The Unknown Boy | Dutch {Ft. NHC}

3|125.

Flames - David Guetta

Aaliyah's p.o.v.

Zwijgend kijk ik voor me uit. Een grote berg staat er voor me. Het is rustig en stil. Enkel gefluit van wat vogels is te horen. Ik ga het gewoon doen. Mijn ogen gaan naar mijn been. Het is mijn laatste dag met twee benen. Morgen zal het veranderen. Dan moet ik opnieuw leren lopen. En ik weet nu al dat dat een hel word. Ik slik. Ik ben bang voor morgen. Wat als de kanker dan niet weg gaat? Wat als ik niet meer kán lopen? Wat als het mijn hersenen aantast? Ik bijt op mijn lip. Dit zal de laatste keer zijn dat ik zal gaan hardlopen. De laatste keer dat ik zo'n berg zal oplopen. Ik zucht en kijk weer voor me. Gewoon doen, ook al begint het pijn te doen. Ik knik voor mezelf en begin te lopen, wat al snel over gaat naar hardlopen. Met mijn haren in een staart, een crop-top, een short, simpele zwarte sokken en witte Nikes. Iets wat ik altijd aan doe als ik ga sporten. Na ongeveer tien minuten, begint de steek zich te vergroten. Ik trek voor even een moeilijk gezicht en begin harder te hardlopen. Te rennen. Ik moet dit doen. Het moet. Niet van een dokter of iemand anders. Maar van mezelf. Vanaf morgen zou dit niet meer kunnen, dus ik wil er nog van genieten. Ook al verpest de pijn dit nog al. Ik begin op mijn lip te bijten van het kut gevoel. Denk er niet aan, Aaliyah. Denk ergens anders aan. Ik begin nog harder te rennen. En nog harder. Harder en harder. Alsof ik de snelste vrouw ter wereld probeer te zijn. Alsof ik aan een wedstrijd mee doe. Ik kijk naar het pad dat helemaal leeg is. Wat het ook voor een lange tijd is. Tot er een grote kei in beeld komt. Mijn ogen vergroten en ik probeer het te ontwijken, maar het is te laat. Het pad komt dichterbij en voor ik het weet maakt mijn lichaam kennis met het harde asfalt. Meters glij ik door. Misschien wel vijf meter. Gelijk voelt het alsof mijn lichaam in brand staat. Maar ik doe niets. Ik blijf liggen. Ik blijf liggen en staar naar de lucht. Ik blijf liggen terwijl mijn ogen zich vullen met tranen. En één van hun verlaat mijn ooghoek. Ik wil gaan zitten en naar de brandende plekken grijpen, maar ik kan het niet. Ik kan niet, omdat ik überhaupt helemaal niets meer kan. Alles wat ik doe, doet pijn. Niet alleen maar om mijn been, maar ook doordat ik steeds sneller uitgepuft raak. Daarom kan ik niks meer. Zwaar hijgend begin ik te huilen. Waar de fuck verdien ik deze verdomme kanker aan? Dan schiet ik omhoog en begin ik te hoesten door het zware gehijg heen. En ik begin weer te huilen. Ik kan niet meer, maar ik moet. Niet alleen maar om mezelf en om morgen, maar ook omdat ik deze berg ook nog af moet. Voorzichtig probeer ik op te staan, maar gelijk zak ik weer op de grond. Tranen stromen over mijn wangen en druppelen één voor één op mijn bovenbeen, waar ze weer verder gaan tot ze de grond hebben aangeraakt. Met moeite haal ik mijn telefoon uit mijn zak. Van het scherm, de camera, de bovenkant en de homebutton is bijna niks meer van over. Ik klik op de aan- en uitknop. Hij doet het nog, maar ik zie niks. En bovendien heb ik hier ook geen bereik. Kwaad gooi ik het ding een paar meter weg. Waar ben ik aan begonnen? Want ik wist toch al dat ik niets meer kan? Niets! En het ergste moet morgen nog komen... Als ik dan teminste hier al weer af ben...

--
Sorry voor een paar dagen geen upload, maar zoals een paar van jullie misschien wel weten via mijn IG story, is mijn hond vrijdag ingeslapen. Ik ben er kapot van en heb veel gehuild. Maar hier is jullie nieuwe deel :).