Απόγευμα πλέον αλλά η Ιφιγένεια ακόμα βρίσκεται στα χέρια του απαγωγέα της. Εκείνος έχει ηρεμήσει. Απλώς την κοιτάζει και την επεξεργάζεται. Παρατηρεί το ματωμένο πρόσωπο της και το νεανικό της σώμα που πριν λίγο χρησιμοποιούσε για τις ανάγκες του. Ένα σώμα ως τότε άθικτο, νεανικό, αθώο.
Η Ιφιγένεια κρατά κλειστά τα μάτια για να μην επιτρέψει στα δάκρυα της να τρέξουν, για να μην αφήσει την αδυναμία της να βγει προς τα έξω τόσο γρήγορα, για να μην γίνει και πάλι το αδύναμο παιχνίδι του. Το σώμα της πονάει πολύ. Η κοιλιά της της δίνει σουβλιές και τα πόδια της είναι γεμάτα από χτυπήματα και μελανιές. Πόσο ακόμα θα τραβήξει όλο αυτό; Ως πότε θα μένει κλειδωμένη εδώ μέσα; Θα αντέξει ως το τέλος;
《Εγώ πάω στο σπίτι μου. Το άλλο σπίτι μου. Το φιλαράκι σου, ο αστυνομικός, έκανε επιδρομή στο πέμπτο σπίτι μου. Αχ τι κρίμα.. να μην ξέρει κανείς τίποτα για μένα. Ε;》 Ένα ψυχρό γέλιο βγαίνει από τον ξερό λαιμό του.
Η Ιφιγένεια απλώς κοιτάζει το πάτωμα και τοποθετεί ξανά τα σκισμένα ρούχα επάνω της. Το ύφασμα ακουμπά τις ανοιχτές πληγές κάνοντας την να αναπηδήσει. Θα πάρει πολύ καιρό για να γιατρευτούν πλήρως.
《Ωω έλα τώρα μην κατσουφιάζεις και μυξοκλαις σαν το χαζό! Ξέρω πως σου άρεσε.. και ξέρω πως έστω και για μια στιγμή το απολάμβανες. Και προς Θεού Ιφιγένεια δεν θα φορέσεις αυτά.》 Πηγαίνει με γρήγορο βήμα προς την άλλη γωνία της τεράστιας αποθήκης και σηκώνει κάποια άχυρα. Από κάτω εμφανίζονται γάζες, επίδεσμοι και ιώδιο. Τα τοποθετεί στα χέρια του και της τα πηγαίνει χωρίς να την κοιτάζει.
《Δεν είναι σκοπός μου να σε σκοτώσω μικρή, ποτέ μου δεν ήταν.》 Ο δικός της σκοπός όμως είναι ο θάνατος του. 《Ας πούμε πως θέλω να σου διδάξω κάτι. Ας πούμε πως προσπαθώ να βγάλω στην επιφάνεια έναν κακό εαυτό σου, μια κακία που είμαι σίγουρος πως κρύβεις - πως όλοι οι άνθρωποι κρύβουν. Και με τον καιρό θα δεις, θα το καταλάβεις, θα νιώσεις στην ψυχή σου ένα σκοτεινό συναίσθημα, θα νιώσεις στο μυαλό σου να γεννιέται το αίσθημα της επιβίωσης, του μίσους, της απέχθειας. Θα τρελαθείς. Μην αγχώνεσαι.. δεν είσαι η μόνη.》
Η Ιφιγένεια προσπαθεί να ανοίξει το στόμα της και με κόπο καθαρίζει τον στεγνό λαιμό της.
《Αν νομίζεις πως ένας άνθρωπος αλλάζει σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα κάνεις λάθος. Δεν πιστεύω πως μπορώ να αλλάξω. Όσο για την τρέλα.. τι να πω. Κάποιοι γεννιούνται τρελοί και προσπαθούν να δημιουργήσουν ομοιους τους.》 Δεν διστάζει να τον προσβάλλει, ξέρει πως χειρότερα δεν μπορούν να της συμβούν.
YOU ARE READING
Κάθοδος: Ο Εμμονικός Απαγωγέας |✔
Action> Η απαγωγή της ήταν το τέλος του παλιού εαυτού της. Ήταν το τέλος του εγκληματικού μυαλού του. Ήταν η αρχή της έρευνας της αστυνομίας. Η αρχή του τέλους. Started: 08/09/2018 Finished: 10/07/2019 Covers by:weebnextdoor
