The Unknown Boy | Dutch {Ft. NHC}

3|112.

Diana - One Direction 

Aaliyah's p.o.v.

Het is een paar dagen later en in die paar dagen ben ik alleen maar in het ziekenhuis geweest. Een plek dat ik het meeste haat, maar Levi is altijd langs gekomen als hij apuze had of niks te doen had. Dus dat maakte het wel fijn. En natuurlijk mijn moeder en Ruby een keer toen het bezoekuur was. En nu? Nu been ik mijn weg vanaf de plek waar de taxi mij heeft afgezet, naar de tourbus. Er is nu een concert bezig van Reece, net zoals gisteren. Waar ik niet bij kon zijn. Maar als ik door loop en snel een laagje make-up op krijg van de visagie. Dus zet ik mijn looppas its sneller, want ik kan niet rennen. Ik duw de deuren open van de artiesten ingang en loop naar kleedkamer. 'Mevrouw?' De visagie kijkt op en glimlacht vriendelijk. 'Kunt u mij nog snel klaar maken? Ik moet in drie minuten op,' Ze knikt. 'Natuurlijk!'Ik neem plaats en bedank d'r. Met een lichte haast smeert ze wat poeder op mijn gezicht voor de lichten en camera's die er zijn zodat we niet zo Blake lijken. Ha! Snap je hem? Nee, niet? Oké, laat maar... 'Klaar, ga maar snel op!' 'Zal ik doen, dank u,' Opnieuw glimlacht ze vriendelijk. Ik verlaat de visagie kamer en jog, met pijn in mijn rechterbeen, naar het podium. Ik kijk rond en pak een microfoon van een oude geluidsbox en zet hem aan. Ik kijk boven mij en vang het gezang op van Reece. But worse of all, you don't even see,' Dat betekend voor mij om op te komen. Zonder dat iemand het weet. Ik jog de trappen op en kom zingend op lopen terwijl ik Reece onderbreek als hij mijn tekst wilt overnemen, aangezien ik er niet zou zijn. Verward kijk hij naar me op terwijl het publiek gilt. Ik geef Reece een knipoog en beide beginnen we te glimlachen. ''Cause yeah, I like the way you dance,' Tegelijk lopen we naar elkaar toe en trekt Reece me in een knuffel. Ik sla mijn armen ook om hem heen en houd de microfoon bij mijn mond hou om verder te kunnen zingen. Het gezang stopt voor even en er klinkt een "awh". We lachen zacht en laten dan los. Dan is Reece weer aan het zingen. Hij doet iets wat hij normaal niet doet. Het zelfde als Shawn vaak doet. Kippenvel verspreid er over mijn lichaam heen en ik ril voor een seconde. Damn.. Ik wist dat hij goed kon zingen. Maar zo goed? (A/N zoals media 3.41 t/m 3.58) Het gegil word harder. 'Sing it out!' Roept Reece om heel even op adem te komen. Hij kijkt naar me om en glimlacht vriendelijk. Dan gaat hij weer verder. 'Girl, don't take it personal, but personally i think you'd be better with somebody like me,' Ik kijk terug naar het publiek en zing ze laatste twee woorden van Reece op achtergrond. 'But worse of all, you don't even see, you don't even see,' 'You don't even see,' Eindig ik. Het gegil is terug. 'Bedankt!' Roepen we tegelijk door de microfoon en lopen zwaaiend van het podium af. 'Hey,' Zegt Reece dan als we aankomen in de kleedkamer. Ik lach zacht. 'Hey,' Ik ga zitten op de stoel en Reece op de bank. Het is vandaag warm, ongeveer dertig graden. En als je dan ook nog moet optreden in het hete licht in een hete zaal, kan je oververhit raken. Maar op één of andere manier kan Reece zich er altijd door heen zetten. Zweet druppelt als regen van zen gezicht af. Een koude handdoek heeft hij om zijn nek en gelukkig helpt de airco ook de koele airco hier in de kamer ook wel, maar als nog zie ik aan hem dat hij het bloed en bloed heet heeft. 'Gaat het?' Vraag ik. Reece kijkt op van mijn been. Onopvallend probeer ik mijn korte broek iets verder over mijn been te krijgen. 'Hoe kom je aan die hechtingen in je been?' Ik slik en kijk weg. Ik kon die vraag verwachten... Waarom moest ik ook zo per se optreden? Alleen maar omdat het de laatste concert was van de UK tour? Ik moest wachten tot fucking hechtingen er uit waren...

---

#Inspirationless