The Unknown Boy | Dutch {Ft. NHC}

3|154.

My Life - The Vamps & New Hope Club

Aaliyah's p.o.v.

Het kostte me zes dagen om thuis te komen. Zes dagen waarin ik naar het geluiddempende plafond lag te staren, televisie keek, sliep, pijn had en wilde dat de tijd voorbij ging. Ik zag niemand anders dan mijn moeder en Ruby, zelfs Reece niet. Maar wanneer ze er niet waren, heb ik eigenlijk veel van de tijd geslapen. Maar wat ze dus precies hebben gedaan de eerste dag; Ze hebben het water uit mijn longen gepompt waardoor ik weer normaal kan ademen. Zonder de buisjes in mijn neus. Het voelde alsof ik verdronk, dat was een normaal gevoel zeiden ze. Het deed pijn, ontzettend veel pijn. Maar elke dag voelde ik me weer wat beter, telkens als ik had geslapen, werd ik wakker als iemand die steeds meer op mij leek. Slaap bestrijdt kanker, daar ben ik dus achter gekomen. Maar oké, twee dagen na het pompen hebben ze nog een operatie gedaan en er was goed en slecht nieuws. De kanker in mijn longen is weg, maar het kan terug komen. Dat weten ze negentig procent zeker. Dus ik moet over twee weken terug komen of als ik er weer last van heb. En dat heb ik ze beloofd, ik zal niet weer koppig zijn.

'Baker, ben je klaar om te gaan?' Levi komt binnen lopen en zet mijn tas op het bed. Hij begint de kleren uit de kast erin te stoppen. 'Dat ik een been heb verloren wilt niet zeggen dat ik mijn eigen tas niet meer in kan pakken,' Snauw ik hem toe en pak mijn tas van hem over. Tja, de pijn was dus niet het enige wat de tijd hier in het ziekenhuis erg heeft gemaakt. We hebben Levi als mijn vaste dokter. Geweldig hè? Vind ik ook. Ik prop het laatste T-Shirt erin voor ik het dicht rits. 'Waarom doe je nou klote?' Vraagt Levi, zo geacteerd dat het bijna echt lijkt dat het hem zeer doet. 'Geen idee, Levi. Misschien omdat je hebt verkracht en altijd dronken thuis kwam?' Stel ik voor en gooi mijn tas over een schouder. Ik haal mijn schouders op. 'Kan hoor, weet ik niet zeker,' Levi rolt zijn ogen en verlaat de kamer. Ik zucht diep. Twee weken eindelijk Levi vrij. Hopelijk. Ik gooi de deur open en stap de gang in. Ik kijk een naar de wachtstoelen een paar meter verderop. Mijn ogen stoppen bij een bekende jongen met zwarte haren. Ik glimlach. 'Hey,' Zijn hoofd schiet omhoog, een glimlach komt er rond zijn lippen te staan. Hij staat op en komt op me af joggen. We slaan elkaar armen om elkaar heen. 'Mijn god, je bent helemaal oké,' Ik knik in zijn nek en trek terug. 'Waar is de rest?' Vraag ik lichtjes verward. 'Beneden,' Ik knik en doe nu ook de andere schouderband om mijn schouder heen. 'Wat heb ik allemaal gemist?' Blake slaat een arm om me heen en bijt zachtjes op z'n lip. 'Niet veel eigenlijk,' Ik trek een wenkbrauw omhoog, Blake kijkt me aan. 'Kuch, Glake, kuch,' Zijn lippen vormen een "oh", hij wend zijn blik weer voor zich uit. We lopen langzaam de trappen af. 'Eh, nee. Gewoon vrienden. Nog,' Ik knik teleurgesteld. 'Jammer,' Zeg ik met een kleine glimlach. 'Hoe gaat het eigenlijk met je?' Hij fronst. 'Hoe bedoel je?' Ik haal mijn schouders op. 'Gewoon. Hoe het met je gaat. Ik heb dat nooit meer gevraagd na je uit je coma was ontwaakt,' Er klinkt een hum. 'Wel oké. Het eten doet soms nog pijn door de wond in m'n mond. Ik heb nog vaak last van hoofdpijn en ben soms misselijk,' Nu ben ik degene die humt. 'Geez. Wat een idioten. Iemand in elkaar slaan zonder rede en zonder dat je diegene kent,' We lopen de begane grond in en kijken om ons heen. 'Daar,' Wijst Blake naar het cafétje. 'Weten ze überhaupt wel dat ik vandaag naar huis mag?' 'Alleen Reece niet. We wouden dat als kleine verassing houden,' Ik lach zachtjes, de arm van Blake glijd van me af en ik loop in een snelle pas naar hun tafel toe. Wanneer George en ik oogcontact maken, glimlacht hij breed. Ik leg een vinger voor mijn mond neer en zet mijn handen voor Reece zijn ogen. 'Blake, ik heb nu geen zin in geint-' Plotseling lijkt het hem door te dringen. Hij springt op en draait zich naar me toe. Ik lach. 'Aaliyah!' Reece trekt me in een stevige knuffel. Ik verstop mijn gezicht in z'n trui en zet mijn handen via zijn rug op z'n schouders. 'Ik heb je gemist,' Fluistert 'ie in mijn oor. Kippenvel spreid zich razendsnel over m'n huid. 'Ik jou ook,' Ik trek terug. 'En Georgey natuurlijk ook,' George lacht een keertje en knuffelt me ook. Na een vijf seconden trekken we ook terug. Ik draai me naar de andere twee toe. Bij alle twee staat een glimlach op 't gezicht, bij George ook trouwens. En bij Reece het meest. 'Wat dachten jullie van een film avond?' Ze knikken enthousiast. 'Bij mij thuis?' Stel ik voor. 'Sure,' 'Oké,' 'Is goed,' We lachen en gaan op weg naar mijn huis.

Vieren dat ik kanker vrij ben, denk ik?