Κάθοδος: Ο Εμμονικός Απαγωγέας |✔

Κεφάλαιο 37

120 ώρες πριν το τέλος.

Η Ιφιγένεια τριγυρίζει αγχωμένη στον βρώμικο χώρο της αποθήκης. Το αίμα της τρέχει μέσα στις φλέβες της και η ίδια νιώθει την καρδιά της να χτυπά πιο δυνατά κάθε δευτερόλεπτο που περνάει. Ο Νέιθαν δεν έχει εμφανιστεί εδώ και πολλές ώρες κάτι που κάνει την Ιφιγένεια να αγχώνεται για το δικό της μέλλον. Το κάθε λεπτό μοιάζει με αιώνας, τα πάντα γύρω της κινούνται αργά και ο ύπνος δεν θέλει να την βοηθήσει να ξεχαστεί για λίγο. Δεν θέλει να αφήσει το μυαλό της να πάει στην οικογένεια της, φοβάται μην κλάψει για χιλιοστή φορά.

Της λείπει ο αδερφός της, ο υπερπροστατευτικός χαρακτήρας του με τον οποίο την έκανε να νιώθει πιο ασφαλής. Της λείπει η γλυκιά μαμά της η οποία πάντα την βοηθούσε όταν είχε ένα θέμα ασχέτως που την κρατούσε μακριά της με κάθε ευκαιρία. Της λείπει η Πηνελόπη, οι καυγάδες, τα πειράγματα τους.. της λείπει ακόμα και ο μπαμπάς της ο οποίος ήταν μακριά της και δεν την θεωρούσε κόρη του.

Αν καταφέρει να βγει ζωντανή από εδώ έχει βάλει ως προτεραιότητα να γνωρίσει τον αστυνομικό, τους ανθρώπους που θα καταφέρουν να την εντοπίσουν διότι μόνη της δεν θα καταφέρει και πολλά.

Το στομάχι της παραπονιέται έντονα ενώ το ξερό στόμα της ξεκινά επανάσταση αναγκαζοντας την να πονάει κάθε λίγο.

Ζει ένα μαρτύριο. Ζει σε μια κατάσταση η οποία την τυραννάει. Και για όλο αυτό ευθύνεται ένας άντρας ο οποίος έχει καταστραφεί από τον ίδιο του τον πατέρα. Και πως ξέρει πως και ο πατέρας του Νέιθαν δεν έχει πάθει το ίδιο από τον δικό του;

Αυτός ο κύκλος της βίας συνεχίζεται και δεν διακόπτεται πουθενά. Όλοι τον συνεχίζουν και τον διατηρούν με πάθος και τόλμη. Γιατί να μην είσαι εσύ αυτός που θα κάνεις την διαφορά; Που θα αρνηθείς, θα πεις όχι στην συνέχεια, όχι στην εξάπλωση αυτής της τρέλας! Καθημερινά η βία εισβάλλει στην ζωή μας όλο και περισσότερο. Περνά από δίπλα μας, μας κοιτάζει, κάποιες φορές μας χαιρετά, άλλες φορές πάλι θέλει να έρθει μαζί μας, να μας μιλήσει, να γίνει φίλη μας, κολλητή μας, ένα μας. Και εμείς; Εμείς τι κάνουμε σε αυτή την καθημερινή τραγωδία; Την αφήνουμε να κάνει ό,τι θέλει. Και ας μας επηρεάζει, και ας ελέγχει τις σχέσεις μας με άλλους ανθρώπους και ας μας αναγκάζει να δείχνουμε πιο μικρόψυχοι και ψυχροί. Αγαπάμε την βία γιατί μόνο αυτή μας βρήκε μια γρήγορη λύση στις αντιπαραθέσεις μας. Τιμάμε την βία και την φωνάζουμε όταν τα βρίσκουμε σκούρα γιατί ξέρουμε πως θα έρθει. Ο καθένας έχει την δική του βία.