Patronumun Vampir Oğlu [Düzenleniyor]

33

Yağmur gözlerini açarak etrafına baktı. Küçük bir hastane odasındaydı. Küçük ama ferah bir odaydı. Ama Yağmurun kaldığı oda umurunda değildi. Umurunda tek şey bu odadan çıkıp Bay Jung'u bulmaktı. Ama nasıl bulacaktı. Hâlâ kendini tam toparlayamamış değildi ve vücudunda hâlâ yaralar vardı. Yağmur beklemekten başka çaresi yoktu. İyileşmesini beklemeliydi, yaraların iyilesmesini.

...

Jung, tedirgin bir şekilde Yağmurun odasının önünde bekliyordu. İçeri girip, çevirmenin yanında olmalıydı. Çevirmenin yanında olup, onun teselli etmeliydi ama bunu yapacak ne gücü vardı, ne de cesareti. Zaten kendisi yüzünden çevirmen bu haldeydi ve kendisi yüzünden çevirmen iki haftadır hastanedeydi. Ve şimdi girse bile muhtemelen çevirmenin sinirliyle karşılaşacaktı. Karşılaşacaktı ve kendisine muhtemelen bağıracaktı. Haklıydı da. Kendiside o hâlde olsa, kendisi de sinirlenip, bağırırdı. Bu yüzden beklemeliydi Jung. Bekleyip, doğru zamanı bulmalıydı. Umarım doğru zaman Jung için çabuk gelir.

...

Jung sonunda bütün cesaretini toplayıp, kapıyı çaldı. İçeriden kısık ve yaralı bir sesini duyduktan sonra içeri girdi ve gördüğü manzara karşısında bir kez daha morali bozuldu. Çevirmen yatağında yatıyordu ve yüzündeki yaralar vardı. Kendisi yüzünden oluşan yaralar. Kolunun birinde ise serum bağlıydı. Jung, çevirmenin gözlerine bakarak yanına yaklaştıp oturdu. Yüzündeki yaralar artık daha netti ama Jung çevirmenin yüzündeki yaralara aldırmıyordu. Aldırdığı tek şey çevirmenin yüzündeki muhtaçlık ve pişmanlıktı. Çevirmen yüzünde pişmanlık vardı. Sanki, herşey çevirmenin suçuymuş gibi, sanki çevirmen yüzünden kaza oldu gibi baktı. Jung, istemsizce çevirmenin elini tuturak saçlarını okşadı. Bu duruma çok şaşırmıştı. Hayatında ilk kez birisinin elini tutup saçını okşuyordu. Ama umrunda değildik şuan ve olmayacaktı da. Çünkü; şuan tek umrunda olan yanında yatan yaralı çevirmendi ve çevirmenin kendisine muhtaç olduğu biliyordu ve hissediyordu.