The Unknown Boy | Dutch {Ft. NHC}

3|118.

Leave A Light On - Tom Walker

Reece's p.o.v.

Moeilijk open ik mijn ogen. Ik kijk op de klok die zacht blauw licht geeft doordat het nacht is. Drie uur 's nachts. We, de boys en ik, zijn bij Aaliyah. We blijven hier slapen en gaan morgen kanovaren. Vroeg moeten we al weg omdat het twee uur rijden is, daarom zijn we dus alvast hier. Maar even terug naar dit moment. Ik ben zojuist wakker geworden door haar en niet weer doordat ik de hele tijd aan haar moet denken, maar omdat ze de hele tijd aan het bewegen is. En zo te horen ben ik niet de enige die er last van heeft. Het deken geluid is voor een seconde iets luider, alsof ze is gaan zitten. Maar ik ben te moe om me te gaan omdraaien. 'Liyah...Ga gewoon slapen,' Het gedraai stopt voor even. Dan klinkt er opeens hard gehuil. Gehuil alsof ze zojuist in elkaar is geslagen door twintig man. Ik schiet overeind en ren naar Aaliyah toe. Het licht knipt aan door Blake, die ook blijkbaar wakker is geworden, en alle drie staan we naast haar bed. Bezorgd. Wat de hel gebeurd er met haar? Ze is in huilen uitgebarst. 'Liyah, wat is er?' Vraagt Blake als eerste. Maar niks komt er uit haar mond Ze huilt alleen maar, opnieuw en opnieuw. Mijn angst en bezorgdheid worden groter. 'Aaliyah! Wat is er aan de hand?' Zeg ik nu om antwoord te krijgen. Het lijkt erop dat ze ontiegelijk veel pijn heeft. 'Mijn been,' Antwoord ze zacht. Harde snikken volgen. Ik leg mijn hand op haar blote schouder. Ik kijk naar George. 'Bel het alarmnummer, dit is niet gezond,' Hij knikt. 'Nee!' Roept Aaliyah opeens hard. Geschrokken kijken we naar haar om en haal ik mijn hand van haar af. 'Nee, dit is normaal,' Volgt ze. Bullshit, dit kan nooit normaal zijn!

Verward staan onze blikken terwijl Aaliyah nog steeds hard huilt. 'Sorry?' Vragen we tegelijk. 'Dit is niet normaal. Het is niet gezond dat je zulke vreselijke pijn hebt in je been, hoe lang heb je dit überhaupt al?' Ze kijkt naar haar blote been waar de pijn, denk ik, in zit. 'Weet ik veel, de hele nacht al of zo,' Komt er dan snikkend uit haar mond. Nog een keer schud George zijn hoofd. 'A, dit is niet oké, je moet naar het ziekenhuis,' 'Nee! Zijn jullie doof of zo?' 'Ja jij ook? Luister naar ons! Dit is niet normaal!' Zwaar hijgend kijkt ze Blake aan. 'Jawel,' Mompelt A weer. 'Jenee,' Antwoord Blake dan weer. 'Jawel,' 'Jenee' 'Hoe de hel kun je denken dat dit normaal is?' Vraagt George onrustig. Ze laat haar ogen naar hem glijden. Haar blik word boos. Woedend zelfs. 'Omdat ik fucking kanker heb!' Schreeuwt ze door het hele huis heen. Ik bevries. Ik bevries en laat die zin keer op keer opnieuw afspelen in mijn hoofd. Ze barst alweer in huilen uit. Ze kruipt in één en slaat haar armen om haar benen heen. Minuten is het stil, op haar gejank na. Omdat ik fucking kanker heb. Kanker. Kanker. Kanker. Kans dat ze het niet overleefd. Kanker. Kanker. Ik mag haar niet kwijt raken. Kanker. K- Reece, stop! Je gaat haar niet kwijt raken. Dat zal ze nooit doen. Ik vecht mijn tranen terug en verlaat mijn gedachten, met nog steeds een brok in mijn keel. 'Kanker?' Klinkt mijn schorre stem. Voorzichtig kijkt ze naar me op en knikt ze langzaam. Er is weer een stilte. Ze haalt diep adem en probeert op rust te komen. Hetzelfde doe ik ook, want ik wil nu niet huilen. Niet nu, later. Als ik alleen ben. Dan mag ik van mezelf er alles uitgooien. Mijn angst, verdriet, woede en liefde. Ze begint te praten, waardoor ik opkijk van mijn schoenen. 'Daarom was ik soms weg, daarom had ik rode ogen van het huilen, daarom had ik hechtingen in mijn been en daarom-' We onderbreken haar zit door op haar bed te gaan zitten en haar in een knuffel te nemen. George voor haar, Blake aan de linkerkant en ik aan de rechterkant op haar heilige en mooie tweepersoons bed. 'Waarom had je dit ons niet eerder verteld?' Vraagt George zacht. Het is stil. Misschien wel minuten lang. 'Ik heb geen idee,' Zegt A dan met een schokkige stem. We trekken terug en kijken haar aan. Zal het erg zijn? Word ze beter? Of is ze cronisch ziek? Het lijkt wel alsof George mijn gedachten kan lezen als we elkaar even aankijken in een verdrietige blik. 'Is het erg?' Haar ogen leiden zich naar George toe en de mijne naar haar. Langzaam knikt ze terwijl ze friemelt aan haar vingers. Nog steeds kan je de pijn van haar gezicht aflezen. 'Waar zit het allemaal?' Ga ik dan. Nu antwoord ze wel met een zin. 'Alleen in mijn been,' Ik knik en hum zacht. Dan is het Blake zijn beurt. 'Gaat het ooit over?' Stelt hij zijn vraag als laatste van de drie. Ze haalt haar schouders op. 'Weet ik niet, ze hopen het woensdag te weten,' Hoe verder ze naar het einde van de zin gaat, hoe zachter ze ging praten. Ik kijk d'r vragend aan, maar ze kijkt weg. 'Woensdag?' Vraag ik. Ze humt en klinkt dan schor: 'Mijn been word tot mijn knie geamputeerd,' Gelijk trek ik wit weg en bevries ik opnieuw. En ik maar denken dat dit gezellig ging worden...

--
Missed me?😉😅💙