The Unknown Boy | Dutch {Ft. NHC}

3|159.

Reece's p.o.v.

Samen met Aaliyah loop ik richting het ziekenhuis. We zijn afgezet door wat mensen die bij de..Zaak waren? I don't know, ik moet alles nog op een rijtje zetten. Net zoals Aaliyah, de tranen rollen nog steeds over haar wangen heen. Bij ook. Soms. Ik weet namelijk nog niet echt hoe ik mijn gevoelens moet plaatsen, alles is voor mij nog een grote goocheltruc. Ik zucht diep en pak Aaliyah haar hand stevig vast. Ze geeft er een licht knijpje in en glimlach wat als ze me aankijkt. Haar ogen zijn rood, alsof ze al voor twee dagen lang aan het huilen is. Maar volgens mij was het nog zelfs erger bij George, die ik trouwens nog steeds niet heb gezien. En het is al drie uur later. Ik schud de gedachten van me af, hij weet natuurlijk ook niet wat hij moet doen of voelen. Ik bedoel, hij is ook zojuist zijn beste vriend verloren... Een grote brok vormt zich weer in mijn keel, maar ik knipper ze weg, ik hou er niet van om in het openbaar te huilen. Natuurlijk doe ik dat wel, maar thuis is het altijd extreem veel erger. Of ergens waar gewoon niemand is. Ik kijk om me heen als we binnenkomen. Het is mega groot, iets wat ik nog nooit eerder heb gezien, maar het ziet er dan ook erg profissioneel uit. Ik loop verder naar de balie om wat informatie te krijgen van Blake en probeer mezelf weer wat rustiger gemaakt. 'Good evening,' Zeg ik schor en glimlach klein. 'Hello, can I help you with something?' Vraagt de vrouw gelijk. Ik knik een keertje. 'Er.. We would l-love to know i-if there's any ne-news about Bl-lake Richa-ardson,' Stotter ik terwijl ik me wel voor m'n kop kan slaan. Je zet jezelf voor schut, Reece, praat gewoon eens normaal. De vrouw begint wat te typen op het toetsenbord van een laptop. 'On this moment, no. There's still no news about him,' Ik voel hoe Aaliyah haar gezicht hopeloos in mijn nek laat vallen. 'I'm sorry for you, about what happend with him,' Zegt de vrouw medelevend. 'Thank you,' Antwoord ik en loop een meter of twee verderop. Voorzichtig laat ik Aaliyah mij aankijken. 'I-I...' Begint ze na een paar seconden. 'I don't think I can handle this anymore,' Zegt ze. Ik bijt op mijn bovenlip en wrijf troostend met mijn duim over haar schouder heen,aangezien ik mijn hand op haar schouder heb liggen. 'And I think you can. Trust me, h-he's gonna be fine,' Mijn stem is zacht en onzeker. Aaliyah trekt met wat moeite een wenkbrauw op. 'Reece.. We both saw him, even more people. And they all know that..' Ze klapt dicht en wend haar blik af. 'Bibby and Baker?' Ik draai me om zodat ik degene van de stem kan aankijken en knik. 'We have to talk to the parents from Blake, where are they?' Vraagt de kale en wat stevige man. Ik laat mijn ogen een keer langs me heen gaan, maar nergens zijn bekende mensen te zien, al helemaal niet de ouders van Blake. 'They had to arrived ten minutes ago, I er.. I think they can be here every minute,' De man knikt en begint Frans te praten tegen een klein appartatje in z'n oor. 'D-do, er.. Do you already have some n-news?' Vraagt Aaliyah met een onzekere stem uit angst, verdriet, shock en nieuwsgierigheid. De man haakt zijn ogen tot Aaliyah. 'We have to tell his parents first, or other family if they can't be here in twenty minutes,' Legt man uit, stress is er lichtjes in zijn zware stem te horen. We zuchten deels gespannen en geïrriteerd. Aan de ene kant snap ik dit niet, ze kunnen het toch gewoon tegen ons zeggen? We zijn hier voor hem en zijn doodsbang om hem kwijt te raken. Maar aan de andere kant snap ik het wel, familie is belangrijker en hebben het recht om het als eerste of één van de eerste te weten. 'Aaliyah! Reece!' Klinkt er opeens in paniek. We schieten dezelfde kant om terwijl een seconde later bij ons beide iemand om onze nek hangt. De adem van Soulla klinkt extreem ongerust, wat waarschijnlijk ook zo zal zijn bij Abbie, die op dit moment in een knuffel zit met Aaliyah. Na een kleine twintig seconden laten we allebei tegelijk los. Hun gezichten zien in shock en in één en al verdriet. 'I-is..' Begint Abbie. Ik focus mijn ogen nu ook op haar. 'Is..' Ze moet slikken en wend haar blik af. 'I-is h-he er.. St-sti-ill a..' 'Alive?' Valt de dokter haar in de reden. Ze kijkt op en knikt zacht. 'You're his family?' Ze antwoorden een simpele ja en kijken nu allebei de arts aan. 'Just you two?' Vraagt de arts. Precies op dat moment komt er iemand naar ons toe rennen, zijn gezicht tonen dezelfde emoties. 'And me too,' Zegt Nik haastig met een koffer achter hem aan. De dokter seint ze om mee te lopen naar een apart kamertje, waardoor Aaliyah en mijn geduld steeds minder wordt. 'I'll take this f-from you,' Zeg ik tegen Nik, Blake's gescheiden vader. Zijn mondhoeken krullen klein, bijna niet, omhoog en laten de handvat van de koffer los als ik hem aanpak. 'Thank you, Reece,' 'No problem,' En na ik dat heb gezegd lopen ze met z'n vieren weg.