AŞK ESİN'TİSİ (Tamamlandı)

/49/

◽

Akşam yemeğine biraz geç kalsak da yetişmiştik. Annem yine döktürmüştü. Alper'le birbirimize laf atarak gezdiğimiz yerleri, neler yaptığımızı anneme anlatırken annem de gülüşleriyle ve pür dikkat dinlemesiyle bizi anlatmaya teşvik ediyordu.

"Esin'i bir görsen Şeyma anne! Kuleden indiremedim. Bu kız çocukluğunu yaşayamadı mı yoksa? Tam bir çocuk gibiydi."

Gülerek Alper'in omzuna vurdum. "Sadece anın tadını çıkarıyordum. Yoksa mükemmel bir çocukluk geçirdim."

Annem araya girip Alper'e yakınmaya başladı. "Ah Alper ah. Sen bir de çocukken görecektin. Az çektirmedi rahmetliyle bize. Aslında Adem ben Esin'e hamileyken Esin'in erkek olmasını istiyordu. Gerçi kız olduğunu öğrenince de çok sevindi ama..." Annem o günleri, babamı gözünün önüne getiriyor gibiydi. Durgunlaşmıştı. Daha sonra nerede olduğu aklına gelmiş gibi silkelendi ve gözlerindeki buğu kayboldu. "O zamanlar çok istediğinden mi ne bilmem. Esin kızdı ama tam bir erkek gibiydi! Babasının erkek çocuk ihtiyacını da fazlasıyla karşılıyordu. Maça mı gitmediler, sokakta erkek çocuklarıyla uzun eşek mi oynamadı, eline bir sapan alıp avcılık denemesi mi yapmadı. Anlayacağın çocukluğunu fazlasıyla yaşadı. Ama huylu huyundan vazgeçmiyor tabii."

Alper'in eğlenen bakışları yüzümde dolanırken "Ben sorunu tam olarak anladım." deyip devam etti. "Esin çocukluğunu erkek gibi geçirdiği için şu an kız çocuğu gibi davranıyor. Eksikliği şimdi gideriyor."

Ona alayla baktım. "Ya sen yanlış bölüm okumuşsun. Psikoloji falan mı okusaydın? Gerçi okumana gerek de yok. Doğuştan psikologsun. Teşhis koymalar falan... Çocukluğuma da inecek misin?"

Alper altta kalmayacağını gösteren bir bakış attı. "Fazla inmemize gerek olduğunu sanmıyorum güzelim." Hâlâ çocuk olduğumu ima etmesiyle omzumu silktim. Tam Alper'e yeni bir laf yetiştireceğim sırada annemin telefonunun zil sesini duymamızla dikkatimiz telefona kaydı.

"Kim arıyor?" diye merakla sorduğumda annem "Handan abla." diye cevap verdi. Daha sonra sanırım unutmuş olabileceğimi düşünüp açıklama gereği duydu. "Hani seni geçen geldiğinde yeğenine almak isteyen vardı ya... Hatırladın mı?"

Keşke açıklamasaydı!

Alper'in eğlenen suratı giderken rahatsızca boğazını temizledi.

Ya da iyi ki de açıkladı ya. Biraz da ben eğleneyim ama değil mi?

"Hatırladım tabii canım. Nasıl unutabilirim." diye Alper'e yandan bir bakış atarak konuştum. Alper'in kısılmış gözleri bana dönerken "Neden arıyor ki acaba?" diye anneme yeni bir soru yönelttim.

Annem bu sefer bana bıkkın bir bakış atarken "Eğer susarsan hep birlikte öğreneceğiz kızım. Şimdi müsaade edersen kadın kapatmadan açacağım." diye beni bozduğunda dudaklarımı büzdüm.

"Aman bir şey demedik aç."

Annem aramayı cevaplayıp telefonu kulağına götürdü. "İyi akşamlar Handan ablacığım nasılsın?"

Alper'le ikimiz de çıt çıkarmadan telefon konuşmasını dinlemeye başladık. Handan teyzenin sesini ne kadar duymaya çalışsam da başarısız sonuçlanınca annemin cevaplarına odaklandım.

"Biz de iyiyiz. Yemek yiyoruz."

...

"Esin'le Alper var. İzmir'e geçmeden iki günlüğüne beni ziyarete geldiler."

...

Annemin bakışları bize dönerken "Çok iyi olur tabii ama bilemedim ki... Bugün çocuklar da bayağı yoruldular. Biraz önce geldiler eve." diye cevap verdi. Biz ne alakaydık ki!