Together Strong

12

{Amber}
Ik zit naast Evi op de grond. Evi heeft de test gedaan en nu zitten we te wachten tot er een resultaat uit komt.
'Ik denk dat ik er klaar voor ben.' Zegt Evi. Ze oogt veel beter dan vanochtend.
'Ik ben er voor je.' Zeg ik. 'Wat de uitslag ook is.'
Evi glimlacht naar me. 'Dankjewel.' Ze staat op en pakt de test van de wasbak. Ze slaakt een kort gilletje. Ik weet niet of het van blijdschap of schrik ik.
'En?' Vraag ik terwijl ik op sta.
Evi draait zich naar mij. Ze kijkt me opgewonden aan. 'Ik ben zwanger.' Zegt ze.
'Huh?' Je wilde dat toch niet? 'Ben je daar blij mee?'
Evi haalt haar schouders op. 'Weet ik veel. Ik ben in ieder geval vruchtbaar en zo.' Ze pakt de test strak vast. Opeens begint ze weer te huilen. 'Ik ben zwanger Amber.'
Ik knuffel haar. 'Het komt wel goed Lieffie.'
Evi snuit haar neus in een zakdoekje. Dan zucht ze diep. 'Moet ik dit nou aan Jason vertellen of niet?'
Ik twijfel. 'Het is zijn kindje. Je kan het niet verzwijgen?'
Evi knikt. 'Je hebt gelijk.' Ze gaat voor de spiegel staan en gaat met haar hand over haar buik. 'Hier zit een levend wezentje.' Zegt ze verwonderd.
Ik aai ook over haar buik. 'Dit wezentje gaat net zo mooi worden als jij Evi.'
Evi glimlacht naar me. 'Dit kindje is niet gepland maar ik ben er wel erg blij mee.' Zegt ze vrolijk. 'Ik heb altijd een grote familie willen hebben, dan kan je beter maar vroeg beginnen he.'
Ik ben een beetje verward door haar reactie. Ze wilde toch echt niet zwanger zijn? Ik herinner me dat ze last heeft van stemmingswisselingen. 'Ja.' Zeg ik.
'Hoe moet ik het Jason vertellen?' Vraagt Evi bezorgd. 'En Milou en Naomi en de andere meiden?
'Misschien moet je eerst met onze mentor praten?' Opper ik.
'Nee! Geen leraren!' Zegt Evi geschrokken. 'Die lichten gelijk mijn ouders in.'
Ik bijt op mijn lip. 'Je kan het niet verborgen voor ze houden.'
Evi kijkt me een paar seconden emotieloos aan. 'Dat kan ik wel. Zodra ik 18 ben verbreek ik al het contact met mijn ouders. Ze hoeven geen rol te spelen in de opvoeding van mijn kind.'
Ik twijfel. 'Je kan ook naar een vertrouwenspersoon gaan. Die mag niks zeggen tegen wie dan ook.' Zeg ik dan.
Evi kijkt me een paar seconden doubtful aan. Dan omhelst ze me stevig. 'Dankjewel Amber! Wat zou ik zonder je moeten?'
Ik lach.
'Maar wie is een vertrouwenspersoon?' Vraagt Evi. 'Weet jij iemand?'
'Je kan alle leraren vragen jou vertrouwenspersoon te zijn. Als ze ja zeggen hebben ze niet langer het recht om dingen door te vertellen.' Zeg ik. 'Dus welke leraar ken je goed?'
Evi denkt lang na. 'Ik ga eerst wel met Jason praten. Die vertrouw ik het aller meeste.'
'Dat is dan geregeld. Zal ik meegaan? Of kan ik naar Justin?'
'Ga maar lekker naar Justin meid. Het is toch in dezelfde kamer.'

{Justin}
Ik hoor een klopje op de deur. Ik doe open en zie Evi staan. 'Hoi.' Zegt ze. 'Is Jason er  ook?'
Ik frons. 'Jawel. Jason! Evi is er voor je!'
Ik zie Amber naast Evi opduiken. Ik zend haar een boze blik.
Amber draait met haar ogen. Whatever zie ik haar denken.
Jason komt tevoorschijn. 'Evi? Wat doe jij hier?'
Evi bloost. 'Ik moet je wat vertellen.'
Jason kijkt haar vertwijfeld aan.
'Ik neem Justin wel mee.' Zegt Amber en ze omhelst me. 'Hey baby bro. Let's go.' Ze trekt me mee een slaat de deur dicht.
Ik luister bij de deur en hoor Evi haar keel schrapen. 'Jason.... ik ben zwanger.' Zegt ze zachtjes. Mijn ogen worden groot. Het wordt stil in de kamer. Je kan een speld horen vallen.
Amber bijt op haar lip. 'Het was niet de bedoeling dat jij dat zou horen.'
'Hebben Evi en Jason een relatie?' Vraag ik.
Amber knikt. 'En Evi is zwanger.' Zegt ze zacht.
'Beloof me dat jij nooit zo onvoorzichtig doet!' Zeg ik. 'En nooit meer het verzwijgt als je aangerand wordt!'
'Zo erg was het niet.' Amber draait met haar ogen. 'Ughh. Justin, ik ben oud genoeg om dit soort dingen zelf te bepalen. Ik ben geen kind meer.'
Ik kijk haar boos aan.
'En anders ben jij net zo kind als ik kind ben.' Amber prikt haar vinger in mijn borst. 'Je moet op houden met mij beschermen, ik kan echt wel dingen zelf doen.'
Ik sla mijn armen om haar heen. 'Ik hou gewoon van je.'
Amber maakt zich van me los. 'Ik ook van jou, maar niet als je zo doet!  Je kan papa en mama's gedrag niet goed maken door je als een vader te gedragen.'
Haar woorden doen me pijn.
'Maar... we zijn een tweeling.' Zeg ik.
Amber zucht. 'Niet alle tweelingen zijn beste vrienden Just. Ik wil ook gewoon een persoon kunnen zijn zonder jou. Niet de meisjes-vorm van Justin, maar gewoon Amber.'
Ik kijk haar verdrietig aan. Van binnen voel ik woede groeien.
'Ik heb ook gewoon mijn ruimte nodig, snap je? Ik wil gewoon vriendjes kunnen hebben zonder dat jij ze eerst gaat goed keuren.'
Mijn mond valt open.
'Zoals je vanochtend reageerde op Shawns kus, dat kan echt niet Justin. Geen een broer gaat zijn zus boos bellen omdat ze iemand heeft gezoend. Dat kan je echt niet maken.' Amber lijkt bozer en bozer te worden bij ieder woord wat ze zegt. 'Ik ben niet je kleine zusje. Je bent maar 23 en een halve seconde ouder dan mij.'
'De beste 23 seconden van mijn leven.' Zeg ik kwaad.
Ambers mond valt open. 'Wat?'
'Ik bescherm je, dat is mijn baan als broer!' Zeg ik boos. 'Maar je accepteert het gewoon niet, it's your destiny to be protected.'
Amber zet een stap achteruit. 'Dat meen je niet!'
'Dat meen ik wel!'
'WAAROM LAAT JE ME NIET GEWOON MET RUST?' Roept Amber. 'Je hoeft je heus niet zo te bemoeien met mij.' Vervolgt ze zachter.
'Omdat je zonder mij niks bent!' Zeg ik harder dan bedoeld. 'Je hebt me nodig Amber.'
Een paar seconden kijkt Amber me walgend aan. Waarom kijkt ze zo?
'Ik haat je!'
Mijn mond zakt open terwijl ik Amber ontzet aankijk.
'Ik haat je!' Schreeuwt Amber nog eens, ze draait zich om en rent weg. Ik voel een klemmende pijn in mijn borst opzetten. Het is dat stukje waar ik Ambers pijn voel. Ik voel hoe van streek Amber is. Ik krijg het benauwd. Het is mijn schuld. Maar ik snap ook niet waarom ze zo boos op me is. Als er iemand hier boos mag zijn, ben ik het wel.

1125 woorden