Κάθοδος: Ο Εμμονικός Απαγωγέας |✔

Κεφάλαιο 12ο

《Τόλμησες να με χτυπήσεις;》Τα γαλανά μάτια της καρφώνονται στα δικά του. Η έκπληξη είναι εμφανής και από τις δύο πλευρές.

《Τι εννοείς τόλμησα; Φυσικά και θα το έκανα!》Της απαντά με μία φοβερά χοντρή φωνή.

《Μα.. νόμιζα πως.. εσύ...εμείς..》Η Ιφιγένεια δεν βρίσκει τις σωστές λέξεις. Είναι σίγουρη πως θα πληγωθεί.
《Δεν υπάρχει εμείς κουκλίτσα μου. Σε πλησιάσα μόνο και μόνο για να σε απαγάγω. Είσαι ένα θύμα. Ένα όμορφο θύμα..》Η φωνή του μαλακώνει καθώς το χέρι του περνά απαλά πάνω από την παγωμένη επιδερμίδα του μάγουλου της.

Ένας ηλεκτρισμός διαπερνά την Ιφιγένεια μα σταματάει εκεί. Δεν πιστεύει στην θεωρία: τα ετερώνυμα έλκονται, ούτε πιστεύει στις ιστορίες που έχει διαβάσει για τον σύνδρομο της Στοκχόλμης.

Δεν είναι δυνατόν ένα θύμα, ένας άνθρωπος που υποφέρει τόσο πολύ, ένας άνθρωπος που έχει γνωρίσει τον τρόμο να αγαπήσει τον άνθρωπο που τον έχει προκαλέσει.

Είναι απλά τόσο μπερδεμένο.

《Πάρε τα χέρια σου από πάνω μου!》Ψιθυρίζει με ένταση -μοιάζει με απειλή την δεδομένη στιγμή-.
《Χμ.. και νόμιζα πως θα τα πηγαίναμε καλά μικρή. Ευτυχώς  δεν είναι όλες τόσο κλειστόμυαλες όσο εσύ..》Με μία απότομη κίνηση τραβάει το χέρι του και γυρίζει προς τις σακούλες.

《Δυστυχώς εγώ δεν είμαι σαν τις άλλες. Δεν θα σου κάτσω, ούτε θα κάνω αυτό που θέλεις μόνο και μόνο για να μου φέρεσαι καλά ή για να κερδίσω την ελευθερία μου.》Λόγια αληθινά βγαίνουν σαν μαχαίρι από το στόμα της και καρφώνονται στις υψηλές φιλοδοξίες του Νέιθαν.

《Ποτέ μην είσαι σίγουρη. Να θυμάσαι μικρή πως δεν είσαι η πρώτη ούτε η τελευταία που έρχεται εδώ μέσα.》Ψαχουλεύει μέσα στις σακούλες και βγάζει μία σοκολάτα. Της την δίνει και έπειτα κάθεται στην καρέκλα.

《Ετοίμασε τα πράγματα. Μετά μπορείς να ξεκουραστείς.》Λέει απότομα κοιτάζοντας τα καλλίγραμα πόδια της.

《Και αν πω όχι;》Το βλέμμα της λάμπει και η φωνή της ξεχυλίζει από θάρρος.
《Αν συνεχίσεις να μου αντιμιλάς σου υπόσχομαι πως οι δικοί σου θα έχουν τουλάχιστον το κεφάλι σου για να τοποθετήσουν στο φέρετρο!》Τεντώνει το δάχτυλο του προς το μέρος της καθώς τα μάτια του φανερώνουν μίσος και οργή.

Η ξανθομαλλούσα κοπέλα ξεροκαταπίνει με φόβο και γυρίζει βιαστικά προς τις σακούλες. Με κόπο αποβάλλει τις αρνητικές σκέψεις από το μυαλό της και συγκεντρώνεται στην τοποθέτηση των τροφίμων στα σκονισμένα ράφια.