The Unknown Boy | Dutch {Ft. NHC}

3|81.

Reece's pov.

Het is een uur later en ik ben net een beetje bij gekomen over Aaliyah. Ik snik nog wat na en veeg mijn laatste traan weg. Kom op Reece, wees een man. Ze gaat het niet redden, laat haar gaan. De stem van mijn manager verstoord mijn gedachtes. 'Éen minuut,' Ik kijk op, knik en loop achter hem aan. 'Wat heb je rode ogen. Is er iets?' Vraagt Andrew. Ik schud mijn hoofd. 'Mooi, want daar hebben we geen tijd voor,' 'Natuurlijk,' Zeg ik schor. 'Mooi, je weet je lijst nog uit je hoofd, right?' Ik knik weer. 'Ja, we beginnen met Dreamer,' 'Top,' Andrew laat me stoppen bij de trap. 'Zet hem op hè? Dit is een belangrijk concert!' Ja ja, geld, geld en nog meer geld. 'Hier is... Reece Bibby!' Ik loop de trappen op en jog naar de microfoon. Duizenden meiden gillen. 'What's up London!' Roep ik en alweer gegil. Ik glimlach klein en wacht tot de muziek begint. 'Heavy on your heart. Heavy on your mind,' Start ik en zing zo het hele lied, samen met de fans. The Bibb's.

-

Het is jouw schuld. Door jou is ze dood. Dat gaat nu al een kwartier door mijn hoofd heen. Ik schud het de hele tijd weg, door door te zingen. Maar het wilt nu niet meer. Tranen vullen mijn ogen en ik word steeds meer afgeleid. Ik zet mijn hand in mijn haren en knijp mijn ogen dicht, terwijl ik probeer bij te houden welk lied ik zing en welke zin ik moet zingen. 'A sight of a soul when it's breaking,' Het is jouw schuld. Ze is dood. Je gaat haar nooit weer zien. Iedereen gaat je haten. 'Makin' my heart,' Nee shit! Die heb ik al gehad. Ik hoor niks meer, alleen maar het stemmetje in mijn hoofd. Je hebt haar vermoord! Een traan verlaat mijn ooghoek. Kom op, Reece. Je hebt zoveel mensen verdriet gedaan. De bebloede Aaliyah komt weer in mijn hoofd. Je vond het vast wel leuk, je ex vermoorden? 'Ah!' Schreeuw ik uit. Ik open mijn ogen en het publiek valt stil. Ik gooi de microfoon plus standaard van me af, waardoor hij van het podium valt, en ren weg. Weg van het podium. Tranen stromen opnieuw uit mijn wangen. 'Reece!' Roept Andrew. Ik kijk achterom, maar zie in plaats van Andrew, een Aaliyah die boos achter mij aan gaat. Onder het bloed. Ik zet mijn jog pas over op rennen. Ik kijk voor me en duw de deuren open die naar buiten leiden. 'Reece! Wat doe je?!' Nogmaals. Ik ren de hoek om en laat me neer ploffen via de muur. Ik laat mijn benen languit liggen en mijn armen slap naast me hangen. 'Reece!' Ik open mijn ogen en zie nu wel Andrew. 'Rot op!' Roep ik he toe. Hij kijkt verward, maar al snel weer boos. 'Wat is er zo belangrijk dat je van het podium af moet rennen?' Ik sta op en kijk hem nu ook kwaad aan. 'Ach, man! Bij jou is alleen geld belangrijk! Je hebt geen ene gevoelens! En jij hebt mij dat laten overnemen de afgelopen jaren. Ik jank na drie jaar! Weet je hoe debiel dat is?' Beduusd kijkt Andrew mij aan. We zwijgen. 'Sorry,' Mompel ik zuchtend. 'Ik doe dat concert wel een keer opnieuw, maar wil nu echt gaan,' En voor hij nog iets kan zeggen loop ik van hem weg. Ik prop mijn handen in mijn zakken en been mijn weg naar mijn ouders hun huis. Geen zin om met de taxi naar de mijne te gaan. 'Oh.. My.. God! Ben jij Reece Bibby?' Ik zucht zacht. Ik draai me om en glimlach naar een fan. 'Maar je hebt nu toch een concert?' Ik bijt op mijn gescheurde lip. 'Er kwam iets tussen. Wil je een foto?' Verander ik het onderwerp. 'Nee, laat maar. Ik kan zien dat je hebt gehuild, ga maar naar huis,' Ik glimlach. Van deze fans houd ik nou het meeste. Ik geef haar een knuffel en kus haar op haar wang. 'Bedankt,' Ik zwaai een keer en loop dan verder.

Ik gooi de deur open en sluit hem weer met een klap. Voetstappen komen naar de gang, terwijl ik mijn schoenen uit trap. 'Schat? Wat doe jij nou hier? En waar was je vanmiddag?' Klinkt mijn moeder. 'Er kwam iets tussen door,' Beantwoord ik en jog de trappen op naar mijn slaapkamer die er nog steeds is. Ik loop naar binnen en kruip op bed om te gaan slapen. Proberend de gedachten uit mijn hoofd te krijgen.