Loving Bestfriend

Chapter 42

Hi everyone! Thank you for patiently waiting for updates. Here's another one before the book officially closes. Hope to see you in my next stories! Ciao ama! 🧡
—————-

Silence enveloped us. I was astounded by his bluntness. No doubt his words rendered me speechless. It's different hearing those words come out of his mouth. The confirmation of my suspicions intensified my fear.

Nakatingin lamang ako sa kanya at ganoon din siya sa akin. My face unconsciously bare of all my emotions and so is his. Hindi na nag-aksayang pagtakpan pa ang kung anong tunay na damdamin. In a blink of an eye, his eyes turned somber.

Gulat man sa ipinakitang mas malungkot na ekspresyon, wala akong nagawa kundi panoorin ang pagpapalit ng kanyang emosyon at makonsensya ng tahimik.

""I know what you might be thinking...na ang kapal ng mukha ko para mahalin ka matapos ng lahat ng nasabi at nagawa ko noon sayo."

"Isipin niyo nang lahat iyon." Pinasadahan niya ng tingin ang lahat ngunit bumalik pa rin iyon sa akin at nagtagal.

"Pero Ven, nagsasabi ako ng totoo. Mahal kita!" Lakas loob na giit niya. Pinipilit na paniwalaan ko siya.

"Dude, lasing ka na." Inawat siya nina Leo at Kik at pilit na inilayo sa grupo lalo na sa akin. Nagpumiglas si Yohan.

"Hindi! I'm not drunk! She has to hear all of it!"

Tinulak siya ni Jobs sa dibdib upang tumulong na mapaalis siya doon at may ibinulong sa kanya. Nag-usap sila sa mahihinang boses.

Ilang saglit pa ay tinignan ako ni Yohan na para bang nagmamakaawa na may sabihin ako. Kahit na ano. Pero sa ilang minutong nanatili akong tahimik ay umiwas na siya ng tingin at inis na hinawi ang mga kamay na nakahawak sa kanya. He walked away from the group without uttering another word.

Doon lamang ako natauhan. Susundan na sana siya nina Jobs, Kik at Leo nang pigilan ko sila.

"I-I...let me talk to him." Lakas loob kong pahayag. Nakita ko ang sabay-sabay na pagbaling nila sa akin. They all looked at me carefully.

"Are you sure?" Gabe asked with concern. I slowly nodded thinking if I'm actually really sure with what I just said.

Maging ako ay naguluhan sa sarili dahil nang kaninang sinusubukang kausapin ni Yohan ay hindi ko naman din nagawang magsalita man lang.

"He's drunk Ven, maybe it's not a good idea to-" Naputol ang sana'y pagtutol dapat ni Leo nang magsalita si Jobs.

"I think he's sober enough to talk properly." Seryosong ani Jobs. "You two really need to sort things out so go and follow him..." He smiled but it wasn't a happy and encouraging smile. It was a sad smile and I know exactly why.

I smiled back apologetically. Dahil hindi niya man sabihin alam kong ang kaninang saya niya ay napalitan na ng lungkot para sa isang kaibigan. Ginala ko ang tingin at iyon din ang nakitang ekspresyon sa lahat. The supposed celebration turned into a sour moment. And here we all are, quietly basking on the events and the guilt that came with it.

Iniwan ko sila at hinanap si Yohan na dala ang pakiramdam na tapos na ang kasiyahan. Hindi man isatinig, alam kong mahirap magsaya habang nasasaktan ang isang kaibigan.

I found him out on the front yard, sitting on a tree branch that's lower than usual, puffing smoke out of a cigarette. Naghintay muna ako ng ilang sandali bago pa nagpasyang lapitan siya ng tuluyan. Huminga ako ng malalim at dahan-dahan nang lumapit sa kanya.