The Unknown Boy | Dutch {Ft. NHC}

3|164.

Reece's p.o.v.

Ik stap het vliegtuig uit en laat de frisse lucht mijn neusgaten binnen. In m'n eentje. Aaliyah die wou de volgende vlucht nemen zodat ze eerst nog naar George en zijn ouders kon gaan. En dat begreep ik helemaal, zij moeten het nieuws ook te horen krijgen. Ik denk ook wel dat hun veel belangrijker zijn dan Aaliyah en ik. Ik bedoel, hun zaten elke minuut van de dag in spanning en angst door te brengen, bang dat hun zoon door een stelletje idioten zijn beste vriend heeft vermoord. En George die deed natuurlijk precies hetzelfde, alleen dan elke seconde van de dag. Dus ik weet nu wel zeker dat ze opgelucht zijn, nu nog hopen dat alles oké is met Blake.

*

Nerveus en bang loop ik het grote gebouw voor de tweede keer in twee maanden naar binnen. Ik haal een keer diep adem en sluit voor een korte tijd mijn ogen. Het is goed, Reece. Ik knik, open mijn ogen en loop weer verder naar de balie. 'Bonjou-' 'I can't speak French, I am sorry,' Onderbreek ik de vrouw gelijk, wat eigenlijk best onbeschoft is. 'Oh, okay. Hello, can I help you?' Begint ze opnieuw. 'I wanna visit Blake Richard. He woke up yesterday, didn't he?' Zeg ik als antwoord. De vrouw begint met d'r lange nagels op het toetsenbord te tikken. Ze knikt uiteindelijk. 'Yes, he's in room 236 A,' Ik glimlach vriendelijk en loop direct daarna de lift in. Ik pak de schouderbanden vast van mijn zwarte Vans tas en kijk mezelf aan via de spiegel. Grote wallen zijn te zien onder mijn ogen, want ook ik heb er slapeloze nachten van gehad. Bang dat ik één van mijn beste vrienden was kwijt geraakt. En het feit dat ik hem niet eens kon bezoeken vond ik wel het ergste. Ik kon hem niet zien, niks tegen hem zeggen, geen afscheid van hem nemen als zijn einde wél in zicht was. Maar hé, kijk me nu eens. Ik sta in de lift, op pad om hem te bezoeken en hem te zien terwijl hij weer levend is! Dat is toch geweldig? Het belletje van de lift geeft aan dat ik op de goede verdieping ben, dus draai ik me om en stap ik eruit. Ik kijk een keer naar links, dan een keer naar rechts. Volgens mij was het de volgende keer links, dus moet het nu rechts zijn. Ik knik nog een keer als antwoord op mezelf en been die kant op. Mijn ogen scannen elk cijfer van de kamers, als ik een bekend persoon aan het einde van de gang zie staan. Nick, de vader van Blake. Ik begin sneller te lopen en sla mijn armen om hem heen als hij mij ook opmerkt. Zijn sterke armen zijn te voelen op mijn rug, gespannen. Ik trek naar een paar seconde al terug. Zijn ogen zien er bezorgd uit. 'How's he doing?' Vraag ik. Een zucht verlaat zijn mond, hij gaat gestrest met een hand door zijn korte haren heen. 'Bad, really bad..' Mijn ogen sperren zich open. Dat is het slechtste nieuws wat er is op dit moment, want dit kan beteken dat er een kans is dat hij het toch niet zal overleven. 'I- H-..What? Why?' Stotter ik geschrokken en bang, mijn hart bonkt in mijn keel. 'He's in a lot of pain, Reece. Too much actually. When he woke up, he directly started to shout and cry. Some doctors gave him an medicine, so he's asleep right now. They're looking now for the reason why he's in so much pain. And where,' Ratelt Nick aan één stuk door, maar ik kan zien hoeveel moeite hij er mee heeft. 'They said that they will know it in two hours, what means...' De deur vliegt naast ons open, in de hoek van de kamer is Soulla te zien, helemaal in tranen. Gelijk schieten mijn ogen naar het bed, maar enkel de voeten van Blake zijn onder de deken te zien. Een dokter komt naar buiten, seint na een tijdje dat we plaats moeten nemen op de wachtstoelen. Verward, bang, verdrietig neem ik plaats. Hopeloos kijk ik de mannelijke dokter aan, rond de vijftig gok ik. Maar dat is niet belangrijk voor nu. 'I have some news about your son and your friend,' Begint de man voorzichtig en langzaam. Nick knikt, als sein dat hij mag door praten. 'We have done some research and have found the pain that Blake has extremely, extremely, much. It's in his legs, in his muscles. Fortunately there are medications to reduce the pain, he have to take ten different pills a day. But, unfortunately...There are no drugs that can stop the pain...His muscles are too badly damaged by the reason why he spent two months in a coma. Which means I have bad news..' Mijn maag draait zich een paar keer om, te bang om het nieuws te horen. Hij verdiend dit totaal niet, helemaal niks. Waarom is hem dit overkomen? Ik slik en begin hard op mijn lip te bijten..

'Blake can never walk again...' 

----

Long time ago, sorry!

Prut alert!!

New Book:

Voor degene die het nog niet weten, ik ben gisteren een nieuw Glake boek gestart! That Guy From The Bus - Dutch Glake Fanfiction. Benieuwd? Check het proloog en de eerste twee hoofdstukken uit op mijn account!

Vote?

Comment? 

Follow?

Thanks my muffins x