YARIMIN TAMI

9. Bölüm

Zeynep'in akşamki mesajına

Gönderilen: Zeynep
Şaka yapıyorsun.😱 seni almaya geleceğim. İyi yolculuklar kuzum.
Yazıp kendimi uykunun kollarına bıraktım.

Sabah kalktım. Banyoda işlerimi halledip kahvaltı hazırlamak için mutfağa indim. Mutfağa girdiğim gibi gözüme masanın üzerinde ki not takıldı. Notu alıp okudum.

"Güzel kızım günaydın. Türkiye' deki iş için ayarlama yapmak için işe gidiyorum.- Baban"

Bu not aldığım bilgilendirmeden çok babam hakkında bir  farkındalık yaratmıştı.
Ben bunu her ne kadar şimdi farketsemde babam içten içe evliliğini Türkiye'ye gidip kurtarmadığı için hep kendini Suçlamıştı.
Dün akşam şahit olduğum babamla annemin görüntülü konuşması ve benim teklifini kabul ettiğim gibi çalışmalara başlaması da bu yargımı doğrular nitelikteydi.

Akşam şahit olduğum görüşmeyi bir kere daha gözden geçirdim.
.......
Susuzlukla uykumdan uyanmıştım. Başucunda ki suyuma uzandığımda sürahinin boş olduğunu olduğunu gördüm. Söylenerek yataktan kalktım. Sürahiyi alarak su almak için mutfağa inmiştim. İlk iş kendime kocaman bir bardak su doldurup kana kana içmiştim. Kendime geldiğimde birazda başucuma su alıp odama gitmek için mutfaktan çıktım. Tam mutfaktan çıkmış odama ilerliyordum ki babamın çalışma odasından gelen sesle odama gitmeden önce rotamı çalışma odasına çevirdim. Tam aralık olan kapıyı daha çok açacakken  bana arkası dönük bir şekilde oturan babamı görmemle elim havada kaldı. Kapıyı açmaktan vazgeçip neden orada olduğunu anlamak için içeriye daha dikkatli bakmaya başladım. Kapıyı açmaktan vazgeçip sessiz bir şekilde aralıktan bakmaya devam ettim. Biliyorum bu yaptığım çok yanlış bir şey ama ne yapayım ne konuştuklarını çok merak etmiştim.

"Kızımı benden aldığın yetmedi birde onun hastalığını benden nasıl saklarsın. Onun bu kadar kötü olduğunu nasıl bana söylemezsin. Ben onun annesiyim."dedi annem. Öfkeli sesi beni bile germişti.

"Ben kızımızı senden almadım. Sen ailen yüzünden asıl benim çocuğumu mutlu yuvamı benden aldın."dedi babam. Sakinliği beni daha çok germişti.
"Boşanmamız benim yüzümden olmuş gibi konuşma James senin ailen yüzünden olmadı mı herşey?"dedi annem.

Neler olmuştu ki o zaman. Bu konuları bu zamana kadar ne ben sormuştum ne de babam anlatmıştı.

"Ben ailemi hep frenledim Tülin. Asıl sen ailenden o kadar etkilendin ki çözümü kalıp ailene sahip çıkmak yerine kaçmakta buldun."dedi babam.

"Ben kaçmadım James sadece çok yoruldum. Daha fazla iki aile arasında kalamazdım. Hem gel desem işini aileni bırakıp gelecek miydin?"dedi annem alaycı bir sesle.

"İşte sen hep bunu anlamadın Tülin. Benim önceliğim ne ebeveynlerimdi ne de işim. Benim önceliğim her zaman ailemdi. Aşık olduğum kadın ve çocuklarım. Ben sizin için herşeyimi feda etmeye yeni bir başlangıca hazırdım."dedi ve derin bir nefes alarak devam etti babam.

"Ama sen bana hiçbir zaman gel demedin. Ailen seni o kadar etkilediki sana olan aşkımı bile görmezden geldin ve ailemizi parçalama pahasına terk ettin bizi."dedi. Annem artık hıçkıra hıçkıra ağlamaya başladı.

"Ben böyle olsun istememiştim."dedi zar zor annem.

"Ben o kadar aptal bir adamım ki hala sana olan aşkımın esiriyim. Lütfen ağlama sen umursamasan bile her agladığında benim yüreğim acıyor."dedi babam hüzünle.

"James-" diye cümleye başlayacakken annem babam araya girdi.

"Mia iyi merak etme. Telefonlarını ne zaman cevaplar bilmiyorum. Çınar ve Ali'ye de söyle bir daha New York'a gelip kızımın karşısına dikilmeyi düşünmesinler. Emin ol onları durdurmasaydım Mia onlara unutamayacakları bir ayar verirdi. Kızım da babası gibi elalem baskısından harap oldu. İyi geceler Tülin."diyip telefonu kapattı.