Your Place Or Mine? BOOK VERSION (PUBLISHED BY VIVA PSICOM)

Chapter 39: Friends?....

JESSICA'S POV

Ilang oras na ang nakalipas nang ihatid ako ni Ambrose. Nakatitig lang ako sa kisame. Wala naman talga akong balak pumasok ngayong umaga. Gusto ko lang makaalis sa lugar na yun. Baka kapag nagtagal pa kami dun ay hindi ko mapigilan ang sarili ko at maulit na naman ang nangyari kagabi. Akala ko mag uusap kami. Pero hindi ito nangyari. We missed each other. Pag pumipikit ako, pumapasok lahat sa isip ko ang nangyari kagabi.

This is insane. Bumangon ako at dinampot ko ang blouse na hinubad ko kagabi. Isusuot ko na sana ito, when I felt his arms snaked on my waist. Marahan niya akong hinila pahiga. At sinimulan akong halikan sa leeg.

My mind started to resist, but my body tells me to do otherwise. Napakit ako at napawak sa ulo niya. I grabbed his hand, nang marahang itong humahaplos sa tyan ko paakyat sa dibdib ko.

"I gotta go."

Kailangan kong pigilan ang sarili ko baka kung saan na naman kami makarating. Instead of letting me, he pulled me even closer.

"It's only 5am. Mamaya na lang pwede?" pakiusap nito.

Bumangon ulit ako at sumandal sa headborad ng kama.

"I have to leave early. I can't miss my first class. May exam din ako mamayang hapon. I need to review."

Hindi siya sumagot. Pero bumangon na rin ito. Umupo siya sa tabi ko.

"Wala ka bang pasok?" tanong ko sa kanya.

Ngumiti ito at inakbayan ako.

"Meron. But with this chance that I have now with you, I'd rather miss them."

Inirapan ko siya.

"You don't know how much I waited for this chance. I missed you so much." puno ng emosyong sabi nito.

I felt his lips on mine once more. Marahan ko siyang itinulak baka madala ako. Pero bakit ganun? Unti unting bumabalik ulit ang sakit na naramdaman ko noon. I thought I've moved on. Hindi pa pala. I tried to hold back my tears. Hindi niya dapat makita na umiiyak ako. Everything is over between us.

"Sana hinyaan mo na lang ako. Nasanay na ako ng wala ka." sumbat ko sa kanya.

"That was my original plan. That I will keep my distance. Not until I saw you with that guy. I can't bear to see you with someone else. And now I understand how it feels to be hurt. And I understand you. And I'm so sorry sa lahat ng nagawa ko."

Swifly, my tears fell. This time, the pain in more intense.The pain of losing him to someone else seems more unbearable. And I can't do anything but cry in silence.

"I made a decision. I won't give you up. Even if you begged for me to stay away from you. Even if you'll push me away, I don't care. And yes, I left you alone for few months, dahil sa pakiusap mo na wag na kitang guluhin. But that doesn't mean that I gave up. Alam kong hindi mo ako agad mapapatawad. I will wait kung kelan mo ko handang patawarin at kung kelan mo'ko matatanggap ulit. I don't care how long will it take. I'm willing to wait. I won't give you up."

Kung kanina tahimik lang akong lumuha. Ngayon hindi ko na mapigilan ang humagulgol. Sobrang sakit pala. Na malaman mo na mahal ka pa rin ng taong mahal mo at patuloy mo ring tinatanong ang sarili mo kung ba't nagawa ka niyang lokohin.