The Unknown Boy | Dutch {Ft. NHC}

2| 46.

Reece

'Aaliyah?' Vraag ik zacht. De bekende achterkant met bruine slag haar draait zich om. Het hoofd gaat langzaam omhoog met een grote glimlach. 'Heb je me gemist?' Ik kan niks zeggen. Een glimlach versierd mijn lippen. Voor Aaliyah nog iets kan zeggen, ren ik naar haar toe en trek ik haar in een stevige knuffel. Aaliyah slaat haar armen om me heen en beide leggen we elkaars hoofd in elkaars nek. 'Mijn god.. wat heb ik dit gemist,' Tranen glijden over mijn wangen. Na een minuut die maar een seconde leek trekken we terug. We kijken elkaar stil aan. 'Waar was je?' Vraag ik met een lichte trilling in mijn stem. Aaliyah zuchte diep en trekt zich op het keukeneiland. 'Overal en nergens,' Fronsend kijk ik d'r aan terwijl ik naast haar kom zitten. 'Oké, ehm kijk, de nacht dat we hier met zen vieren waren, wou ik een luchtje scheppen, want ik had koppijn. Dus toen ging ik naar buiten en na een half uur te hebben gelopen ging ik zitten,' Een traan onstapt uit haar ooghoek. Ze kijkt me aan en gaat dan verder. 'Alleen toen ik weer wou opstaan, werd ik vast gehouden en meegesleurd, maar ik wist niet waar,' Mompelt ze. Ik sla een arm om Aaliyah heen en kijk haar vol medeleiden aan. 'En ja, toen werd ik wakker en was ik in een vreemde kame-,' 'Richard?' Ze haalt haar schouders op. Tranen stromen over haar wangen heen. 'Ik heb er weken gezeten, maar niemand kwam in de kamer. Dus geen eten, geen drinken,' Damn.. 'En ja, ik snap het als je denkt dat ik een drama queen ben, want ik ben maar een jaar weg geweest en-' Door mijn lippen op de hare te drukken onderbreek ik haar soort gestreste zin. Al snel laat ik weer los en kijk ik haar diep aan in de ogen. 'Je bent geen drama queen Aaliyah, echt waar. Ik zal altijd luisteren en er altijd voor je zijn. En bovendien, een jaar is een hele tijd, iedereen zal zo reageren,' Ze knikt met een kleine glimlach en haalt haar hoofd tussen mijn vinger uit om naar beneden te kijken. Alweer zucht ze diep en gaat dan verder. 'Dus toen ik was ontsnapt na een paar weken, vluchtte ik naar mijn huis, maar toen ik voor de ramen stond, zag ik dat niemand me miste. Mijn moeder had een nieuwe vriend en Ruby was vrolijk aan het doen met Max, onze hond. Dus toen ging ik met tranen in mijn ogen naar jou, alleen..' 'Je had me gezien met Amy,' Zucht ik. Ze knikt langzaam. 'Dus toen ben ik maar weg gegaan, nadat ik naar Blake en George ben gegaan, want zij waren weg. Ik heb maanden op straat gelopen en 's nachts in een verlaten huis geslapen. Maar toen ik op een dag met capuchon en al naar de Starbucks ging, kwam ik onderweg Blake tegen. Die had me herkend terwijl ik viel dus die heeft me met vluchten geholpen,' En zo verteld ze nog een half uur over hoe ze na een paar weken mij zag met Amy bij de Starbucks toen ze vermomd was, hoe zij A was en hoe ze Amy en mij uitelkaar zag gaan. 'Dus toen ik zag dat je toch om me geeft, en je me miste, heb ik dus dat bericht geschreven in je notitie blok,' Alweer trek ik haar in een stevige knuffel. 'Ik hou van je Liyah en dan zal ik ook altijd doen,' 'Ik hou ook van jou,' Ze trekt terug en drukt haar lippen op de mijne.