The Unknown Boy | Dutch {Ft. NHC}

23.

Aaliyah

Zodra ik in de keukenopening sta tref ik een zoenende moeder aan met een vreselijke man. "Willen jullie mij blind of dood?" Gelijk stoppen ze. "Niet zo doen." Zegt mijn moeder streng. "Jullie staan hier elkaar op te eten hoor, en ik wil niet blind worden door dat vieze gedoe." "Als of jij nog nooit hebt gezoend." "Klopt, ik heb gezoend, maar niet iemand bijna opgegeten." "Aaliyah.." "Wat nou Aaliyah? Waar bemoei jij je mee? Je moet blij zijn dat ik geen aangifte heb gedaan voor misbruik zodat ik je weg krijg hier." Richard kijkt me ongelofelijk aan. "Weet je, misschien moet ik het wel doen. Want je hebt wel iemands leven kapot gemaakt." "Aaliyah! Doe eens normaal!" "Hoezo?! Hij heeft papa's plek ingenomen en hij kan niks!" "Je vader is dood!" Ouch... dat was de grens. Ik kijk Richard aan met tranen in men ogen. "Hoe durf je dat zo gemakkelijk te zeggen?" Zeg ik met een gebroken stem. "Het is zo Aaliyah, probeer daar nou eens mee te leven." "Misschien ging dat beter als jij nooit was gekomen." Dreigend komt hij voor me staan. "Nu is het genoeg!" En voor ik het weet haalt hij uit. Ik kan het niet meer tegen houden, de tranen glijden één voor één over mijn wangen. Met mijn hand ga ik voorzichtig naar mijn wang. Ik kijk nog even naar mijn moeder en ren dan het huis uit. Hoe durft hij? Hoe durft überhaupt mama om niks te zeggen. Zal ze dit alllemaal prima vinden? Met nog steeds wat tranen ga ik zitten op de stoep. Het is donker en koud en ik heb geen jas. Ik trek mijn knieeën op en sla mijn armen er om heen. Mijn hoofd leun ik erop en laat zo nog wat tranen uit mijn ooghoeken glijden. Ik mis papa. Ik mis die oude goede tijden. Toen alles nog leuk en gezellig was. Want nu... nu is het een chagerijnige boel thuis.

-
Super kort, sorry😕
Vanavond langer en leuker😏🙌🏼