AŞK ESİN'TİSİ (Tamamlandı)

/13/

Masal'ın da yokluğuyla evde tek başıma gerçekten zor günler geçiriyordum. Kendimi fazlasıyla yalnız hissediyordum. İyice iştahım kesilmişti, sadece karnımın guruldamaya başladığı sıralarda acıktığımı fark edip bir şeyler yiyordum. Üzerimden halsizlik hissi eksik olmuyordu ve çoğu zaman uyuyordum. Hem evde tek başıma kafayı yememek için hem de anneme olan özlemim boyut atladığı için patrondan Eskişehir'e gitmek için izin istemiştim ama bu sefer izin vermemişti.

Gerçi ona da hak veriyordum. Yaz sezonu kulüp ayrı bir yoğun oluyordu. İnsanların tercihi ise akşamın erken saatlerinde canlı müzikti. Sonunda anne özlemi baskın gelmişti ve işi bırakmak zorunda kalmıştım. Hem onları zor durumda bırakmamak hem de anneme olan özlemimi dindirmek için bu karar gerekliydi. Bu kararımda Alper'le olan belirsizliğimiz de etkili olmuştu.

Kendim mutsuzken insanları eğlendiremiyordum.

Masal her gün aradığı için onunla konuşuyordum ve ruh halimi ona da çok belli etmemeye çalışıyordum ama bu konuda çok başarılı olduğum söylenemezdi.

Masal gideli bir hafta, Alper gideli üç hafta olmuştu.

En son üç gün önce konuşmuştuk ve hâlâ ailesine evlendiğimizi söylemediği için tartışmıştık. Yeterince anlayışlı davrandığımı düşünüyordum ama benim de sabrım bir yere kadardı. Ailesiyle konuşmak için üç hafta fazlasıyla yeterli bir süreydi. Babasından bu kadar çekiniyorsa diğer aile üyelerine anlatabilirdi ama onu da yapmamıştı. Çekindiği başka şeyler olduğunu düşünüyordum ama sorduğumda ona da yok diyordu.

Devamlı erteliyordu. En sonunda patlamıştım. Üç gün önce yine bu konu hakkında konuşurken sinirlenmiştim ve ailesine evlendiğimizi söyleyene kadar beni aramamasını söylemiştim. Birkaç defa mesaj atsa da mesajına da geri dönmemiştim. Bu sefer kararlıydım. Kararımdan dönmeye de niyetim yoktu. Gerçi hâlâ aramadığına göre onun da söylemeye niyeti yoktu.

Hazırladığım küçük çantayı son kez kontrol ettim. Her şeyim hazırdı. Çantamı alıp evi son kez kontrol ettim. Her yer kapalıydı. Kapıyı arkamdan kilitleyip asansörü çağırdım. Asansör bizim katta durunca açılan kapılardan içeriye girdim. Aynadaki yansımam çok solgun görünüyordu. Annem kesin bir şeyler olduğunu anlayacaktı.

Otobüsten inince biraz makyaj yapıp yüzümü renklendirsem hiç fena olmazdı. Asansör zemin katta durunca aynaya bakmaktan vazgeçip açılan kapılardan apartmanın girişine çıktım. Kapıda bekleyen taksiye binip otogara gideceğimizi söyledim ve araba yol alırken kulaklıklarımı kulağıma taktım.

Bir süre annemle olmak iyi gelecekti. Her konuşmamızda ne zaman geleceğimi soruyordu. Burada yalnız kafayı yemektense biraz anne sevgisi ve şefkatiyle sarmalanmak daha cazip geliyordu. Gideceğime karar verdiğimden beri evlilik maceramı anlatsam mı anlatmasam mı, diye düşünmekten kendimi alıkoyamıyordum. Ama düşündükçe Alper ailesiyle konuştuktan sonra anneme anlatmanın daha mantıklı olacağına karar vermiştim. Anlattığım zaman Alper'in de yanımda olmasını istiyordum. Annem neden evlenmekte bu kadar acele ettiğimi, neden ondan gizlice evlendiğimi Alper'e olan bakışlarımdan anlasın istiyordum. Annem aşka inanırdı. Bana ilk önce kızacak, belki bağıracaktı ama sonrasında anlayacaktı.

Tabii ilk önce Alper'in kendi içinde, ailesinde halletmesi gerekenler vardı. Ben cesurca annemin karşısına da Alper'in ailesinin karşısına da çıkardım ama Alper... İstanbul'a gittikten sonra benimle evlendiğine pişman mı oldu düşüncesi o ailesiyle konuşmadıkça kafamda dolanmaya başlamıştı. Eğer öyleyse bu saatten sonra ne yapardım, nasıl olurdu bilmiyordum.

Tek temennim gerçekten babasının durumu yüzünden anlatamadığıydı. Başka türlüsünü gerçekten düşünmek istemiyordum. Aklıma geldikçe de bu düşünceyi kafamdan kovuyordum.