Patronumun Vampir Oğlu [Düzenleniyor]

22

Jung, dışarı çıktığında rahat bir nefes alarak ellerine baktı. Ellerindeki damarlar yine belirginleşmiş ve tırnakları uzamıştı. Durum sandığından daha kötüydü. Kendini kontrol etmekte güçlük çekiyordu ve bu durum çevirmen kıza yaklaştıkça artıyordu. Onun kanı ve kokusu Jung'u deli ediyordu. Sanki annesine muhtaç bir bebek gibi Jung'ta çevirmen kızın kanına muhtaçtı. Ve muhtaçlığa sahip olmak istiyordu. Hem de çok istiyordu. Ama bunu yapamazdı. Bu muhtaçlığa kendini bırakamazdı. Bırakmaz da. Eğer bırakırsa, bir daha asla kendini kontrol edemezdi ve hiç istemediği o canavara dönüşürdü. Bu yüzden bu duruma bir çözüm bulmalıydı. Bir çözüm bulmak zorundaydı ve bu durumu hemen bulmak zorundaydı. Yoksa sonucu çok kötü olacaktı.

...

Yağmur eliyle kalbini dinleyerek, derin düşüncelere dalmıştı. Gözleri hiçbir şey görmüyor, kulakları hiçbir şey duymuyor, burnu hiçbir şey koklayamıyor ve elleri hiçbir şey hissetmiyordu. Sanki tüm vücudunun işlevi durmuş ve o an Yağmur dünya ile olan bütün bağlantısını kesmişti. Garip. Bu durum Yağmur için  garipti. Hemen de çok garipti. İlk defa böyle bir durumla karşılaşıyordu Yağmur. İlk defa kendini bu kadar kör ve ilk defa kendini bu kadar sağır hissediyordu Yağmur. Ama bunlardan daha önemlisi; ilk defa kalbinin bu kadar hızlı attığını hissetti. Kalbi o kadar hızlı artıyordu ki, damarların da bile bu atışı hissedebiliyordu.

Yağmur gözlerini yavaşça kapatarak, kalbinin atışını dinledi. Kalbinin bu kadar hızlı attığı zamanı hatirlamaya çalıştı. Lisedeyken, Yağmur'un kalbi aynı şimdiki gibi atıyordu. Kalbi aynı, lisede olduğu gibi kendisini bu dünyadan alıyordu.
Aynı, lisedeyken olduğu gibi kendisi garip hissettiriyordu.

Ama, küçük bir sorun vardı. Kalbi, kimin için bu kadar hızlı atıyordu? Kim, kendisini bu kadar garip hissettiriyordu? Kim, Yağmuru kendisine aşık etmişti?