Together Strong

11

{Amber}
Het is vroeg in de ochtend. Ik sliep vannacht voor het eerst in deze kamer. Ik mis Romy, Isa en zelfs Mira nu al, maar het is wel gezellig met Naomi, Evi en Milou.
Ik hoor een soort geklots. Het komt uit de badkamer. Ik sta op en klop op de deur. 'Alles oké daar binnen?'
Ik hoor een kokhalzend geluid. Iemand is daar aan het kotsen?
'Hallo, gaat alles goed?' Vraag ik voorzichtig.
'Ja alles is oké.' Hoor ik Evi zeggen. Evi?! Is ze nou alweer ziek?
Ja vast. Ik duw de deur open. 'Evi?'
Evi zit voor de toilet. Ze heeft met overgeven en is een beetje wit.
'Evi? Alles oké?'
Evi begint hard te huilen.
'Hé.' Ik doe de deur achter me dicht en op slot. 'Wat is er?' Vraag ik als ik naast haar ga zitten. Ik wrijf over haar arm in een poging haar te troosten.
'I-ik denk dat ik z-zwanger ben.' Hakkelt Evi snikkend.
Ik sper mijn ogen open. 'Zwanger?'
Evi knikt.
'Maar... Evi je hebt toch helemaal geen vriend?' Vraag ik.
Evi slaat haar ogen neer. 'Jawel.'
'Wie?'
'I-ik heb een relatie met...' Evi begint weer te huilen.
'Evi? Met wie heb je een relatie?' Vraag ik zachtjes.
Evi kijkt me met betraande ogen aan. 'Met Jason.' Zegt ze zacht. 'Ben je nu boos?'
Ik kijk haar verbaasd aan. 'Waarom zou ik boos zijn?'
'Omdat hij je in elkaar sloeg.' Zegt Evi zachtjes. 'Je mag hem niet zo toch?'
Ik glimlach. 'Je mag verkering hebben met wie je wil Eef. I will always support you.'
Evi lacht trillerig. 'Ik heb het met hem gedaan.' Zegt ze zachtjes.
Ik bijt op mijn lip.
'Onveilig.' Voegt Evi eraan toe.
'Oh.' Ik pak haar hand. 'En nu denk je dat je zwanger bent?'
'Ik ben over tijd.' Zegt Evi zachtjes.
'Dat hoeft niks te betekenen Eef.' Probeer ik.
'Ik voel me al zo lang niet goed.' Snift Evi. 'Extreem moe, misselijk, hoofdpijn. Ik heb last van stemmingswisselingen en ik heb soms opeens van die gekke vreetbuien.'
Ik kijk haar vol medelijden aan.
'Ik heb op internet gezocht, en alles wijst erop dat ik zwanger ben.' Evi begint weer te huilen. Ik trek haar in een knuffel.
Ik laat haar weer los als ze gekalmeerd is.  'Zullen we samen een zwangerschapstest kopen?' Vraag ik zacht.
'Ik weet niet of ik dat durf.' Zegt Evi zachtjes.
Ik knijp in haar hand. 'Daarom ben ik bij je.'
Evi slaat haar armen om me heen en knuffelt me bijna plat. 'Kan je het geheim houden Amber?' Vraagt ze zacht. 'Ik wil niet dat iemand dit weet. Zelfs Milou niet.'
Ik knuffel haar stevig terug. 'Je kan me vertrouwen Eef.'

{Justin}
Ik denk niet dat ik Amber ooit zo lang voorgelogen heb. Ik weet dat ik het doe ok haar te beschermen, maar ik ben voel me er zo naar door. Ik kan nu in ieder geval weer normaal praten met Cameron, maar ik wil hem niet als mijn broer zien. Eerder als een irritante kamergenoot. Hij is mijn broer niet meer.
Fuck ik denk veel te veel na over Cameron!
'Hey Justin. Ga je mee naar de stad?' Vraagt Jason. 'Daniel, Cameron, South en ik gaan daar ontbijten.'
Ik knik. 'Gaat die Shawn ook mee? Dat is toch Camerons beste vriend?'
Jason fronst. 'Nee. Alleen wij. Waarom?'
'Hij doet heel raar sinds ik hem voor het laatst zag.' Zeg ik. 'Heb ik denk je iets geks gezegd?'
Jason kleurt rood en denkt ergens aan.
'Jason? Heeft hij iets gedaan?'
Jason hoest overdreven. 'Nope.'
Ik kijk hem boos aan. 'Wat heeft ie gedaan?'
'Heeft Amber je niks verteld?'
Mijn ogen worden groot. Ik schud nee.
'Oh.' Jason wil zich omdraaien maar ik pak zijn pols vast. 'Laat me los.' Snauwt hij geïrriteerd.
'Nee. Wat heeft Shawn gedaan?'
'Niks. Laat me los en ga omkleden.'
'No way.' Ik hou Jason stevig vast. 'Amber is mijn alles.'
'Hij heeft Amber gezoend oké!' Zegt Jason. Hij rukt zichzelf los.
Mijn mond valt open. 'En Amber vond dat leuk?'
'Nee, maar Dan heeft het al geregeld. Shawn heeft een klap gekregen.' Jason draait zich om en loopt mijn kamer uit.
Ik pak mijn telefoon en bel Amber. Waarom heeft ze me dit niet vertelt? Amber drukt me weg. Damn it! Waarom neemt ze niet op?? Ik bel nog eens.
'Justin, dit is geen goed moment.' Zegt Amber meteen als ze opneemt.
'Waarom heb je niet vertelt dat Shawn je heeft gekust?' Vraag ik boos.
Ik hoor Amber zuchten. 'Omdat jij dan boos zou worden op hem. Daniel heeft hem ook al geslagen. Die jongen kan er ook niks aan doen dat ik gewoon fabuleus ben.'
'Dit is niet grappig Amber.' Zeg ik kwaad.
'Jezus Justin, ik kan best voor mezelf opkomen. Ik zit nu in een meiden-noodsituatie. Ik bel je wel terug als dat kan oké? Evi heeft nu mijn steun nodig.' Amber hangt op en belt meteen terug. 'Het spijt me oké? Ik moet nu gewoon echt gaan.'
'Ik hou van jou.' Zeg ik.
'Ik ook van jou.' Zegt Amber.
'Kilometers ver.' Zeg ik. Ik hoor de kiestoon. 'Kilometers ver verdomme!'

{Amber}
Evi zit stilletjes in de bijrijdersstoel. 'Evi.' Zeg ik. 'Misschien ben je helemaal niet zwanger.'
'Maar wat nou als ik dat wel ben?' De tranen stromen over Evi's wangen. 'Straks word ik heel dik en dan ziet iedereen het. En dan moet ik stoppen met school, en mijn ouders worden gebeld en die worden sowieso heel boos op me.'
Ik bijt op mijn lip. 'Lieverd, je weet dat je ook abortus kan plegen toch?'
'Tuurlijk weet ik dat! Maar het is wel iets levends wat daarbinnen zit! Ik ga niemand vermoorden!' Zegt Evi fel.
Ik kijk haar geschrokken aan. 'Ik wil alleen helpen.' Mompel ik.
'I know. Sorry Amber.' Zegt Evi. 'Ik ben een beetje gestrest.'
Ik pak haar hand en knijp erin. 'Wil je mee of moet ik alleen zo'n test halen?'
'Ik wil mee. Ik wil drie verschillende testen om het zeker te weten.' Zegt Evi.
Ik parkeer de auto en loop samen met Evi de apotheek in. We lopen naar de schappen en kiezen samen drie testen uit.
Samen lopen we naar de kassa. Ik betaal ze.
'Dankjewel Amber. Ik betaal ze terug zodra ik geld heb.' Zegt Amber en ze knijpt in mijn hand. Ik knijp terug.
Opeens staat Cameron voor ons. Hij kijkt naar de testen en zijn ogen worden groot. 'Ben je zwanger Amber?'
Ik lach. 'Nee Cameron. Ik ben niet zwanger.'
Cameron fronst. 'Evi?'
Evi kijkt naar de grond.
'Sorry.' Zegt Cameron. 'Het is niet mijn zaak Evi. Sterkte.'
Ik kijk Cameron verbaasd aan. Zijn zachte blik doet me denken aan Justin.
Cameron staart terug. Een minuut houden onze blikken elkaar gevangen. De tranen springen in mijn ogen. Ik weet niet wat er is, maar Cameron... ik begin mijn broer te missen door Cameron. Misschien omdat ze naamgenoten zijn.
'Hé Amber, waarom huil je?' Vraagt Cameron geschrokken.
Ik wend mijn blik af. 'Ik weet het niet. Ik mis mijn broer.' Zeg ik. 'Je hebt dezelfde naam.' Ik zie Camerons ogen verwijden.
'Sorry. Daar kan jij ook niks aan doen.' Ik pak Evi's hand en knik naar Cameron. 'Dag Cameron.' Samen met Evi loop ik weg. Ik voel Camerons ogen in mijn rug prikken.

Hoi ik heb de titel veranderd omdat dat maar een soort begin naam was en ik eerst wilde kijken wat voor soort naam zou passen, als je een betere naam weet please zeg het❤️❤️❤️