The Unknown Boy | Dutch {Ft. NHC}

2| 52.

XL Voor 2K ❤️
George

'Wat doe je?' Vraag ik slaperig zodra ik gerommel hoor. 'Wat? Nee niks,' Ik open mijn ogen en verneem dan pas dat ik mijn arm om Aaliyah heen heb. Voorzichtig trek ik hem weg en ga ik iets van haar af. 'Ik zocht mijn telefoon voor de tijd,' Vervolgt Blake zijn zin. Ik kijk achterom. 'Die heb je in je handen,' Blake zijn ogen gaan naar zijn handen, maar die gaan al snel weer naar mij. 'Ja klopt, net gevonden,' Ik knik. 'Trustee,' Ik ga weer goed liggen en val snel weer in slaap.

's Ochtends word ik weer wakker. Ik wrijf in mijn ogen en gaap. 'Morge,' Ik draai me om en kijk naar Aaliyah die al aangekleed is. 'Hey,'  Ik ga zitten en ga met mijn hand door mijn haar heen. 'Mag ik je bed hebben?' Met een kleine lach draait Aaliyah haar weer fronsend om. 'Ja wat? Je bed is heilig,' We lachen beide en dan ga ik ook uit bed. Ik kleed me om en volg dan Aaliyah naar beneden. 'Zal ik meelopen naar school?' 'Als je wilt, mag,' Antwoord ze terwijl ze haar tas op de eettafel legt waar Blake al aan het ontbijten is met Ruby. 'Jij?' 'Nee, ik moet nog dingen doen,' Legt Blake uit op mijn vraag. Ik knik en neem dan plaats naast Ruby. Gezamenlijk eten we ons ontbijt en daarna vertrekken Aaliyah en ik.

Reece

Vandaag heb ik afgesproken met Blake, hij wou iets belangrijks vertellen. Ik heb geen idee wat hij wilt vertellen, maar dat gaan we zien. Met mijn handen in mijn zakken loop ik over straat, op naar het restaurantje waar we hebben afgesproken. Moet ik zenuwachtig zijn? Het was dringend, maar zal het dan zo erg zijn?

'Hey!' Groeten we elkaar wanneer we elkaar zien. Ik ga tegen over Blake zitten en vouw mijn handen. Hij zucht diep en kijkt me diep aan. 'Je gaat dit niet leuk vinden maar...' Hij rommelt wat in zijn tas die hij over de stoel heeft hangen en legt dan iets op tafel. Het is een zwangerschapstest. Met een grote glimlach kijk ik op. 'Je word vader?' 'Wacht, wie is je vriendin? Of is dit een ongeluk?' Onderbreek ik hem net wanneer hij wilt antwoorden. Hij bijt op zijn lip en schud zijn hoofd. 'Het is van George,' Mijn vrolijke blikt veranderd naar een vragende. 'Hoezo kom jij dan?' Van George? Heeft hij een vriendin? 'Omdat hij het niet wou vertellen en omdat..' Hij zucht weer. 'Omdat de moeder..' Vol verwachting kijk ik hem aan. 'Ja..?' 'Aaliyah is,' Mijn gezicht word straks. Aaliyah? Wat? Ik lach zacht. 'Goeie,' Maar Blake zijn gezicht veranderd niks. Hij tikt wat op zijn telefoon en schuift hem dan naar mij. Ik pak hem aan en kijk naar de foto. George die met zijn armen om Aaliyah heen slaapt in haar bed. Beide slapen ze trouwens. En Aaliyah houd zijn handen vast. Ze liggen dicht tegen elkaar aan. Tranen vullen mijn ogen en ik kijk op. 'Hoe kom je hier aan?' 'Van...Ruby,' Ik heb de neiging om de telefoon weg te gooien, maar ik leg hem netjes neer op tafel. Ik pak mijn jas van de stoel en verlaat het gebouw snel lopend. Boos en verdrietig loop ik naar de school van Aaliyah. Ik trek mijn jas aan en zet mijn tempo op rennen. Ik storm naar binnen en duw vele kinderen aan de kant. Ik ren de trappen op, opzoek naar Aaliyah.

Aaliyah

Rustig loop ik door de gangen met mijn boeken tegen mijn buik, tot ik ruw word omgeduwd tegen de kluisjes. Ik laat de boeken vallen en knijp mijn ogen dicht wanneer ik de steek door mijn rug voel. 'What the hel bezield jou!' Ik open mijn ogen en kijk gelijk in de ogen van.. Reece? Ik laat mijn ogen glijden over zijn gezicht en zie dat hij woedend is. Ik wurm me uit zijn greep en kijk hem aan. 'Waar heb je het over?' Vraag ik nog lichtjes kalm. 'Je bent zwanger?' Mijn ogen vergroten. 'Hoe weet je dat?' 'Van fucking George?' Roept hij uit met mijn vraag negerend. Mijn ogen vergroten nog meer. 'George? Hoe kom je daar nou bij?' 'Ontken het nou maar niet Baker,' En hij kijkt me nog steeds woest aan. 'Negeer mijn vraag niet!' Roep ik. Langzamer hand begin ik ook woedend te raken. Want waar de fuck heeft hij het over? George en ik? 'Blake liet me een foto zien van George en jij slapend tegen elkaar aan en een zwangerschapstest. Nu goed?!' Blake? Hoezo Blake? 'Nee, eigenlijk niet,' Ik kijk om heen en zie vele kinderen kijken. 'Weet je, misschien hadden mijn ouders wel gelijk, ik heb me vergist in je. Je bent gestoord!' Gelijk kijk hem weer aan. 'Ik? Gestoord? Jij bent gestoord!' Woest kijken we elkaar aan. 'Hoezo ik? Jij gaat fucking hard vreemd!' 'Helemaal niet!' En bam... en klap tegen mijn wang. Mijn hoofd beweegt mee met de klap en gelijk krijg ik weer de ruzie in mijn hoofd van ongeveer achttien maanden terug. In één seconde zie ik het voor me. 'Ik zei niet ontkennen!' Ik kijk hem weer aan en haal mijn tas van mijn schouders. 'Dus zo wil je het doen?' Ik gooi mijn tas aan de kant. 'Ja misschien wel ja,' Zegt Reece nog steeds even boos. Stil kijken we elkaar aan tot ik uithaal en precies het zelfde doet Reece; zijn gezicht beweegt mee met de klap. Zijn gezicht staat nu op onweer en hij kijkt me weer aan. En voor ik het weet ligt hij boven op me. Vechtend.. Klappen worden uitgedeeld. Schoppen worden uitgedeeld. Eigenlijk alles wat bij vechten hoor. Tranen vullen mijn ogen. Ik zit nu te vechten met mijn vriend. Met mijn vriend! Vaag hoor ik gejoel en geklap, maar ik kan me alleen maar concentreren op dit gevecht. Al voor de tiende keer draai ik de rollen om en zit ik op Reece. Beide delen we soms zulke harde klappen uit dat je na een paar seconde al blauwe plekken ziet. Al snel word ik weer omgedraaid en dan... Dan krijg ik de hardste klap. Ik zie het niet, maar ik voel al dat er iets vloeibaars uit mijn neus komt. En dat was ook de grens voor mijn tranen. Één voor één ontsnappen ze uit mijn ogen en ik raak mijn kracht kwijt. Ik sla of schop niet meer terug. Het enige wat ik doe is Reece proberen van me af te krijgen. Maar het lukt niet. Klap voor klap krijg ik. Ik denk wel tien. Achter elkaar.. Met de vuist. Steeds sneller gaan de tranen over mijn wangen. Zware en snelle voetstappen komen dichterbij. En dan word Reece eindelijk van mij afgehaald. Er word wat geroepen, maar ik luister niet. Ik kan me alleen richten op mijn pijn. Iemand helpt me opstaan en dan open ik me ogen. Tegen over me zie ik Reece die word vast gehouden. Hij probeert zich los te maken, maar omdat het na zoveel pogingen niet lukt, stopt hij. Ik veeg mijn tranen weg en knik langzaam wanneer ze vragen of het gaat. Ze laten me los en sturen de kinderen weg. 'Jullie mee naar mijn kantoor,' Ik pak mijn boeken en tas op en loop mee, met afstand van Reece.

*

'Vertel alles maar van het begin,' Verteld meneer Marin. Ik zucht diep. 'Oké, vertel dan maar eerst wie jij bent,' Probeert hij als we beide niks zeggen. 'Hij is mijn vriend,' 'Was,' Bijt Reece gelijk toe. Ik knik en kijk op naar meneer Marin. 'Oké, en wat kwam je doen?' 'Privé dingen,' Legt Reece kort uit. Marin kijkt me stil aan. 'Pak maar een doekje uit de wc's,' Ik knik en verlaat de kamer. Ik loop door naar de wc's en kijk me dan aan in de spiegel. Damn wat zie ik er slecht uit. Ook al zeg ik het zelf. Opnieuw rollen tranen over mijn wangen. Een gescheurde lip, een bloed neus, een blauwe wang en nog wat blauwe plekken op mijn armen. Snel pak ik wat doekjes en leg ik ze op mijn gezicht. Dan denk ik aan wat Reece zei; Blake liet een foto zien en de test. Maar waarom? En welke foto? Ik zucht alweer diep en loop weer terug zodra het gestopt is met bloeden. Net wanneer ik binnenkom, staat Reece op. Hij loopt, nog steeds, kwaad langs me heen en geeft me een kleine duw met zijn schouder tegen mijn schouder. En ook al heeft hij mij tien keer zo erg aangepakt, ik heb wel spijt van mijn klappen. Hij heeft een licht kapotte lip en voor de rest alleen maar blauwe plekken. 'Je mag gaan Aaliyah,' Ik kijk weer voor me en knik dan. Ik pak mijn tas en ga gelijk naar de conciërge om me ziek te melden.

Nooit gedacht dat  dit mijn dag zou worden...