Together Strong

17

{Justin}
Cameron loopt de kamer binnen en kijkt me geschrokken aan.
'Hey gast.' Zeg ik. 'What's up?'
Cameron haalt diep adem en schudt dan zijn hoofd. 'Niks. Alles gaat prima.'
Ik kijk hem fronsend aan. 'Oh ja?'
Cameron knikt. 'Ja.' Hij glimlacht zwakjes. 'Alles is oké.'
Ik kom dreigend overeind. 'Je hebt met Amber gesproken.' Zeg ik kwaad. 'Je hebt het Amber vertelt!'
Cameron knijpt zijn ogen tot spleetjes. 'Amber had het recht om het te weten broertje. Daarbij reageerde zij niet zo bot als jij reageerde!'
Ik geef hem een duw. 'Laat mijn zusje met rust!' Maar Cameron verzet geen stap. Hij lijkt niet onder de indruk. Opeens ben ik heel bewust van het feit dat Cameron groter is.
'Je zit te veel vast in het verleden Justin.' Klinkt het achter me. Jason trekt me bij Cameron vandaan. 'Amber is gelukkig met het feit dat ze Cam heeft gevonden. Amber houdt van Cameron ondanks dat hij wegging. Jij hebt het Cameron nooit vergeven.'
'Omdat hij een slechte broer is!' Schreeuw ik. 'Al die momenten...!'
'Al die momenten zijn geweest!' Onderbreekt Jason me. 'Cameron had er voor je kunnen zijn de afgelopen weken, maar je hield hem weg. Weg van jou en weg van Amber!'
Ik voel de krop in mijn keel groter worden en barst in snikken uit.
'Amber haat jou om deze actie.' Zegt Cameron zacht. 'Ze is echt boos op je.'
Ik voel woede opkomen. 'Ik heb alles voor die bitch gedaan.' Zeg ik boos. 'Ik ben helemaal mee naar Amerika gekomen voor die stomme trut.'
Cameron geeft me een harde duw. 'Praat niet zo over Amber!'
'Ik ben er altijd voor haar geweest!' Roep ik kwaad.
'Zij ook voor jou!' Schreeuwt Jason.
Ik draai me naar hem toe. 'Bemoei je er niet mee Jason. Jij bent geen familie.'
Een flits van vernedering en pijn schemert door in Jasons blik.
'Hij is meer familie dan jij.' Zegt Cameron hard. 'Je laat Amber vallen op deze manier.' Hij haalt diep adem. 'Soms lijkt het erop dat jij haar meer pijn doet door hier te zijn dan dat je haar ermee helpt.'
Ik val stil. Waarom ben ik hier? Ik stap naar voren en geef Cameron een harde vuist in zijn gezicht. Daarna draai ik me om en ren in naar de toilet. Ik sluit mezelf op en tik mijn vaders nummer in.
'Mag ik naar huis komen?'

{Amber}
Even girl-time. Ik zit op de hoek van de bank in onze kamer. Milou zit tegen me aan en Evi ligt opgekruld naast haar. Ik kijk naar Evi's buik. Hij lijkt al wat dikker dan eerst.
'Wanneer heb je een afspraak voor de tweede echo?' Vraag ik aan Evi.
'Over twee weken.' Zegt Evi. 'Dan kunnen ze ook zien of het een meisje of jongen wordt.' Ze lacht. 'Ik hoop erg op een jongen, maar Jason wil een meisje.'
'Een prinsesje die hij kan beschermen.' Zegt Milou. 'Wat lief.'
Evi glimlacht naar haar. 'Ik zou een meisje ook niet erg vinden. Zolang het kindje maar gezond en vrolijk is.'
Milou en ik knikken. 'Helemaal mee eens Eef.' Zeg ik.
Mijn telefoon trilt. Justin. Daar heb ik effe geen zin in.
Ben naar huis.
Wat???? Ik kom in een schok overeind. Ik vraag waarom hij weggaat.
Ben klaar met jou. Mis onze ouders. Typt hij.
Hij is klaar met mij? Ik ben klaar met hem!
Woedend leg ik mijn telefoon weg. Waarom gaat iedereen opeens naar huis?
'Wat is er?' Vraagt Milou.
'Niks aan de hand.' Mompel ik. 'Tweeling-drama.'
Milou kijkt me bezorgd aan. 'Wat is er dan aan de hand?'
Ik wuif het weg. 'Alles gaat prima. Ik ben even naar buiten. Even lopen.'
'Moeten we mee?' Vraagt Evi.
'Nee, lief aangeboden, maar nee.' Ik sta op. 'Tot zo.' Ik draai me om en loop met een leeg gevoel de gang op. Ik hoor dat het regent, maar het interesseert me weinig. Ik loop de stromende regen in en plof neer op een bankje. Ik voel me niet verdrietig, maar toch begin ik heel hard te huilen. Alsof al de pijn en gekwetste gevoelens er nu uit komen. Ik trek mijn benen op en leg mijn hoofd op mijn knieën, terwijl de tranen blijven stromen.
Ik ben boos op Justin, maar ik wil niet dat hij vertrekt. Het voelt alsof een stukje mij verdwijnt. Justin en ik waren zo close, maar sinds we hier zijn lijkt hij zich beter te voelen dan mij. Alsof hij de baas over mij kan zijn. Hij beschermde me niet meer op een cute manier, maar op een manier zoals een te strenge vader dat doet. Ik begin luidruchtiger te snikken. Ik kan het niet meer laten ophouden. Ik wil gewoon niet meer. Ik weet de oplossing niet, maar alles moet gewoon stoppen met bestaan. Alles moet gewoon ophouden. Ik wil niet opstaan met het gevoel dat ik weer in bed wil gaan liggen zoals nu. Ik wil niet verlangen naar het donker van de nacht, puur omdat ik me dan kan verstoppen en niemand mij ziet. De tranen beginnen harder en harder te stromen. De leegte vult zich met opkomend verdriet, pijn en schaamte. Schaamte voor mijn leven en hoe slecht ik met alles omga. Verdriet om de mensen die me zomaar laten vallen en het hopeloze gevoel wat ik heb. Pijn om de kwetsende dingen die mensen zomaar doen en het gevoel dat ik dood wil.
Ik schrik. Ik heb nooit dood gewild. Zo erg is alles ook weer niet. Ik ben niet depressief.
Maar alles lijkt een rotzooi en alles zou zoveel makkelijker zijn als het gewoon stopte. Ik begin weer hard te snikken. Ik ben zo'n idioot. En straks berg ik alle gevoelens weer op in een klein laatje, lach ik weer naar iedereen en doe ik alsof alles goed met me gaat. Maar ik wil niet meer acteren alsof ik me prima voel. Maar ik wil ook geen zeur zijn. Geen meisje wat in de slachtoffer-rol gaat. Mensen hebben gezegd dat ik teveel in de slachtoffer-rol kruip. Wat nou als ik nu nooit meer durf om uit de rol van het sterke meisje te kruipen?
Ik trek mijn benen dichter tegen me aan om mezelf tegen de kou te beschermen. De regen vermengt zich met mijn tranen.
'Alles oké?' Vraagt een jongen.
Ik kijk geschrokken op. Ik ga weer normaal zitten en veeg de tranen weg. 'Ja.' Zeg ik snel. 'Ja, sorry.'
De jongen gaat naast me zitten. 'Volgens mij ben je niet oké.'
Ik sta snel op. 'Jawel.' Zeg ik en ik sta op.
De jongen pakt me bij mijn pols. 'Vertel me wat er mis is. Please?'
'Ik weet het zelf niet eens.' Mompel ik. Maar ik blijf. Ik weet zelf niet eens waarom.

Hey iedereen, bedankt voor het lezen.
Ik heb zojuist in de vorm van Amber een beetje beschreven wat ik de laatste tijd weleens voel. Weet iemand of dit gevoel een normaal gevoel is voor "pubers" of dat er misschien iets mis is?
Dankjewel alvast ❤️❤️