The Unknown Boy | Dutch {Ft. NHC}

3|117.

Dusk Till Dawn - Zayn & Sia

Aaliyah's p.o.v.

Geluidloos valt er een traan over mijn wang heen. Het is nacht en iedereen slaapt. Behalve ik. Ik kan al uren niet in slapen komen. Door de pijn die steeds erger word. Ik draai me voor de zoveelste keer om. Maar opnieuw gaat er een steek door mijn been heen. Hard bijt ik op mijn lip. Tranen rollen over mijn gezicht. Nog een steek. Ik schiet recht op. 'Liyah... Ga gewoon slapen,' Mompelt George. Maar het lukt niet. Nog een steek. Alleen nu een blijvende. Ik barst in huilen uit. Van de pijn. Nog harder bijt ik op mijn lip tot ik bloed proef. Ik haal mijn tanden er van af. Het licht knipt aan en nog geen twee seconde later staan er drie bezorgde jongens naast mijn bed. 'Liyah, wat is er?' Vraagt Blake bezorgt. Maar niks komt er uit mijn mond. Ik huil alleen maar, opnieuw en opnieuw. 'Aaliyah! Wat is er aan de hand?' Klinkt Reece nu. 'Mijn been,' Komt er zacht uit mijn mond terwijl er harde snikken klinken. 'Bel het alarmnummer, dit is niet gezond,' Zegt Reece tegen George. Hij knikt. 'Nee!' Roep ik ze toe. Geschrokken kijken ze naar me om. 'Nee, dit is normaal,' Leg ik zowat onverstaanbaar door het gejank. Verward staan hun blikken. 'Sorry?' Vragen ze tegelijk. 'Dit is niet normaal. Het is niet gezond dat je zulke vreselijke pijn hebt in je been, hoe lang heb je dit überhaupt al?' Ik kijk naar mijn blote been waar de pijn in zit. 'Weet ik veel, de hele nacht al of zo,' Mompel ik. Nog een keer schud George zijn hoofd. 'A, dit is niet oké, je moet naar het ziekenhuis,' 'Nee! Zijn jullie doof of zo?' 'Ja jij ook? Luister naar ons! Dit is niet normaal!' Zwaar hijgend kijk ik Blake aan. 'Jawel,' Mompel ik weer. 'Jenee,' Antwoord Blake dan weer. 'Jawel,' 'Jene' 'Hoe de hel kun je denken dat dit normaal is?' Vraagt George onrustig. Ik laat mijn ogen naar hem glijden. De pijn word weer een tikkeltje erger, wat mij geïrriteerd maakt. 'Omdat ik fucking kanker heb!' Roep ik het kwaad, verdrietig en geïrriteerd uit en barst weer in huilen uit. Ik kruip in één en sla mijn armen om mijn benen heen. Minuten is het stil, op mijn gejank na. 'Kanker?' Klinkt er een schorre stem. Het is Reece. Voorzichtig kijk ik op en knik ik langzaam. Er is weer een stilte. Ik kom wat op rust en haal diep adem. 'Daarom was ik soms weg, daarom had ik rode ogen van het huilen, daarom had ik hechtingen in mijn been en daarom...' Ik kan mijn zin niet meer afmaken doordat ik in een knuffel word getrokken door drie jongens. George voor mij, Blake aan de linkerkant en Reece aan de rechterkant op mijn tweepersoons bed. 'Waarom had je dit ons niet eerder verteld?' Vraagt George zacht. En eerlijk gezegd weet ik daar geen antwoord op. Misschien alleen maar omdat ik bang was. Of omdat ik niet wou dat ze medelijden gingen tonen. Of zich anders gingen gedragen. Ik weet het niet. En dat is dus ook wat ik antwoord. 'Ik heb geen idee,' Zucht ik met nog steeds pijn in mijn been. Maar ik probeer het te negeren. Ze trekken tegelijk terug en kijken alle drie mij aan. 'Is het erg?' Voorzichtig knik ik weer. 'Waar zit het allemaal?' Vraagt Reece. 'Alleen in mijn been,' Reece knikt en humt zacht als antwoord. 'Gaat het ooit over?' Stelt Blake zijn vraag als laatste. van de drie. Ik haal mijn schouders op. 'Weet ik niet, ze hopen het woensdag te weten,' En hoe verder ik die uitleg geef, hoe erger mijn stem zachter word. 'Woensdag?' Ik hum en laat mijn ogen leiden naar mijn been. 'Mijn been word tot mijn knie geamputeerd,' Leg ik voorzichtig uit. Eén van de kutste dingen die ik ooit aan iemand moest vertellen. Ze trekken wit weg. Maar het is zo. Helaas...