Sezin gözlerine yansıyan güneşten dolayı tek elini güneşliğe götürüp indirdi. Yan koltuğa bu sefer Beril oturmuştu. Emniyet kemerini sıkıca bağlamıştı.
"Biraz daha yavaş gitmelisin." diye uyardı Sezin'i.
"Neden korktun mu?" Sezin güldü. Sinyal vermeden sağ şeride geçince suratı ciddileşmişti. "Ay! Unuttum."
"Araba sürmeyi kimden öğrendin?" Beril'in eli sağ camın üstündeki tutacağa gitti.
"Aslında ehliyetim yok."
"Ne?!" Beril'in gözleri kocaman açılınca Sezin kahkahayı bastı.
"Şaka yapıyorum şapşal. Yavaşlıyorum, korkma."
"Beni kalpten götürecek misin?"
"Bu şekilde değil." dedi Sezin sessizce. Beril ilk başta neyi kastettiğini anlayamamıştı. Birkaç saniye sonra anladığında vücuduna sıcaklık bastı.
"Bakıyorum fazla cesaretlisin." diye yanıtladı.
"Tamam utandırma." dedi Sezin.
"İmada bulunup utanman.." Beril Sezin'in başını ellerinin arasına alıp yanağına sert bir öpücük kondurup geri çekildi. "Çok tatlısın. Çok!"
Beril'e gülücük gönderdi. Gözlerini yoldan ayırmadı. Aklına takılan bir soru vardı.
"Voleybolu neden bıraktın Beril?"
"Bu da nereden çıktı?"
"Merak ediyorum."
"Hayalimdeki meslek değildi. Boyum da o kadar uzun değil."
"Anladım." dedi Sezin. "Bizim liseyle final maçınız vardı. Hatırlıyor musun?"
Beril başını salladı. Acaba hangi soru gelecekti merakla bekliyordu. Son zamanlarda geçmiş hakkında sormak istediği soruları bitmiyordu Sezin'in. Ama halinden memnundu. Sezin'e ömür boyu cevap verebilirdi. Onu bir ömür dinleyebilirdi.
"Elini tutup, seni öpen bir çocuk vardı. Erkek arkadaşındı sanırım."
Beril içinden yok artık diye geçirdi. Onu nasıl hatırlıyordu? Son kelimeleri üstüne bastırarak söylemişti Sezin.
"Ben unutmuşken, sen nasıl hatırladın?"
"Hiç. Aklıma bir an o geldi. Neydi çocuğun adı?"
"Evet erkek arkadaşımdı. Ama ismini hatırlamıyorum. Cem olabilir."
"Olabilir derken Beril? Kaç kişi hayatına girdi?"
"İsmini hatırlamıyorum çünkü." dedi ellerini havaya kaldırıp indirerek. "Hayatıma kimse girmedi."
"Ama o gün gördüm. El ele tutuşuyordunuz."
"Gerçekten çocukken yaptığım şey için tartışacak mıyız Sezin?"
"Hayır tabii ki." dedi Sezin, konuşmayı sonlandırmak istedi. Neden birden bu moda girdiğini anlamadı.
"Aklımda uzun zamandır sen varsın. O gün bile sen vardın."
"O gün bile mi?"
"Evet. Beni sevmiyordun. Beni sevmeyen birinin zihnimi bu kadar kurcalamasına izin veremezdim.. Hayatıma birini almak seni düşünmeme engel olur sandım. Seni neden bu kadar düşünüyordum onu da bilmiyordum. Aslında korkum fark etmemi geciktirdi."
"Seni sevmiyordum değil.. Seninle düzgün iletişim kurabilmem için gösterdiğin çaba çok azdı."
"Çok mu azdı?" Beril şaşırmıştı. Oysa çabalarının yeterli olduğunu düşünüyordu zamanında. Bacaklarını koltuğun üzerine çekip kollarını dizlerine sardı. Başını yan yatırıp Sezin'e baktı. "Beni kendinden hep uzak tuttun çünkü."
