Patronumun Vampir Oğlu [Düzenleniyor]

30

Yağmur, Bay Jung'a aşık olmuştu ve bu aşk onu istemsizce mutlu ediyordu. Ve Yağmur kendini ilk defa  bu kadar mutlu hissediyordu. Hissediyordu ve buna bu kez engel olmayacaktı. Olmayacaktı ve bu aşkı bütün vücudunda hissedecekti.

....

Jung, çevirmen kızın evine on kilometre kala arabasını durdurdu ve dikiz aynasından kendisine baktı. İyi görünüyordu ve içinde korku yoktu. Garip? Oysa daha yola çıkmadan önce içi korku ile doluydu. Ama şimdi ise yoktu. Yoktu ve kendisini boş hissediyordu.

"Bana neler oluyor? Neden kendimi bu kadar garip hissediyorum? Neden onun yanındayken, kendimi kontrol edemiyorum? Neden ona bu kadar muhtaç hissediyordum? Neden ondan bu kadar korkuyorum? Neden?"

Jung'un kafasında sorular dönüyordu ve bu sorular onun başını ağrıttıyordu. Ağrıttığı kadar da davranışlarını etkiliyordu. Ne yapacağını bilemez bir hâlde araba, kafasını sağ sola çeviriyordu. Çeviriyordu ve tek gördüğü çevirmen kızın yüzüydü.

Her yüz, her ses ve her isim sadece çevirmen kıza aitmiş gibi Jung'un etrafındaydı ve Jung ne tarafa bakarsa, baksın onu görüyordu. Çevirmen kızı.

"Bu kız bana ne yaptı da, bu halde geldim?"

Jung yutkunarak gözlerini kapattı ve durumdan kurtulmaya çalıştı. Başını hafifçe arkaya doğru eğdi ve dışardan gelen rüzgarın boynuna dokunmasına izin verdi. İzin verdi ve derin bir nefes alarak sakinleşmeye çalıştı. Sonra derin bir nefes alarak gözlerini açtı.

...

Jung, çevirmen kızın evinin önüne vardığında, son kez kendine dikiz aynasından baktı ve telefonundan onu aradı. Telefonu ikinci çalışta açılmıştı.

"Alo, Bay Jung?"

" Çevirmen, şuan evinin önünde seni bekliyorum. Çabuk in."

"Peki, efendim. Hemen geliyorum."

Jung, telefonun kapanmasıyla kalbinin atışlarını hissetmesi bir olmuştu. Elini yavaşça kalbine doğru yaklaştırdı ve kalp atışlarını dinledi. Kalbi tıpkı bir insanınki gibi atıyordu ve bu durum Jung'u istemsizce mutlu ediyordu. Mutlu ediyordu ve ilk defa Jung bu durumdan keyif alıyordu.