The Unknown Boy | Dutch {Ft. NHC}

39.

Aaliyah

Het is, alweer, een paar dagen later. Ik loop samen met Mama door de winkelstraten. 'Levi's! Kom,' Mama trekt me mee en licht lachend strompel ik er achteraan. 'Deze is leuk! En deze... en deze. Allemaal op deze rek! Zullen ze allemaal dan maar doen?' Alweer lach ik. 'Mam please, ik wil niet zo verwend worden. Eén trui is genoeg,' Mijn moeder zucht, maar knikt uiteindelijk wel. 'Oké, wat jij wilt,' Ik knik met een glimlach en laat mijn ogen over de kleren glijden.

'Deze!' Zeg ik na een tijdje terwijl ik de trui voor me houd. 'Ja? Oké, pas maar,' Ik knik en loop naar de kleedkamers. Gelukkig staat er niemand en kan ik gelijk door. Ik sluit het gordijn en hang de trui op. Mijn eigen trui doe ik uit en die verwissel ik met die van de winkel. Zodra ik hem aan heb, draai ik me om naar de spiegel. Ik geef een goedkeurend knikje en verwissel daarna gelijk weer mijn truien. Ik loop de kleedkamers uit, door naar de kassa en laat hem betalen door mijn moeder.

Samen met Mama zit ik in de Starbucks. Ik pak mijn telefoon en open whatsapp. Stil kijk ik naar het gesprek tussen Reece en mij. 8 gebelde gesprekken die Reece gemist heeft en 17 berichtjes sinds acht dagen terug. Hij negeerd me... Blake en George gelukkig niet. Daar praat ik bijna elke dag mee in de coevana groep, alleen daar reageerd Reece ook niet. 'Is er iets?' Ik kijk op en schud mijn hoofd. 'Nee, niets,' Ik sluit mijn telefoon en doe hem terug in mijn kontzak. 'Oh lieverd.. Ik moet werken tot..' Ze kijkt terug op haar telefoon en dan weer naar mij. 'Acht uur,' 'Is goed,' Zeg ik met een kleine glimlach. 'Sorry,' Mama loopt de Starbucks uit en zo zit ik alleen. Wat zal Reece doen? Wat is de reden dat ik hem boos heb gemaakt? Is hij überhaupt boos? Zuchtend staar ik naar mijn beker. Ik mis hem en heb spijt van een week terug. Ik stuurde hem weg, terwijl ik dat van binnen helemaal niet wou. Ik wìl dat hij bij me is. Ik wíl dat hij een arm om me heen slaat. Ik wíl dat hij me knuffelt. Ik wíl dat hij me zoent. En ik wíl dat hij nooit meer weg gaat. Maar blijkbaar heb ik dat verpest door iets wat ik niet weet. Stil drink ik mijn koffie op en verlaat, net zoals mijn moeder een paar minuten geleden, de Starbucks.

Ik zit op de bank starend naar een groen knopje op mijn telefoon. Na lang twijfelen klik ik er toch op. Ik leg mijn telefoon tegen mijn oor en luister geduldig naar het geluid. Zodra het geluid stopt kijk ik terug naar mijn scherm. Opgehangen... Geïrriteerd sta ik op, pak ik mijn jas van de kapstok en verlaat ik het huis. Ik ren via buiten naar de garage en strompel mijn fiets naar buiten. Al lopend stap ik op mijn fiets en fiets ik, iets té, snel door de straten. "Davidsonstreet" 12..14..16..18! Ik spring van de fiets en gooi hem op de grond. Ik loop naar de voordeur en bel duizenden keer achter elkaar aan. Rennende voetstappen komen dichterbij. Zodra de deur open gaat, stop ik met bellen. 'Hey Aaliyah,' Ik negeer Jamie en ren door naar boven. Ik storm de kamer van Reece in en......