The Unknown Boy | Dutch {Ft. NHC}

3|145.

I Want - One Direction

Reece's p.o.v.

De hele week zit ik al hier in de studio om songs op te nemen voor mijn tweede album. Vanavond is mijn laatste show van de USA Tour. Aaliyah zal dan ook op gaan, maar niet bij mij. Zij heeft drie kwartier later haar eigen show in een wat kleinere concertzaal in New York. Eerst was Ella het er niet mee eens, niet eens een heel klein beetje. Natuurlijk begrijp ik dat, je dochter heeft kanker en je man ben je ook al verloren aan die ziekte. Maar het is Aaliyah haar droom om in New York op te treden. Eerst had ze een show in LA, maar die kon niet doorgaan op één of andere manier. Dus nu hebben we dit geregeld. De boys gaan ondertussen alles alvast klaarmaken om morgen weer terug te gaan naar LA, waar we twee weken op vakantie mogen.

Met haar mond een klein beetje open, ligt Aaliyah in mijn armen op bed. Een kleine glimlach kan ik niet onderdrukken. We hebben nog niemand verteld over onze relatie, enkel de boys dus. Op social media plaatsen we wel veel foto's als hints waarbij we elkaar taggen, maar nog niet zoenend op een foto of zo. Wanneer we het wel gaan zeggen weten we nog niet. Voorzichtig openen Aaliyah haar ogen zich langzaam. Gelijk maken we oogcontact. We glimlachen. Ik druk een kus op haar zachte lippen en speel met haar haren. Plotseling vliegt de deur open.

'Goedemorgen!' Roept Blake hard door de kamer heen en rekt het woord extreem lang uit. A en ik rollen onze ogen lachend en gaan zitten. Blake ploft voor ons neer. 'Hoe is het met de tortelduifjes?' Ik geef een klap op zijn arm en sta op. 'Kunnen we dat niet beter tegen jou zeggen?' Ik trek mijn t-shirt over mijn hoofd heen en draai me weer om naar Blake, maar in plaats van een grote grijns op zijn gezicht te zien staat zijn blik betrapt, bang. Ook mijn lach trekt weg nu. 'Ho-hoezo?' 'Gewoon, er klonk gisteren nog al een harde kreun vanuit jullie kamer-' 'Oh god! Is het dat meisje van dat restaurantje van een paar dagen terug?!' Roept Aaliyah enthousiast. Beide gaan onze gezichten naar haar toe. Blake zwijgt even. 'Ja,' Ik frons. Blake schraapt zijn keel en verlaat de kamer zonder nog iets te zeggen. Ik wil nog iets zeggen, maar weet eigenlijk niet wat. Hadden we iets verkeerds gezegd? Ik schud de gedachten van me af en kleed me verder om.

Aaliyah haar ogen staan moe en klein. Gapend klapt ze haar bolletje chocopasta dicht. De afgelopen dagen is ze 's ochtends altijd extreem moe. Maar dat kan ook wel komen doordat we vaak om twee uur op bed gaan. 'Ben je moe?' Lach ik zachtjes. Ze kijkt naar me op en knikt terwijl ze een hap neemt. Ik knik ook, niet wetende wat ik anders moet zeggen. Ik leid mijn ogen weer op mijn scherm en scrol verder door mijn Instagram posts heen. Ik stop bij een video en klik er op. Het is een video van twee weken terug. De boys en ik waren op bezoek bij een vriendin van ons en gingen daar zwemmen. Het was geweldig! Tot ik een appje kreeg van A en me besefte hoe erg ik haar miste. Een trots gevoel gaat er door me heen. Moet je na gaan, twee week terug was ik enkel verliefd op een meisje waarvan ik dacht dat ze me alleen zag als een vriend. En nu? Nu zijn we samen. In een relatie. Blij en gelukkig. Ik glimlach en vergrendel mijn telefoon. 

*

Zweet druppelt langs mijn voorhoofd naar beneden, langs mijn nek, mijn rug op. Zwaar ademend kijk ik de duizenden mensen in. 'Thank you New York! You were a dream!' Hard gegil dringt er mijn oren binnen. Zacht begin ik trots te lachen. 'Thank you,' En net zoals bij de vorige show, trek ik mijn t-shirt uit en gooi ik hem naar de linker kant. Het gegil word harder. 'Thanks,' Zeg ik weer, maar ren daarna nu van het podium af. Ik probeer altijd zo eerlijk mogelijk dingen uit de delen tijdens mijn show. Mijn flesje water op het eerste balkon, een ander flesje water op het tweede balkon, mijn handdoek naar de rechterkant en een cd album in het midden ergens.

Met twee handen ga ik door mijn natte haren heen en veeg ze zo uit mijn gezicht. Ik loop mijn kleedkamer binnen, waar de boys blijkbaar ook zitten. Maar ik wil eigenlijk nu gelijk vertrekken. Het concert van A duurt nog een uur en ik wil het niet missen. Nog snel pak ik ijskoud bidon met ranja uit de mini koelkast en pak mijn rugzak van de stoel. 'Gaan jullie mee?' De boys knikken en staan gelijk op om achter me aan te lopen. Ik duw de deur open naar de buitenlucht en neem even diep adem. Een grote groep pratende meiden komen naar buiten, niet veel later maak ik oogcontact met ze. Zoals verwacht. Ik draai mijn gezicht om naar George en Blake. 'Rennen!' Gillende meiden komen op ons af, maar we nemen een sprintje en beginnen hard te rennen om de gaos te ontkomen. Natuurlijk, ik hou van mijn fans. Maar voor nu heb ik daar even geen behoefte aan. Ik heb net een optreden gehad waarvan ik echt kapot ben. En bovendien wil ik nog graag mijn vriendin haar eerste show zien in New York met zes duizend mensen. 

'We zijn ze kwijt,' Hijgt Blake na een tijdje. We stoppen alle drie en komen op adem. Ik wijs voor me. 'Kom, daar is het al,' Ik neem een slok van het koude ranja en begin te lopen naar het gebouw.

Zoekend kijken we om ons heen. We zijn door de artiesten ingang naar binnen gelaten, waarschijnlijk omdat Aaliyah onze namen had verteld aan de bewaker. 'Zaal drie, toch?' Vraagt George. Ik kijk naar hem om en knik. 'Follow me,' En hij loopt voor  Blake en mij vooruit. We duwen de deuren open, hard geluid dringt er mijn oren in. Mijn ogen gaan naar het podium, waar Aaliyah haar nieuwe lied 'Stone Cold' aan het zingen is. We maken oogcontact, een glimlach komt er op onze lippen. Kippenvel giert er over mijn huid heen als ze bij het stukje komt waar ze haar longen zowat eruit zingt. Ik ril en staar verbaasd. Damn... Ik wist dat ze geweldig kon zingen. Maar zó geweldig?

Een tik voel ik op mijn schouder. Ik draai me om en zie Blake. 'Reece, volgens mij klopt er iets niet aan A,' Schreeuwt hij in mijn oor boven het harde muziek, gegik en gezang uit. Ik frons en kijk weer voor me uit. En nu hij het zegt, misschien heeft hij wel gelijk. Haar zingende stem is buitenadem, ze heeft haar ogen dicht geknepen en het lijkt wel alsof ze trilt. Ik slik. 'We moeten nu naar haar toe,' Roep ik naar de boys, maar het is al te laat.

Met een klap valt Aaliyah hard op de grond. Het gegil veranderd in een bange gil. Het muziek word stop gezet. Wat voor mij het teken is dat ik me door de fans moet wurmen. Ik ren zo hard al ik kan, duw de mensen aan de kant, klim het hek over en trek mezelf op het podium. Geschrokken laat ik me naast haar op mijn knieeën vallen. Voorzichtig leg ik mijn hand op haar nek. 'Aaliyah,' Fluister ik. Tranen wellen op in mijn ogen. 'Aaliyah, focus op mijn ademhaling,' Langzaam leg ik haar hand op mijn borst. Aaliyah's bruine ogen staren naar het plafond. Haar adem is snel, te snel. Plotseling schiet ze omhoog en begint ze zwaar te hoesten. Happend naar adem. Een traan verlaat mijn ooghoek. 'Aaliyah! Focus op mijn ademhaling!'

Hard word ik uit het niets opgetilt en een paar meter aan de kant gezet. 'Meneer, we mogen geen fans toelaten op het podium en al helemaal niet bij dit,' Woede borrelt in me op. 'Fan? Ik?! Ik ben haar fucking vriend, meneer!' Het geroezemoes stopt en vele telefoons worden op mij gericht. Maar dat boeit me nu niet, het enige wat me op dit moment boeit is Aaliyah zelf. Niet dat ze nu weten dat we verkering hebben. Mensen rennen in spoed het podium op met een brancard.

Snel ren ik achter de mensen aan wanneer ik me uit de bewaker zijn greep ben verlost. Maar de buiten deur word voor mijn neus dicht geslagen en op slot gedaan. Boos sla ik met mijn vuist op de deur. 'Laat me bij d'r zijn!' Roep ik hard, maar het heeft geen zin. Verslagen draai ik me om, laat ik me op de grond zakken en barst ik in huilen uit. Vier warme troostende armen worden om me heen geslagen. Ik pak ze vast en huil het uit. Het is mijn schuld. Hoe kon ik iemand met kanker nou een show laten geven?

Het is allemaal mijn verdomme fout!

---
Het krachtigste stukje waarvan Reece kippenvel kreeg is van 2:37 tot 3:12 :)

Slecht hoofdstuk alert!