The Unknown Boy | Dutch {Ft. NHC}

2| 45.

Reece

Verveeld loop ik door de kamer heen. Ik weet dat dit heel fout is; want eigenlijk breek ik nu in. But i don't care about it right now. Ik heb geen zin om de hele dag over straat te lopen als een zwerver. Na ik een tiental seconden heb geluisterd open ik de deur en loop ik naar beneden. Niemand is thuis. Fijn.. Langzaam loop ik door de woonkamer terwijl ik wat dingen bekijk, maar zodra ik een notitieblok zie liggen denk ik aan het bericht van "A". Zal ik heen gaan? Ik spring op de bank en ga zitten op de plek waar Aaliyah en ik altijd zaten. Ik zucht en denk na. Aan de ene kant wil ik, maar het meeste houd mij tegen. Want waarom zou ik naar een vreemde luisteren waarvan ik de naam niet eens weet. Maar misschien is het wel zo'n flauwe grap van één van de jongens. Wat best goed zou kunnen want George zat wel bij me. 'Ben thuis!' Mijn ogen worden groot. Kut! En nu? Ik sta op en kijk haastig om me heen. De garage! Ik ren geluidloos naar de garage en ga onder de trap zitten die naar boven leid. Met bijna mijn adem ingehouden luister ik geconcentreerd naar de voetstappen van Ruby. Ga naar boven please.. Na een minuut niks meer te hebben gehoord, sta ik op en loop ik stilletjes naar buiten. Snel pak ik mijn tas op van 't gras en loop ik verder. Ik pak mijn telefoon uit mijn zak en kijk hoe laat het is. 17.30. Dus ik heb drie uur geslapen op Aaliyah's bed? Oké, nevermind. Ik stop mijn telefoon terug en stop mijn handen in mijn zakken. Met mijn ogen op mijn schoenen gefocust loop ik door en door. Zal ik nou gaan of niet? Zuchtend haal ik mijn tas van mijn schouder en neem ik plaats op het grasveldje naast de stoep. Ik pak het notitieblok eruit en kijk naar het bericht van A. Het is vandaag geschreven, dat kan je zien aan de inkt. Maar het is niet het handschrift van Blake of George.. Maar van wie wel? Het komt me zo bekend voor! Denk na Reece!

*

Het is een paar uur later en ik ben na lang twijfelen toch onderweg naar de schuur. Ik ben gewoon té nieuwsgierig. Met een stekend gevoel loop ik stevig door. Nog maar een paar minuten. Maar wat als het zo'n creep is die me gaat ontvoeren? Ik slik en heb de neiging om om te keren, maar ik hou mezelf tegen en loop door. Misschien is het wel iets goeds? Een suprise party? Nee, vast niet want waar zou dat voor moeten zijn? Geïrriteerd trap ik tegen een steentje aan. Het maakt me helemaal gek. Ik ben nieuwsgierig en bang. Maar mijn lijf kiest voor het nieuwsgierige en laat me stevig door trappen. Al voor ik het weet ben ik al aangekomen bij de schuur. Bang kijk ik om me heen. Van welke kant? Ik kijk op mijn telefoon en zie dat het 19.59 is. Nog één minuut dus. Ik zucht diep en laat mezelf tot rust komen. Kom op Reece, wees niet zo'n watje. Er gaat helemaal niks gebeuren. En bovendien, waarschijnlijk komt er niemand. Gedempt hoor ik een kerkklok luiden vanuit de andere kant van de stad. Heel gedempt dus. Maar dat betekend dat het acht uur is. Het is donker, alleen het bijna kapotte licht van de schuur geeft licht, maar aangezien hij bijna kapot is, geeft hij niet veel licht. Ik sta op van de grond en probeer het angstgevoel weg te laten zakken. Nog één keer kijk ik om me heen, maar ik zie niks. Ik draai me om naar de deur en fronsend gaan mijn ogen naar de sleutel die er in zit. Voorzichtig pak ik de klink vast en duw ik hem naar benenden. Langzaam open ik de deur en loop ik naar binnen. Ik sluit de deur en zodra ik me omdraai verstijf ik. Nee, nee, nee! Dit kan niet waar zijn...

--
Flut hoofdstuk!🙌🏼