~Wassim en Nisrin~ ( voltooid )

Pov Nisrin

Ik kon het maar niet geloven het drong me nog niet door. Het is raar dat ik haar 'mama' moet noemen terwijl een ander persoon haar plaats altijd in nam. Ik knuffelde haar maar wat. Het drong me nog niet door, er ging de hele tijd een vraag door men hoofd:'waarom verliet je me'? Ik bleef de vrouw maar aanstaren, ze huilde alsof ik haar alles was maar ik kreeg maar geen emotie door men hart. Men moeder zei :'nisrin ga samen met je moeder zitten in de woonkamer'. Ik keek haar knikkende aan en ik ging samen met voor mij 'de onbekende vrouw ' zitten in onze woonkamer.

Nadat ze klaar was met huilen begon ze het gesprek:' ik weet benti dat wat ik deed niet goed is maar ik kon niks anders doen. Je vader was heel ziek en ik kon niet meer voor je zorgen. Ik bleef 24/7 bij hem in het ziekenhuis.  We hadden ook niet genoeg geld om voor je te zorgen, hij werkte niet meer dus we hadden geen geld meer.. Ik heb je  toen samen met hem nog weggedaan voor zen dood en ze begon weer in huilen uit te barsten.

Het raakte me ergens wel van 'men zogenaamde vader'. Maar ik wil eerst bewijs zien dat dit men echt moeder is. 'waar was ze al die tijd als men vader dan zolang overleed'. Voor ik het wist zei ik het luidop. Ze keek me aan en zei :'benti ik zat een paar jaar lang in een depressie en tien ik beter was was ik bang dat je me niet wou zien'.

Iets in me zeu dat ik haar moest gaan troosten omdat het mijn moeder is. En ik volgde dat gevoel, met twijfels maar ik deed het toch. Ik dacht 'wat nu als ze men echte moeder is'...

Ik troosten haar totdat ze wat gekalmeerd was. Ze zei :'benti kom je met me mee naar huis.' bij deze vraag kreeg ik een brok in men keel. Welk 'huis' ik ken alleen dit huis dat altijd mijn 'thuis' was.

Wat vinden jullie ervan dat nisrin geadopteerd is??