My Liar Hero || z.m

4."Diana,I'm sorry!''

★Ehehe yeni bölümle karşınızdayım! Diğer bölümde oy ve yorum sayısı biraz düşük geldi :( Umarım bu bölümde bunu telafi edebiliriz ^^ Ayrıca az yorumlar gelmesine rağmen harika yorumlar geldi. Hepsine cevap vermeye çalıştım. Ve ithaf en uzun yoruma demiştim,hatırlarsanız. Bu yüzden bu bölümü en uzun yorum yapan @directionerzehra1'e ithaf ediyorum. Yorumun için ayrıca teşekkürler bebeğim. Keyifli okumalar!★

●Bölüm şarkısı,One Direction-Strong.● (İsteğe bağlı. Ama bence bu şarkıyla okuyun anlamı çok uygun sdasdasdg)

×Oy ve yorumlarınızı lütfen eksik etmeyin.×

4."Diana,özür dilerim!"

Az önce Diana bana ne demişti öyle? "Sana nasıl güvenebilmiştim ben?! Beni kurtardığın ilk anda duruşundaki o güven,iyilik bana neden bu kadar iyi geldi,ha?!" Demek bana güvenmişti. Demek birkaç aydır iyi olmaya çalıştığım işe yaramıştı. Daha beni göreli iki gün olmuştu. Peşimden gelmesi ise O'nu ilk gördüğüm anda başlamıştı. Nedensizce bir mutluluk vardı içimde. Evet mutluydum çünkü birine ilk görüşte güven vermiştim. 5 yıldır kötülükten başka bir işe yaramazken şuan birinin güvenini kazanmayı istemeden bile olsa başarmıştım.

Ama içimde hissettiğim başka bir şey daha vardı. Mutluluğumu sonuna kadar yaşayamıyordum. Bir şey buna engeldi. İçimdeki o his neydi? Bunu düşünmeyi bırakıp Diana'nın gittiği yöne doğru koştum. Çok büyük bir hata yapmıştım. Umarım bunlar Barrymore'ların bir oyunu değildir...

"Diana,hey!" Nefes nefese kalmıştım ama sonunda O'na yetişebilmiştim. Bir dakika ağlamış mıydı?

"Ne diye geldin,şimdide sen mi beni takip ediyorsun?" Yüzüne baktığımda eserimi gördüm. O'nu yargılamıştım. Burnumun dikine gidip düşündüğüm şeyi kafamda kurmuştum. Sonrada O'nun kalbini kırmıştım ve verdiğim güveni bir çırpıda yok etmiştim. Söylesenize hangi iyi insan böyle bir şey yapardı ki? İyi biri gibi O'na kendimi affettirecektim.

Daha önce hiç özür dilemediğim için zorlanıyordum şuan. Ama yapmalıydım. Sesimi bulduğumda,bana beklentiyle bakan ağlamaktan kızarmış bir çift göze kendi elalarımı diktim ve konuştum.

"Diana...ben..." Kelimeler ağzımdan çıkmıyordu. Hadi ama özür dilemek bu kadar zor olmamalıydı!

"Gevelemeyi bırakıp konuşacak mısın,Ted?!" Evet. Yaptığım hatayı yüzüme vurduğunda daha da gerilmiştim. Ufak ufak terlemeye başladım. "Diana bunu benden belkide ilk defa sen duyacaksın,muhtemelen. Yani.. ben bunu herkese daha doğrusu kimseye söylemedim.." Başımı eğdim,parmaklarımla oynamaya başladım. Nasıl biri oldum ben? Umursamak bunları mı yaptırıyordu yani insana peh.

"Ya söyleyecek misin? Ya da dur ben seni neden dinliyorum ki?! Sonuçta se-"

"Diana,özür dilerim!" Söylemiştim. Sanki çok zor bir şeyi başarmışım gibi hissediyordum. Cesaretimi toplayıp kafamı kaldırdığımda yüzünde hiçbir ifade olmayan Diana ile karşılaştım. Hadi ama sevinmesi gerekirdi. Yani..bence öyle olmalıydı.

"Özür dileyince yapmış olduğun iğrençlikleri unutmuş olmayacağım." Evet bu yüzden özür dilemeyi sevmiyordum!

"Herkes hata yapar. Geçmişi değiştiremem ama geleceğe yön verebilirim. Eğer istersen?" Cevap bekliyordum ama içimde kötü bir his vardı. Kabul etmeyecekmiş gibi. Kabul etmeliydi,kötülükleri hayatımdan def ettiğim için bu kötü şeyide hayatımdan çıkartmalıydım.