Önünden geçen adamı inceledi Beril. Saçları eski rengine göre daha gri, ela gözlerinin parlaklığı ise sönüktü. Takım elbisesi ve elindeki siyah çantasıyla bir yere yetişmeye çalışıyor gibiydi.
Arkasından gelen korna sesleriyle kendine geldi. Önünden geçip giden adama baktı. Giderek kayboluyordu. Kayboldu. Arabayı sürmeye başladı.
Gözünden düşen yaşları elinin tersiyle sildi. Eve gidemezdi. Kendini hiç iyi hissetmiyordu. Yıllar sonra babasını görmek canını acıtıyordu. İçindeki o boşluk hiçbir zaman dolmuyordu. Babasının bıraktığı izi silmek onun için çok zordu.
Onu çok özlemişti... Ama ona çok kızgındı. Arabadan inip ona bağırmak, neden onları terk ettiği için hesap sormak istemişti. Yapamadı. Karşısına çıkıp ona hesap soramadı. Ona kızamadı. Ona doyasıya sarılamadı...
Arabayı sahile yakın bir kenara çekti Beril. Aşağı indi. Denizin kenarında durdu. Kollarını göğsünde doladı. Kıyıya çarpan dalgalara baktı. Rüzgarın saçlarını uçurmasına engel olmadı. Gökyüzünün griliğine, denizin mavisine baktı. En sevdiği iki renk bir aradaydı Beril'in.
Kendini biraz daha iyi hissedince arabasına geçti. Eve sürdü. Arabadan indi. Zili bu sefer çalmadı. Anahtarıyla açtı kapıyı. Odasına çıktı. Kendini yatağa bıraktı. Hiçbir şey düşünmek istemiyordu. Son hafta da ne kadar melankolik olmuştu böyle. Kendisini toparlamalıydı bir an önce.
Yataktan kalktı. Aynanın karşısına geçti. İşaret parmağını havaya kaldırdı. Kendini gösterdi.
"İstikamet mutfak. Acıktım."
Beril ciddi bir şeyler söyleyecekti kendine. Sonra acıktığını fark etti. Vazgeçti. Bu onun için daha önemliydi.
Mutfağa indi. Mutfak dolaplarını kurcalamaya başladı. "Dolapta yemek mi olur Beril !?"
Aklı başına yeni gelmişti. Buzdolabına yöneldi. Başında bir süre bekledi. İçindekilere göz attı. Kapısını geri kapattı. İçi doluydu ama yemek yapmaya üşenmişti. "Aç kaldım. Günay Teyze nerede acaba ?" dedi içinden.
"Beril."
Beril omzunda bir el hissedince korktu. Kafasını çevirince Günay Hanımı gördü.
"Gü..Günay teyze. Ben de sana bakıyordum. Acıktım da."
"Sen içeri geç ben bir şeyler hazırlayıp getiririm Beril."
İçeri geçti. Salonda bir süre oturduktan sonra Günay Hanım elinde bir kaç tabakla içeri girdi. Masayı hazırladıktan sonra Beril'i çağırdı. Beril teşekkür ettikten sonra Günay hanım salondan çıktı.
Yemeğini yedikten sonra tabakları mutfağa götürüp tezgaha bıraktı. Banyoya gitti. Dişlerini fırçaladı. Odasına geçti. Yatağına uzandı. Telefonunu eline aldı. Birkaç bildirim vardı. Nesli'den gelen cevapsız çağrıyı gördü. Geri aradı. Biraz bekledikten sonra telefonu açılmıştı.
"Aradığını şimdi gördüm."
"Beril bu telefonu yanında ne diye gezdiriyorsun ?"
Beril gözlerini devirdi.
"Neden aradın Nesli ?"
"Hiç. Arkadaşım değil misin ? Aradım işte ne yapıyorsun, nasılsın diye."
Beril derin bir nefes aldı. Birisine anlatmak istiyordu içindekileri.
"Babamı gördüm."
"Ne!? Nerede ?"
Nesli şaşırmıştı.
"Seni bıraktıktan sonra eve dönüyordum. Önümden geçti. Beni fark etmedi."
