I Love You Two [COMPLETED]

Kabanata XXXVIII

Kabanata 38

Forwarded

"9 years later"

Handa na ako sa operasyon kaya naghugas na ako ng kamay para pumasok sa loob to continue the operation since my assistant started it already.

"Gown." sabi ko sa loob at pinasuot naman ako ng nurse ng gown. Face mask on, isinuot ko na rin ang gloves at tumungo na.

The tumor is in the spinal nerve, so we have to open the spine. Delikado, and he could lose sense in his limbs.

Dahil nga nabuksan na ng aking assistant ang spinal nerve at naumpisahan na niya ito, itutuloy ko na lang at tatapusin.

"I need wound irrigation." sabi ko sa assistant ko.

"Clean that area, please."

We cut the back of the spinal cord from C2 to C5.

"Don't touch the inner part of the vertebrae artery." warning ko sa assistant ko or else it will cause complications.

"Bipolar forceps."

Matatag ang kapit ng tumor at masyadong malapit ito sa spinal cord kaya wala na kaming choice kundi magalaw ito para matanggal ang tumor.

Natanggal naman ang tumor subalit dumugo ito, gayon pa man, hindi ito maiiwasan sapagkat malapit ito sa spinal cord. I am a neurosurgeon kaya hindi uso sa akin ang magpanic kapag may komplikasyong nagaganap.

"Cottonoid."

Natanggal ang tumor kaya kinailangan ko ng biopsy para ilagay ito and one of the nurse gave it to me.

Dahil sa hindi mahinto ang pagdudugo at lalo lang lumala ito, it causing neural damage.

"The signals are weird." sabi nung nagbabantay sa vital ng pasyente.

Kinakabahan ako hindi dahil takot ako sa nangyayare pero kinakabahan ako dahil excited ako na malabanan at mapigilan ang ano mang masamang mangyayare.

"We are not going to do anything. We have to stop the bleeding first." sabi ng assistant ko.

Ginawa namin ang aming buong makakaya para mapigilan na ang pagdudugo pero kahit na anong pursigi namin, pursigido rin naman ang mga dugo na lumabas kaya nahihirapan kami, pero gaya nga ng sinabi ko, Hindi uso sa akin ang magpanic. Gumamit ako ng cottonoid to prevent the bleeding. Mahirap man but it is our obligation and work so we have to do it.

Nagtinginan kami ng aking assistant. Seems like complications are hard to bear right now. Gaya ng inaasahan ko, hindi magiging madali ang operasyong ito. Parang tuloy nag-iba ang aking kaba, mula sa pagiging palaban naging takot na ito.

Nagtanguan lang kami ng aking assistant. We can do this! Kahit na kinakabahan na ako, pinapakita ko parin physically na hindi ako natatakot. Swabe lang ako.

After a while, nakahinga kami ng maluwag when the blood stops. Napigilan namin ito kaya ang pinakamahirap na parte ay tapos na.

"Good Job Everyone!" bati ko sa mga nurse na kasama namin dito at sa assistant ko.

"You can wrap it." sabi ko sa kanya. Tumango siya kaya umalis na akong operating room.

"Doc. Kumusta po siya?" tanong sa 'kin ng asawa nung pasyente.

"Maayos na po siya." sagot ko naman.

"Nako! Salamat po doc!"

"Ang babantayan na lang po natin ngayon kapag nagising siya, if he loses sense." sabi ko sa asawa.

"Sige po doc. Salamat po talaga."

Umalis na ako agad para maghugas ng kamay tapos pupuntang dressing room para magpalit.

Habang patungo ako sa washing area bigla kong narinig ang aking pangalan mula kung saan...

"Dr. Marasigan!" Oh It's my girlfriend, Mitch.

She's wearing a doctors gown, it really suits her. She's so beautiful in her dress, really.

Agad akong naglakad patungo sa kanya. Bakit siya may paper bag?

Pagkarating ko sa kinatatayuan niya, lihim kaming lumayo sa hospital. Hospital is so sensitive. Ayaw nila ng may magkarelasyon dito na parehong empleyado unless mag-asawa kayo. Like so typical.

Habang naglalakad kami we are holding each others hand dahil wala namang nagkalat na empleyado. Para kaming nagtatago sa aming mga magulang. Yung alam na ng mga family namin pero 'tong hospital? Nako po ayaw!

Bigla-bigla nalang may mga nurse kaming makakasalubong kaya nung malapit na sila agad kaming bumitaw sa isa't-isa.

"Yung pasyente sa room 203 ayos lang ba?" pakunyare kong tanong kay Mitch.

"Ah Yes Doc." sagot naman niya.

Hayyy... Life!

Nalamapasan na namin ang mga nurse kaya ginamit ko ang hinliliit ko at in-across ito sa hinliit ni Mitch para at least mas hindi halata.

Nung nakalayo-layo na kami huminto na Kami. "Happy anniversary!" sabi niya sa 'kin tapos inabot ang paper bag. What? Paano ko nakalimutan? Napakagat ako sa labi at napalingon lingon ang aking mga mata.

"Alam ko nakalimutan mo na naman." sabi niya sa 'kin then she rolls her eyes.

Agad ko siyang yinakap and lean on her shoulder. "I'm sorry po." sabi ko naman sa kanya.

"Nine years na tayo Yam..."

Hindi parin ako bumibitaw sa pagkakayakap sa kanya. "Hindi naman mahalaga kung ilang taon na tayo eh, ang mahalaga, mahal mo ako, mahal kita..." bumitaw ako sa pagkakayakap at nilapit ko amg mukha ko sa mukha niya. "Nagmamahalan tayo." dagdag ko. "And no one can ever break us!"

Linayo niya ang mukha niya.

"Hay nako Yam. You're just trying to cover your mistake." sabi niya sa akin at nagkibit balikat. Pano ba ako babawi? Hmmm...

Lumuhod ako sa harapan niya.

"Uyy anong ginagawa mo?" aligaga niya tanong.

"Sorry na."

"Tumayo ka na diyan!" tapos tumitingin siya sa paligid ng natataranta, Marahil baka may makakita sa 'min.

"Patawarin mo muna ako." sabi ko sa kanya tapos nagpapacute na mukha.

"Oo na. Echos echos lang yun kanina..." aligaga parin niyamg sagot.

Tumayo na ako.

"Hoooh!" nakahinga siya mg maayos.

"Nako Yam, huwag mo ng gagawin ulit 'yun baka isipin nila nagpopropose ka sa kin..." sabi naman niya.

Dumerecho ako sa isang upuan rito at sinundan naman ako ni Mitch at umupo sa tabi ko.

Binuksan ko ang paper bag.

Wowh!

Spongebob Coat!

Tinignan ko si Mitch na ang mukha ay nagagalak.

"Don't look at me with that face. Kahit na nagseselos ako kay spongebob eh..." sabi niya.

Fan na fan kase ako ni spongebob and I love him so much at alam niya 'yun.

"Salamat... This gift is very significant because it came from you but you are more significant to me." sabi ko sa kanya. Syempre kailangang bumawi eh.

"Suss... bolero!" sabi naman niya sa 'kin. Wow! My words are not working.