Patronumun Vampir Oğlu [Düzenleniyor]

31

Jung, kalbinin atışlarını dinlerken, ani bir cam tıklaması kendine getirmişti. Koltuğunda diklenip cama tiklayana baktı. Çevirmen kızdı. Üzerindeki beyaz elbise onu tıpkı bir melek gibi gösteriyordu ve yüzündeki o masum ifade, onu olduğundan daha tatlı gösteriyordu.

"Hayatımda gördüğüm en güzel olaysın. Keşke, keşke...."

Keşkeleri sevmiyordu ve keşkeler onu deli ediyordu ama yapabileceği hiç birşey yoktu. Çevirmen kızla beraber olamazdı ve olsa bile bu imkansızdı. İmkansız olduğu kadar da tehlikeliydi. Bu yüzden bu keşkeyi unutmalıydı. Unutmak zorundaydı.

"Bay Jung, kapı."

"Oww, tabi gel hadi."

Jung kapıyı açarak çevirmen kızın arabasına binmesine izin verdi. Çevirmen kızın arabasına binmesiyle, Jung'un arabası çevirmen kızın kokusu sarmıştı ve bu koku onu deli ediyordu. Deli edip, aklını başından alıyordu.

"Çok güzelsin."

"Efendim?"

"Ben bunu sesli mi söyledim?"

"Efendim, bana birşey mi dediniz?"

"Evet, sesli soylemişim. Aferin Jung aferin sana."

"Yok birşey. Sadece toplantıya geç kaldın ve senin yüzünden toplantı uzayacak. Umarım yaptığından memnunusundur."

"Ama efendim. Kim beni haberdar etmişti ve ben birisini..."

"Bahane üretme çevirmen. Bahaneler hakkında sana ne dedigimi hatırlıyorsun değil mi?"

"Evet, efendim. Bir daha olmayacak."

"Güzel, şimdi emniyet kemerini bağla ve sıkı tutun."

"Sıkı tutun der..."

Jung, son dediğini aldırmaksızın bütün gücüyle gaz bastı ve hiç birşeye aldırmaksızın son hızla şirkete doğru yol aldı. Yol boyunca sadece ara sıra çevirmen kızın ikazlarını dışında başka hiç birşey duymuyordu. Duymuyordu ve ne kadar hızlı gittiğini de bilmiyordu. Sadece biran önce onu bu deli eden kokudan uzaklaşmak istiyordu. Uzaklaşmak ve bütün bedeninden bu kokuyu atmak istiyordu. Bu yüzden dikkatini iyice yola verdi ve kendini dış dünyadan yalıttı. Yalıttı ama çevirmen kızın küçük tiz çığlığı onu kendine getirmişti.

"BAY JUNG, DİKKAT ARABA!"

Jung sağına dönmesiyle büyük bir kamyonun kendisine doğru gelmesi bir olmuştu ve kamyonun kendisine çarptığında hissettiği şey acı değildi. Hissettiği şey endişeydi.

"Çevirmen!"

"ÇEVİRMEN!"