The Unknown Boy | Dutch {Ft. NHC}

3|155.

Aaliyah's p.o.v.

Het is acht uur 's avonds en George, Blake, Reece en ik zitten op de bank een film te kijken. Een horrorfilm. Hush. Ik lig in Reece zijn armen, klaar om mijn gezicht te verstoppen als er iets engs gebeurd. Maar volgens mij vind hij het enger als ik. George zit op de stoel met Blake tussen zijn benen op de grond. De man met masker sluipt naar binnen en hoopt dat hij niet gezien kan worden. Gehoord word de gast sowieso niet, de vrouw is doof. Ik bijt op mijn lip, hij pakt de telefoon en loopt weer naar buiten. Een paar minuten later krijgt de vrouw een berichtje van d'r zelf op haar laptop. Het is een foto van haarzelf op dit moment. Ze krijgt er nog me- De Facetime ringtone gaat af. Alle vier geven we gil. We kijken elkaar aan. Voorzichtig  pak ik mijn iPhone uit mijn kontzak. Met dicht geknepen ogen schuif ik het beeld naar George toe. Er klinkt een opgeluchte zucht. 'Het is Jason,' Zegt George. Nu klinken er meerder opgeluchte zuchten. We lachen zacht, maar toch zie ik ergens een geschrokken blik van Blake. Ik draai het scherm naar me toe en neem op. Zijn vrolijke gezicht springt in beeld. 'Hey!' Groet ik hem met een glimlach. 'Hey, Aaliyah! Heb je even tijd? Julia en Felix willen met je spreken,' Gelijk ploffen er twee gewichten naast me neer en klimmen ze zo ver mogelijk naar me toe. 'Natuurlijk!' Twee kleine handjes pakken de telefoon van Jason over. Twee vrolijke gezichtjes met twinkelende oogjes vervangen hem. 'Hoi mama! Hoi papa!' We zwaaien een keertje. 'Hallo boefies!' Dan ziet Felix George en Blake. 'Hallo Blake en George!' Ook hun groeten terug. Julia zijn kleine tandjes komen ook inbeeld. 'Nog één nachtje slapen en dan mag ik jullie weer een knuffel geven,' Glimlacht Julia lief. 'En krijgen we heel veel cadeautjes!' Voegt Felix toe. Reece begint hevig te knikken. 'En hebben wij een verrassing voor jullie,' Zeggen we tegelijk. Hun mondjes springen open. 'Echt? Zeg!' We schudden onze hoofden en lachen. 'Daar komen jullie morgen achter! Gaan jullie nu slapen?' Julia trekt een pruillipje, Felix knikt teleurgesteld. 'Oké...Tot morgen!' We zwaaien alle zes. 'Doeg!' 'Doei!' 'Tot morgen!' 'Zie jullie morgen! Slaaplekker!' Eindigt Reece. We hangen op, ik zucht zachtjes. 'Mag ik alsjeblieft mee?' Smeekt Blake en strekt het word "Alsjeblieft" overdreven lang uit. Reece en ik kijken elkaar kort aan. 'Wacht hier,' Zeg ik en sta op. Ik been mijn weg naar mijn muziek kamer en trek een la van de troepkast open. Ik pak de envelop eruit en loop weer terug. Ik gooi het in de richting van de George en Blake. Ze maken het verward open en halen de twee tickets eruit. Een glimlach tovert zich rond hun mondhoeken. 'Gosh, echt?!' Ik knik. Ze glimlachen blij en leggen het op de tafel.

*

Met z'n vieren lopen we het weeshuis in. We rennen de trappen op en stormen de kamer van de tweeling binnen. 'Felix! Dat is niet eerlijk!' Zegt Julia en zucht geïrriteerd. 'Hoezo? Die banaan lag daar de hele tijd al!' Snauwt Felix terug. Ik lach zachtjes en kijk toe hoe ze het oude spelletje Mario Kart spelen. Ik spring naast ze op de bank. 'Lukt het een beetje?' Vraag ik ze. 'Nee, Felix speelt val-' Geschrokken kijken ze om. 'Mama!' Schreeuwen ze door de kamer heen en klimmen op mijn schoot om vervolgens mij in een stevige knuffel te trekken. Dicht trek ik ze tegen me aan en geniet ik. God damn, wat heb ik dit gemist.. 'Gefeliciteerd lieverds,' Zeg ik en laat ze na een tijdje los. 'Papa!' Volgen ze en doen het zelfde bij Reece. Ik zie tranen in zijn ogen en weet dat het uit trotsheid is. Dat dit zijn kinderen zijn. 'Gefeliciteerd jongens, vier jaar!' 

Nadat de tweeling ook George en Blake een knuffel hebben gegeven en vele dingen hebben verteld, zitten we op de bank in hun kamer. Verwachtingsvol en met een grote lach op hun gezicht kijken Julia en Felix ons alle vier aan. Ik frons. 'Wat is er?' Vraag ik verward. 'Cadeautjes!' Antwoord Felix. Verward kijken Reece en ik elkaar aan. 'Cadeautjes? Hoezo?' Hun glimlachen verdwijnen. 'We zijn jarig.. Dan krijgen we altijd cadeautjes,' Legt Julia uit. Felix knikt. Reece zijn lippen vormen een "oh". 'Oh, ja! Dat is ook zo!' Hij staat op en gooit Julia op zijn nek. 'Ga je dan mee?' Grijnst Reece. Blake lacht en zet Felix ook op zijn nek. Ze lachen breed. 'Ja!' Roepen ze enthousiast en lachen hoe ze naar beneden worden gebracht op de nekken van de jongens. Samen met George loop ik ook met een lach achter ze aan. 'Heb je ze gemist?' Vraagt hij. Ik knik. George slaat een arm om me heen, ik leun mijn hoofd op zijn schouder. 'Ik ook eigenlijk,'