Together Strong

13

{Amber}
Het is twee weken geleden dat Justin me zo'n pijn heeft gedaan. Ik heb hem een keertje tussendoor gezien en toen keek hij me nog steeds super boos aan. Ik hoef hem niet eens meer. Je bent niks zonder mij. Ik heb de neiging om te gillen, iedere keer als ik me die zin herinner.
Milou komt binnen. 'Hoi.' Zegt ze. Ze slaat een arm om me heen. 'Nog steeds verdrietig over Justin?'
Ik haal mijn schouders op.
'Misschien moet je gewoon met hem gaan praten?'
Ik haal weer mijn schouders op. 'Het leek er niet op dat hij daar behoefte aan had toen ik hem laatst zag.'
Milou grinnikt. 'Jullie zijn alle twee zo koppig. Ik wed dat jullie elkaar alle twee heel erg missen.'
'Ik mis hem niet.' Snuif ik. 'Ik ben woedend op hem.'
'Leugenaar.' Zegt Milou en ze glimlacht naar me. 'Anders bel je hem even?' Ze kijkt me opgewonden aan.
Ik zucht en draai met mijn ogen. 'Oké dan. Alleen voor jou.'
Milou drukt puur uit blijdschap een kus op mijn wang. 'Beste vriendinnetjes!'
Ik lach. 'Sowieso Lou.'
'Nu bellen.' Zegt Milou streng.
Ik zucht en pak mijn telefoon. Ik klik Justins naam aan. Ik zet hem op luidspreker.
'Hallo?'
'Hoi Justin. Met mij.' Zeg ik.
Ik hoor Justin lachen. 'Ik wist wel dat je een keer zou bellen.'
Ik zucht. 'Het is voor Milou niet voor jou.'
'Oh.'
Milou port me in mijn zij.
'Lieve schat, Amber is nog steeds heel boos op jou, maar ze mist je wel. Zeg nou gewoon dat jij haar ook mist dan is het weer goed, want Amber is geen pretje als ze zo chagrijnig is.' Zegt Milou tegen Justin.
'Oh geloof me, dat weet ik.' Lacht Justin.
Ik zou hem het liefst een klap ik zijn gezicht geven nu.
'Als jij nu sorry zegt, is het weer oké.' Zegt Justin.
Ik kijk verontwaardigd naar Milou. 'Dan moet jij ook sorry zeggen Justin.'
Ik hoor een zucht aan de andere kant van de lijn.
'Dan zijn we gewoon weer de betrouwbare tweeling oké?'
'Oké, sorry Amber.'
'Het is oké. Sorry Justin.'
'No worries.' Zegt Justin.
'Hoeveel hou je van me?' Fluister ik.
'Kilometers ver.' Zegt Justin.
'Dieper dan de diepste zee?'
'Veel dieper.'
Milou maakt een ahhh geluidje.
'Hoger dan de Mount Everest?'
'Nou... dat is wel heel hoog.' Lacht Justin. 'Au!' Meteen erna. Kennelijk zit er daar ook iemand mee te luisteren.
'En hoeveel hou jij van mij?'
'Genoeg.' Zeg ik.
'Genoeg waarvoor?'
'Genoeg om naar de maan en terug te vliegen.'
'I love you Amber.' Zegt Justin.
'I know. I love you to.' Ik hang op.

{South}
'Veel dieper.' Zegt Justin.
Dit is echt kapot cute.
'Hoger dan de Mount Everest?'
Justin ziet mij kijken. 'Nou... dat is wel heel hoog.' Zegt hij lachend.
Ik geef hem een stomp. Verpest dit moment nou niet gast!
'Au!' Zegt Justin.
Ik moet moeite doen om niet in de lach te schieten.
'En hoeveel hou jij van mij?' Vraagt Justin terwijl hij mij een boze blik stuurt.
'Genoeg.' Zegt Amber zelfverzekerd.
'Genoeg waarvoor?'
'Genoeg om naar de maan en terug te vliegen.' Zegt Amber.
'I love you Amber.'
'I know.' Zegt Amber. Ik moet lachen door die opmerking. 'I love you to.' Vervolgt ze.
Justin bergt zijn telefoon op. 'Dat was dat.'
'Echt kapot schattig gast.'
Justin bloost en geeft me een duw. 'Oh hou je mond joh!'
Ik lach.
'Wat missen we?' Vraagt Jason terwijl hij binnen komt lopen.
'Justin heeft het goed gemaakt met Amber!' Zeg ik blij.

{Justin}
Alle blikken zijn op mij gericht. Ik voel mijn wangen branden.
'Whatever, Jason, kan ik even met je praten?'
Jason haalt zijn schouders op en knikt. Samen met Jason loop ik weg. Ik ben best wel close met Jason geworden. Als vrienden. Niet als broers. Cameron kan ik nog steeds lastig vergeven.
'Wat is er?' Vraagt Jason als we buiten staan.
'Nu het is opgelost met Amber... hoe lossen jij en Evi dit op?'
Jason bloost. 'Evi wil het kind houden.'
Ik sper mijn ogen wijd open. 'Je wordt vader gast!'
Jason geeft een een duw. 'Kop dicht!' Zegt hij dreigend.
'Yeah sure. Sorry.'
Jason begint zachtjes te praten. 'Zodra Evi 18 is vraag ik haar ten huwelijk.'
Ik kijk hem blij aan. 'Wow! Gefeliciteerd! Maar wacht... Evi is 16.'
Jason kijkt me somber aan. 'Yeah.'
'Wanneer wordt ze 17?'
'Eind volgende week.' Zegt Jason. 'Dus ik hoef maar een jaartje te wachten.'
'De baby is er dan al Jason.' Zeg ik.
Jason zucht diep. 'I know gast. Ik zit diep in de shit. Ik ben al 18 dus technisch gezien mogen we helemaal geen relatie hebben.'
Ik trek Jason in een bro-hug. Hij ziet eruit alsof hij dat nodig heeft.

Amber
'Milou, waar is Naomi?' Vraagt Evi. Ze heeft Milou net verteld over haar zwangerschap en ze wil het Naomi graag vertellen.
'Weet ik niet. Volgens mij is ze naar een dokter.'
Ik schrik me rot. 'Hoezo een dokter?'
'Vermoeid, blauwe plekken, bloedneuzen, duizelig. Dat soort shit.' Zegt Milou. 'Volgens mij is ze gewoon heel erg gestrest. Naomi doet zo erg haar best op school!'
Evi kijkt haar vertwijfeld aan. 'Nou het klinkt anders niet goed hoor. Wat nou als Naomi heel ziek is?'
'Hoe bedoel je?'
'Nou, dat ze kanker heeft. Leukemie of zo.' Zegt Evi. 'Dat kan toch?'
Milou's gezicht wordt strakker. 'Je krijgt heus niet zomaar kanker hoor.'
'Nee, maar het kan wel.' Zegt Evi. 'Jou vader heeft toch kanker?'
Dat wist ik niet. Ik kijk Milou geschrokken aan.
'Ja, dus? Het is niet alsof ik kanker aantrek en dat mijn vrienden en familie het allemaal krijgen.' Zegt Milou hard. 'Mijn vader heeft het. Oké. Naomi heeft het niet.'
Evi zucht. 'Zo bedoelde ik het helemaal niet Lou.'
'Zo klonk het wel.' Milou staat op en loopt zonder iets te zeggen weg. Ik kijk Evi geschrokken aan.
'Ga maar achter haar aan.' Zegt Evi. 'Mij wil ze nu vast niet zien.'
Ik knik en sta op. Ik loop door de gangen. Milou rent in een rap tempo naar buiten. Buiten begint ze steeds sneller en sneller te gaan. Tot ze zich uitgeput in het gras laat vallen. Ik ga naast haar zitten. Milou heeft traansporen op haar wangen.
'Hey Lou. Als je wil praten mag je altijd naar me toe komen.' Zeg ik zacht.
Milou glimlacht kleintjes. 'Ik wilde niet dat je het wist.' Zegt ze dan. 'Ik wil niet dat mensen me gaan zien als de dochter van die zieke vader. Ik wil gezien worden als Milou. Ik wil niet dat mensen rekening met me gaan houden.'
Ik knik dat ik het begrijp. 'Voor mij ben je nog steeds dezelfde Milou.' Zeg ik.
Milou glimlacht opgelucht. Een lange stilte volgt.
'Kan hij nog beter worden?' Vraag ik voorzichtig.
Milou schudt nee.
Ik zeg niks. Soms zegt zwijgen gewoon meer dan 1000 woorden. Mijn vader is niet lief voor me, maar vaders horen dat te zijn, dus het is dan vreselijk als een van je ouders ongeneeslijk ziek is.
'Ik ben er voor je Milou. Echt.'
Milou glimlacht. 'Je hebt het wel druk met ons he.'
Ik lach. 'Ik doe het graag. Afleiding van mijn eigen problemen zeg maar.'
Milou kijkt me serieus aan. 'Als jij een keer wil praten, hoef je ook maar te roepen he. Als je niet met mij wil praten kan dat ook met Evi.'
Ik knuffel haar. 'Dat is lief. Natuurlijk zou ik naar jou toegaan. Je bent m'n beste vriendin.' Opeens versteen ik. Naomi is Milou's beste vriendin.
'Wat is er?'
'Je bent niet mijn beste vriendin.' Fluister ik.
Milou kijkt me gekwetst aan.
'Want jou beste vriendin is Naomi. Je kan niet twee beste vriendinnen hebben.'
Milou lacht opgelucht. 'Tuurlijk wel. En anders kies ik voor jou.'
Ik glimlach breed naar haar. 'I love you. You're like a sister for me.'
'Same.' Zegt Milou en ze knijpt hard in mijn hand.