Together Strong

1

{Amber}
'Amber!'
Ik hijgde. Laat me met rust ik ben bezig.
'Amber!' Justin gaf het niet op.
Zuchtend kwam ik overeind en keek ik mijn tweelingbroer aan. 'Wat?'
'Onze ouders.... Ze sturen ons weg.' Justin keek me verdrietig aan. 'Naar een kostschool.'
Ik stopte even met ademen en begon toen te lachen. 'Leuke grap Just.'
Justin keek me boos aan. 'Het is geen grap!'
'Een kostschool! Echt de grootste onzin die ik ooit heb gehoord. Die bestaan helemaal niet meer.'
Justin schudde verdrietig zijn hoofd. 'In Amerika wel.'
Ik zuchtte en stond op. 'Deze grap heeft lang genoeg geduurd.' Ik liep de sportruimte uit en nam een douch. Terwijl het water op mijn hoofd kletterde wenste ik dat we echt naar een kostschool zouden gaan, tegelijkertijd vroeg ik me af, wat ik pap en mam ooit misdaan had. Toen ik klaar was liep ik naar het kantoor van mijn vader. Ik moest weten waarom hij deze grappen bedacht. Ik verzamelde al mijn moed en duwde de deur open. 'Pap?' Mijn stem was een beetje schor.
Mijn vader keek me geschrokken aan. Hij zette een paar stappen dreigend naar voren om me onder de indruk te maken. 'Justin heeft het je al verteld?'
Ik draaide met mijn ogen. 'Ja, erg geestig.'
'Zeg me niet dat je hem niet geloofde!' Mijn vader sloeg zijn armen over elkaar.
'Dat zeg ik ja. Het is echt onzin!' Ik sloeg mijn armen ook over elkaar.
Mijn vader pakte mijn pols vast. 'Genoeg Amber! Het idee was om alleen jou naar die school te sturen maar Justin wilde mee, wees hem dankbaar.'
'Waarom alleen mij?' Ik keek hem zo rustig mogelijk aan. 'Wat heb ik fout gedaan?'
'Omdat jij niks waard bent!' Hij sloeg me in mijn gezicht. 'Dat je geboren bent is de grootste fout van je leven.'
Even wist ik niks te zeggen. Mijn wang brandde. Ik onderdrukte de neiging om hem terug te slaan. 'Waarom doe je altijd zo tegen me?'
'Omdat jij het bent Amber!' Hij pakte mijn schouders en rammelde me door elkaar.
Ik telde in mijn hoofd tot tien. Blijf rustig Amber, doe niks terug dan wordt het alleen maar erger. Ik verzamelde moed en keek hem strak aan. 'Ik heb je nooit iets aangedaan pap. Jij mij wel.'
Ik hoopte dat ik niet te ver was gegaan. Hij pakte mijn hoofd en knalde die tegen de muur. Yep, te ver. Kreunend zakte ik op de grond. Mijn hoofd bonkte van de hoofdpijn. Laat please dit de laatste keer zijn dat hij dit doet. Ik voelde een schop in mijn buik en een por tegen mijn benen.
Ik kreunde en klapte dubbel. Ik besloot niet op te staan en te vechten, maar me af te sluiten van de wereld en te hopen dat ik de pijn dan niet meer zou voelen.
Een paar schoppen verder besloot ik dat ik beter mijn ogen dicht kon houden.
'Papa!' Door de ontzette stem van Justin sperde ik mijn ogen wijd open. Justin keek geschokt van mij naar onze vader en weer terug. 'Wat doe je?'
Pap staarde naar Justin alsof hij zicht betrapt voelde. 'Nou..'
'Waarom doe je haar pijn?' De stem van Justin was hard en boos.
'Omdat ze niet geloofde dat jullie naar een kostschool mogen.' Hij deed net alsof hij me normaal gewoon behandelt. Ik wendde mijn ogen af, kwam overeind en probeerde niet over te geven. Ik was misselijk en duizelig. Ik pakte het bureau vast alsof ik ieder moment kon flauwvallen.
'Alsof je haar normaal geen pijn doet!' Riep Justin.
Mijn vader pakte mijn haar en trok mijn hoofd naar achteren. 'Heb je het hem verteld?'
'Nee, nee dat zweer ik.' Mijn ogen begonnen te tranen.
Hij sloeg me in mijn buik. 'Lieg niet!' Bulderde hij.
Ik viel weer op de grond. Nu begon ik echt te huilen. Ik was woedend en het liefst was ik op hem afgestormd en had ik hem in elkaar geslagen, maar ik wist hoe dat de vorige keer was afgelopen. Ik was beter dan hem geweest, maar toen hij er weer boven op was gekomen had hij me het ziekenhuis in geslagen.
Ik heb het altijd verzwegen voor Justin. Mama wist er van en deed zelfs mee. Vraag me niet waarom, maar mijn ouders houden niet van me. Alleen van mijn broertje die zich van geen kwaad bewust is.
Ik sloot mijn ogen en hoopte dat Justin dit zou vergeten.
Justin. Mijn lieve, zorgzame broer.

{Justin}
Ik staarde naar mijn tweelingzus. Dus het was waar. Ze werd mishandeld. Waarom vertelde ze me dat niet? Ik had kunnen helpen. En waarom vocht ze niet? Amber was beter dan de hele familie inclusief onze vader in vechten. Ik zag hoe hij haar in de buik sloeg en ze in elkaar zakte, begon te huilen en vervolgens Bij d volgende schop haar bewustzijn verloor.
Woedend stormde ik op hem af. Ik greep hem bij zijn keel. 'Wanneer kunnen we naar die school?'
'Nu als je wilt.' Hij was duidelijk geschrokken dat ik zo snel bij hem was.
'Oké. Dan breng je Amber en mij nu naar het ziekenhuis. Daarna gaan we naar die school. Daar breng jij ons ook heen. En waag het niet mijn zus ooit nog aan te raken!'
Hij knikte verstrooid, liep de kamer uit, riep iets naar boven en zei dat we hem moesten volgen.
Ik pakte Amber op. Haar voorhoofd was rood van het bloed en ik zag traansporen op haar wangen. Ik droeg haar naar beneden en legde haar zachtjes op de achterbank van de auto.
Toen pap en ik beide in de auto zaten keerde ik me naar hem toe. 'Hoelang mishandel je haar al?'
Pap boog zijn hoofd. Treuzel niet zo man! Wel durven slaan en niet durven praten?!
'Al jaren.' Zei hij zacht. 'Je kan het aan niemand vertellen.'
'Ook niet aan mam?'
'Die doet het ook.' Pap staarde beschaamd naar de weg en startte de auto.
Ik keek om en zag Amber liggen. Hoe had ik het kunnen missen? Daarom was ze soms zo afstandelijk tegen onze ouders, daarom wilde ze nooit alleen met pap zijn, daarom heeft ze zoveel wonden. Ik dacht dat het kwam van de trainingen, dat ze zo fanatiek was dat ze zichzelf pijn deed, maar het was niet haar eigen schuld.
'Haar gebroken pols, was dat jullie schuld?' Vroeg ik zacht. 'En dat ze een keer in het ziekenhuis lag?'
Pap knikte. 'Beide.'
Ik voelde woede groeien. Ik was opgelucht toen we er waren. Terwijl de dokters zich over haar bekommerden hoorde ik pap een onzin verhaal vertellen. 'Ze is van de trap gevallen.'
Natuurlijk pap, en ik ben een komkommer.
Na een lange, ongemakkelijke tijd mochten we naar binnen. Ik liep de kamer binnen en zag haar zitten. 'Hallo Justin.' Zei ze ongemakkelijk. 'Ik weet het, lekker dom, uit een boom vallen.'
Ik keek haar verbaasd aan. 'Ik heb het gezien Amber, je hoeft niet meer bang te zijn. 'Dat is helemaal niet wat er gebeurd is...' Begon ik.
'Ze heeft last van kortetermijngeheugenverlies.' Onderbrak een verpleegster. 'Ze denkt dat ze uit een boom is gevallen terwijl ze van de trap gestruikeld is. Geen zorgen dat wordt wel weer beter.'
Ik knikte.
'Kan ik met u spreken? U bent de vader toch?'
Pap knikte en hij ging mee. Opeens waren Amber en ik alleen. Ik schuifelde naar haar toe en pakte haar hand. 'Herinner je, je niks?'
Amber keek me verbaasd aan. 'Nee sorry.'
'Je weet dat je niet van de trap of uit een boom bent gevallen...?' Vroeg ik zachtjes. Ik pakte haar hand en bestudeerde haar bange ogen. 'Je herinnert je het wel, is het niet?'
Papa kwam binnen en stuurde me de gang op. Terwijl ik op de gang stond luisterde ik naar de gesprekken binnen. Ik moest mijn best doen en mijn oren spitsen om te horen wat Amber zei.
'Dus het is niet gebeurd begrepen?' Zei papa aanzienlijk hard. 'Stop met huilen.'
'Ik had al iets verzonnen voor als het weer zo zou zijn papa.' Klonk Ambers stem zachtjes. 'Het spijt me oké?'
'Hou je mond. Blijf doen alsof er niks is gebeurd. Al helemaal tegenover Justin.'
'Ja papa.'
Ik liep de kamer in. Ze keken me beiden geschrokken aan.
'Kan ik nu met Amber praten?'
'Nee,' Antwoordde pap voor Amber. 'Ze is moe.'
'Nee hoor, het is oké.' Zei Amber. 'Doei pap. Tot zo.'
Grommend verliet pap de kamer.
Ik pakte haar hand vast. 'Je hoeft het niet te verbergen Amber, zusje lief. Ik weet alles.'
Doodsbang staarde ze me aan. 'Ik heb geen idee waar je het over hebt.'
'Ben je vergeten dat papa je aanviel? Dat ik het zag?'

{Amber}
Ik werd bleek toen ik het hoorde. Oh nee. Justin weet het! Hij heeft het gezien! Papa vermoord me.
'Alles komt goed Amber. We gaan naar die kostschool en je bent veilig.'
'Welke kostschool?' Mijn stem sloeg over. 'Waarom blijven we niet thuis?'
'Pa stuurt ons naar een speciale kostschool in Amerika. Er zijn daar heel aardige kinderen. Alleen van te drukke ouders. Geen gestoorde kinderen die dingen hebben gestolen of iemand hebben vermoord. En we gaan omdat jij anders in gevaar bent.'
Ik haalde diep adem. Hoe kon Justin zo lief voor me zijn? Ik had dingen voor hem achtergehouden.

Ik hoop dat jullie het een leuk begin vinden.

Xxxx