zie George. 'Hey lamppost,' Hij rolt lachend zijn ogen waardoor ik ook moet lachen. George gaat tegenover me zitten en seint vragend naar de troep op tafel. 'Ikzelf heb eigenlijk ook geen idee,' Lach ik. 'Wow, dat is de beste conclusie ooit,' Beide lachen we weer en drinken dan onze koffie op terwijl we druk kletsen.

*

'Ik moet gaan, we skypen nog?' Vraagt George meer dan hij zegt. Ik knik. 'Sure,' George knikt en glimlacht. 'See you,' 'Bye,' Zodra George weg is ga ik weer verder met mijn notitieblok, alleen ik word soort van afgeleid. Afgeleid door iets ín het blok. Ik slik en kijk om me heen. 'Ontmoet me om 20.00 bij "de" schuur. -A' Geez, wie de fuck is A? En waarom krijg ik t alleen hier? Geërgerd stop ik de spullen weer terug in de tas en loop ik weg. En nu? Ik stop met lopen en ik kijk weer om me heen. Thuis kan niet. Want ten eerste is iedereen weg en ten tweede heb ik er geen zin in om wat er vanochtend is gebeurd. Na lang na gedacht te hebben besluit ik om maar gewoon te lopen.

*
Met oortjes in loop ik stil door de straten. Ik kijk op en gelijk gaat mijn gezicht naar een huis. Het huis van Aaliyah. Ik ga stil staan voor het huis en kijk ernaar. Voor ik weet ontsnapt er weer een traan. Ik gooi mijn tas op de grond en loop naar de regenpijp. Ik trek mezelf omhoog en zodra ik bij het raam ben voel ik in het soort gat in de regenpijp. Aaliyah he- had altijd daar haar sleutel verstopt zodat als ze te laat was stiekem naar binnen kon sneaken. Ik pak de sleutel en maak het raam open. Voorzichtig klim ik naar binnen en kijk ik rond. Dit voelt zo goed, maar aan de andere kant ook verkeerd. Langzaam loop ik naar t bed en neem ik plaats. Mijn ogen glijden over de muur, het kastje, over alles. Het meeste wat je ziet zijn foto's die ze zelf hebt gemaakt. En ze zijn verdomd mooi. Ik zucht diep en ga liggen. Ik snuif de geur op en geniet van het moment. Ook al is Aaliyah hier niet, ik voel me een stuk beter. Het voelt vertrouwd en veilig. Genietend sluit ik mijn ogen. Zal dit ooit weer normaal worden? Gewoon in Aaliyah haar kamer rondlopen en op haar bed liggen? Ik heb geen idee...