The Unknown Boy | Dutch {Ft. NHC}

3|165.

Aaliyah's p.o.v.

Met mijn hand onder mijn hoofd, mijn elleboog leunend op de deur van de auto en mijn andere hand op het stuur, staar ik voor me uit. De auto's racen langs me heen doordat ik ze inhaal, of andersom. De muziek van de Franse radio klinkt zachtjes op de achtergrond, terwijl er allerlei gedachten door mijn hoofd heen vliegen. Over George, Blake, maar vooral Reece. En ja, ik weet dat dat raar klinkt omdat er veel meer gebeurd is met George en Blake, maar Reece blijft toch het meeste rond vliegen in m'n gedachtes. En natuurlijk geef ik enorm veel om Blake en George en natuurlijk denk ik daar normaal gesproken veel meer over na dan over hun, maar op dit moment even niet. Ik moet alles nog plaatsen van Reece, want in enkel drie maanden gaat alles gebeuren. Dan gaat mijn hele leven veranderen.. En ik weet niet eens of ik dat wel aankan.. Ik weet niet of ik kan leven zonder hem, ik weet niet of ik kan leven zonder zijn stem te horen op de radio, zijn foto's op instagram, zijn lieve en grappige tweets, alles. En dat is nog enkel zijn social leven.. Zou ik het wel aankunnen om hem nooit meer een knuffel te geven? Nooit meer warm tegen hem aan kunnen liggen? Ik slik. Nee, dat kan ik niet. En al helemaal niet als we getrouwd zijn...Ik zucht diep en schud de gedachtes van me af. Ik moet daar niet te veel aan denken op dit moment, nu draait alles om Blake. En George. Ik knik voor mezelf en ga rechtop zitten achter het stuur. Ik draai de radio harder en richt me volledig op de weg. Op naar het ziekenhuis van Parijs, op naar Blake... 

*

Na een kwartier rijden, kom ik aan bij het grote gebouw. Ik stap met moeite uit, moet nog wennen aan de nieuwe prothese die ik twee dagen geleden heb gekregen. Dit omdat ik binnenkort een concert geef waarbij ik moet dansen, een speciale en handigere prothese dus. Ik leun tegen de auto aan en klap de deur dicht. Ik op de sleutels op lock en loop wat wankelend naar de ingang van het ziekenhuis.

Ik haal diep adem en sluit mijn ogen voor een seconde. Het beeld van Blake in het water komt weer tevoorschijn. Een beeld wat ik elke dag weer voor me zie, een trauma eigenlijk. Ik schud zacht een keer mijn hoofd. Het komt goed, Aaliyah. Hij is nu wakker, hij is oké. Hoop ik... Tranen wellen op in mijn ogen, maar ik druk ze weg. Niet nu Aaliyah, niet hier. Ik knik en laat mijn ogen zich weg openen. Mensen lopen langs me heen, maar het enige waar ik me op kan focussen is de gang waar ik in sta, de gang waar Blake z'n kamer heeft. Ik kijk recht voor me uit en zie een bekend persoon uit een deuropening komen. Soulla. We maken oogcontact. Ze glimlacht klein, wat het mij ook laat doen. Voorzichtig loop ik naar haar toe, direct slaat ze haar armen om me heen. Haar ademhaling is apart, alsof ze pas net klaar is met huilen. Wat waarschijnlijk ook zo is. Na een tijdje elkaar geknuffeld te hebben, laten we los. 'How are you doing, honey?' Vraagt ze vriendelijk. Ik haal een keer weer diep adem. 'I'm okay..What about you, Soulla?' Haar mondhoeken krullen omhoog door de tranen heen. 'Scared...' Ik knik totaal begrijpend. Er valt een korte stilte van ongeveer tien seconden. 'Do you uh..wanna see him?' Ik knik, opnieuw. 'Yes, please,' Antwoord ik. 'Is Reece in there too?' Vraag ik nog voor ik naar binnen ga. Soulla knikt. 'Yes, he is,' Ik hou mijn hand op de klink en druk hem langzaam naar beneden. Voorzichtig gaat de deur open en krijg ik steeds meer te zien. Maar de eerste die me opvalt, is Blake. Mijn adem slokt als ik zie hoe hij me aankijkt. Tranen komen op in mijn ogen, van geluk, maar ook van verdriet. Nooit had ik gedacht dat ik dit ooit nog zou meemaken, Blake die me met levende lijf me aankijkt. Ik begin breed te lachen en sluit de deur achter me dicht. 'Oh gosh, hey Blake,' Zeg ik zacht. Ik loop dichterbij en ga naast Reece staan, lief slaat hij een arm om mijn heupen heen. Hij drukt een kus op mijn hoofd en glimlacht. 'H-how ar-are you?' Vraag ik aan mijn lijkwitte beste vriend. Zwijgend blijft hij me aankijken. 'Bad, actually.. But uhm..' Begint hij. Zijn stem verspreid kippenvel over mijn hele lichaam van geluk. 'W-who are you?' Vraagt Blake onzeker. Mijn ogen schieten wagenwijd open. Wat zei hij? Ik hoor Reece slikken en voel hoe hij me een paar meter verderop meeneemt. Hij tilt mijn hoofd op met zijn wijsvinger zodat ik hem aankijk. 'I forgot to tell you that he uh..he doesn't remember anything...' Fluistert Reece. Nu is het mijn beurt om te slikken. Is hij nu serieus? Ik kijk opnieuw een keer naar Blake, zijn blik is gefocust op het televisie beeldscherm boven zijn bed. 'The only thing he kinda remembers is..George..' Mijn gezicht schiet terug naar Reece. 'Are you kidding? How's that even possible?' Vraag ik niet begrijpend. Hij haalt zijn schouders op. 'He keeps asking about George. About who he is, why he keeps thinking about him, if they're family. But I don't know how to answer those questions,' Zucht Reece hopeloos. Ik bijt zachtjes op mijn lip. Een stilte valt er tussen ons in, op achtergrond is het geluid van de tv te horen. 'Maybe..' Start ik mijn zin. 'Maybe he..he's in love with him,' Reece kijkt me verward aan. 'What? No! Don't you saw how George was ignoring him? How they were fighting every time?' Ik knik, natuurlijk heb ik dat opgemerkt. 'Yes, but what was the reason? And what about the kiss?' Leg ik uit. Nu lijkt hij het pas te begrijpen, verbaasd hangt z'n mond een stukje open. 'He's in love, Reece. He's in love with George, but George doesn't feels the same..' Reece knikt. 'You're right..' Hij zucht.

'Oh god, poor Blake,'

---
I AM BACK!

Met prut lol