The Unknown Boy | Dutch {Ft. NHC}

3|119.

Don't Stop (Acoustic) - 5 Seconds Of Summer

Reece's p.o.v.

Met een moeilijk gezicht kijk ik naar Aaliyah. Het is de volgende ochtend en we hebben sinds ze het heeft verteld misschien nog maar een uur geslapen. Nu zitten we hier in haar woonkamer. De boys, Aaliyah en Levi. Hij slaat een arm om haar heen en drukt haar stevig tegen haar aan. Ze legt haar hoofd op zijn schouder neer en zucht zacht. Mijn gezicht kijkt nu nog moeilijker. 'Dus,' Zegt Levi en maakt het woord langer. Ik kijk naar hem om. 'Nu is het dus gewoon afwachten op woensdag,' Gaat hij verder. Ze hebben beide net alles uitgelegt over Aaliyah haar botkanker in haar been. Ze had er al een tijdje last van, alleen dacht ze dat het gewoon spierpijn was. Toen ze bewusteloos in de bus en naar het ziekenhuis ging met de ambulance doordat ik belde, deden de artsen een onderzoek in haar been nadat ze had verteld dat ze haar evenwicht verloor in haar been en door de klap op de grond bewusteloos werd. Toen kwamen ze erachter dat ze botkanker heeft. Wat dus ook de reden is waarom Aaliyah én Levi terug kwamen met rode ogen. Vanaf die dag moest ze elke dag wel acht verschillende medicijnen innemen, drie keer per dag. Ook moest ze een operatie aangaan, om de artsen te laten proberen het kanker weg te halen. Daarom dus de hechtingen. Maar het werkte niet. Dus toen moesten ze helaas vertellen dat de enige manier is om de kanker beter weg te laten halen is om haar been te laten amputeren. Haar moeder, Ruby, Levi en zijzelf schrokken erg en zijzelf natuurlijk het ergst. Maar het was leven of dood. 'Wie weten het allemaal al?' Vraag ik. 'Alleen de mensen waar ik het meest om geef,' Ik trek een vragende blik. 'Alleen Levi, mijn moeder, Ruby, mijn opa en oma, Aria en jullie drie,' Ik knik en kijk weer naar beneden terwijl ik mijn armen op mijn benen leun en mijn handen heb gevouwen. 'Ben je bang?' Vraagt Levi dan zuchtend na een lange tijd stilte. In mijm ooghoek zie ik dat ze knikt. 'Snap ik,' Antwoord George. 'Het is niet niets om kanker te hebben en ook nog eens je been kwijt te raken,' Alweer knikt ze, maar schraapt dan haar keel. 'Ander onderwerp nu?' Er klinken "oke"s en Liyah staat op. 'We zijn al te laat voor onze afspraak, dus wat gaan we nu doen?' Vraagt ze. Ik ga nu ook staan en kijk haar aan. 'Ik vond het wel gezellig toen we naar het strand gingen?' En ik hoop dat ze begrijpen wat ik bedoel of wil ga zeggen. Ze glimlachen. 'Laten we ons dan maar klaar maken,' Knipoogt George en alle vier sprinten we de trappen op, Aaliyah lopend. Wat ik natuurlijk begrijp. We pakken onze tassen en kijken erin. Glake pakt hun zwembroek uit hun tas, Levi uit de kast en Liyah haar bikini top met een short uit haar deel van de kast. Ik haal er wat kleren uit, maar merk dan op dat ik geen zwembroek bij me heb. Ik zucht. Geweldig. 'Is er iets?' Merkt Levi op. Ik kijk naar hem om met mijn hand nog in mijn zwarte tas. Ik knik. 'Ik ben mijn zwembroek vergeten,' Deel ik mee. Hij lacht zacht. 'Ik heb hier nog wel ergens één extra. Die mag je wel lenen. Dan ga ik me nu klaar maken,' Hij verlaat de slaapkamer van A. Ik loop richting de kast en duw hem open. Er ligt veel kleding. Aan Aaliyah haar kant, maar ook aan die van Levi. Ik kijk rond in de witte, nette kast. Maar één ding valt me op. Een t-shirt. Voorzichtig pak ik het uit de kast. Ik slik. Het is een t-shirt met rozen erop. Het t-shirt dat ze droeg op de dag van de break-up. Gelijk stop ik het weer terug. Mijn ogen gaan weer verder, maar stoppen nog geen twee seconden later weer. Het is een gele trui. Míjn gele trui. Een kledingstuk die ze misschien al wel vijf of zes jaar heeft. Ze had hem van me gestolen, op de dag van onze eerste kus. Ze bleef bij Blake slapen, net zoals George en ik. Dat kwam doordat ik haar zag zitten in de kou. Laat in de avond. Ik rende naar haar toe, loog tegen mijn moeder en belde Blake. Daar werd ze weer warmer en legde ze uit wat er aan de hand was. Richard had haar geslagen. Dus toen bleef ze bij Blake net zoals wij en mog ze kleren van Abbie. Maar ze kon geen shirt vinden. Dus gaf ik die van mij. En de volgende ochtend kreeg ik hem nou niet echt terug.

Flashback
'Mag ik men trui terug?' Ze grijnst. 'Nope,' Ik lach. 'Prima, dan pak ik hem wel af,' Snel springt ze van het keukeneiland af en rent ze naar boven. Ik lach weer en ren achter haar aan. 'Blake help!' Ze springt op Blake's rug en ik sta in de deuropening. 'Wat is er?' Vraagt hij lachend. 'Ze geeft men trui niet terug,' A haar ogen kijken weg van mij en gaan naar iets achter mij. Verbaasd laat ze zich van Blake's rug af glijden en fronst ze. 'Wat is dat?' Ik kijk om. Maar voor ik het weet is ze al beneden. Kut! De deur gaat open. Snel ren ik weer naar beneden en achtervolg ik haar weer. Ze kijkt achterom. Ik zet nog snel een sprintje en pak haar dan. We vallen beide hijgend op de grond. Mijn lach verdwijnd en ik kan alleen nog maar focussen op haar gezicht. 'Got yah,' Mompel ik. Zwijgend kijken we elkaar aan. Toch kan ik het niet laten om naar haar lippen te kijken. Als ik merk dat ze hetzelfde doet kijk ik weer in A haar ogen. Ik bijt op mijn lip. Zal ik het doen? Ik twijfel, maar doe het toch. Ik buig mijn gezicht naar haar toe. Voorzichtig en langzaam. Ik plaats mijn lippen op de hare. Gelijk ontploft mijn lichaam. Verdomme man, dit is geweldig!

'Reece? Reece!' Geschrokken kijk ik om. George lacht. 'Dromenland?' Ik slik weer. 'Eh, ja. Denk het,' Hij knikt. 'Levi zei dat zen zwembroek onderin lag,' Zegt 'ie. Ik kijk naar de beneden in de kast en zie inderdaad een blauwe liggen. Ik buk, pak het op, sta op en kijk naar de maat. Iets te groot. Maar kan makkelijk. 'Thanks,' Mompel ik en begin me gelijk om te kleden, met nog steeds die dag in mijn hoofd. De dag waarvan ik dacht dat dat het mooiste en leukste moment ooit was voordat we een relatie kregen.

---
Media = IG Story. "Nerd Bibby is back bitch"

Herkennen jullie de flashback ook nog?😉