Together Strong

40

(Maud)
Ik ril van de kou zodra ik mijn benen over de rand van het raam sla. Huisarrest. Vele dagen huisarrest zonder enige buitenlucht en vrijheid. Gelukkig heeft Lara ook huisarrest en ben ik niet alleen, maar ik ben zo boos op mijn moeder dat ze ons zoveel huisarrest heeft gegeven, ik mag geen leuke dingen doen zoals sport en afspreken tot het einde van het semester. Toch vind ik het ergste dat ze ons niet geloofde.
De wind strijkt langs mijn benen en ik adem diep in. Ik kon echt niet langer binnenblijven. Ik moest even frisse lucht inademen, ik weet zeker dat ik binnen enkele minuten flauw was gevallen als ik dit niet had gedaan. Vroeger ging ik ook wel eens zo zitten. Dat begon vlak na het ongeluk, vlak nadat ik uit het ziekenhuis was ontslagen. S'avonds voelde ik me alleen en miste ik Thomas en mijn vader. En dus ging ik dan hier zitten, met het raam open, om net iets dichter bij de sterren te zijn. Net iets dichter bij hen. Opeens barst ik in tranen uit. Papa had dit nooit geloofd, papa had vertrouwen in mij en Lara gehad. Thomas zou het voor ons opgenomen hebben.
Maar ze zijn er niet meer. Ik ben helemaal alleen, met de sterren als enige troost.
Lara zit op haar eigen kamer. Ik vraag me af wat ze aan het doen is, in tegenstelling tot mij mag ze haar telefoon en laptop niet gebruiken. Mama heeft ze meegenomen en achter slot en grendel gestopt, om er zeker van te zijn dat Lara geen contact met Brittany, Sheila en Rachel zou zoeken. Ze zei dat die dat niet wilde. Lara wilde ook geen contact met die meiden, want ze hebben haar echt ontzettend verraden. Zeker door pesterijen en bedreigingen te verzinnen en Lara de schuld van de drugs en alchohol te geven. Ik ken Lara, zij zou nooit iemand onder druk zetten.
Ik zucht en schuif weg van het raam waarna ik het sluit.
Ik loop naar mijn telefoon en ik kijk of iemand me geappt heeft. Niemand neemt de moeite. Vanmiddag heeft Scarlett al het contact tussen ons verbroken, ze is ontzettend kwaad en ze wilde niet eens naar me luisteren toen ik mezelf probeerde te verdedigen. Nova en Willow staan aan Scarletts kant, ik weet niet hoe ik ze moet duidelijk maken dat er twee kanten aan dit verhaal zijn, hoe moet ik ze laten geloven dat ik mijn redenen had om Brittany aan te vliegen? Het was niet slim en misschien ben ik wel een beetje overgevoelig en agressief, maar ik ben geen monster en dat is wel hoe Scarlett, Nova en Willow me nu aftekenen. Alleen maar omdat Brittany het zegt.
Tess heeft meer vertrouwen in me en ze heeft me geappt dat ze me gelooft. Ik weet dat dit niet een moment is om kritisch te zijn, maar ik weet niet of ik Tess nog wel aan mijn kant wil. Ik ben nog steeds gekwetst en boos op haar om wat ze gedaan heeft op mijn feestje. Op de avond zelf had ik nog medelijden en twijfels, maar de woede is alleen maar verergerd en de medelijden en twijfels zakten vandaag langzaam weg.
Ik doe voorzichtig de deur van mijn slaapkamer open. Ik mag van mama niet naar Lara toe, maar ik weet zeker dat ze zich heel erg rot moet voelen. Ik voel me al rot, maar ondanks het feit dat ik Brittany erger heb verwond, krijgt Lara meer rotte reacties en haat naar zich toe gegooid dan ik. Ik had verwacht een stomme reactie van Micheal te krijgen, maar hij schilderde me af als een naïeve idioot die verschrikkelijk was beïnvloed door haar gestoorde zusje die haar dwong om Brittany pijn te doen. Iedereen gelooft dat Lara iedereen tot van alles dwingt.
Ik blijf voor Lara's deur stilstaan. 'Lara?'
Ik krijg geen reactie.
Opeens heb ik een ontzettende flashback. Ik herken de herinnering niet echt, maar aan de gezichten die meespelen te zien is het een stukje uit mijn droom toen ik in coma lag. Het is verschrikkelijk raar, maar hoe ik eruit zag in die droom als zestienjarige is precies hoe ik er nu uitzie. Eigenlijk zag iedereen er uit zoals nu, ook al had ik helemaal niet kunnen weten dat Lara een pluk van haar bruine haren roze zou verven. Toch was het in mijn droom ook al zo.
'Lara. Gaat het?'
Ik hoor niks. Voorzichtig doe ik de deur open. Ik ben verbaasd als ik zie dat Lara's kamer leeg is. Ze had toch echt een verbod gekregen om haar kamer uit te komen. Zelfs naar de WC gaan was niet toegestaan.
Ik doe de deur weer dicht en ik loop naar de badkamer. Het licht is aan. Ik doe de deur open, maar de persoon in de badkamer is mijn moeder, niet Lara.
'Sorry.' Mompel ik en ik wil de deur dicht doen.
'Wacht even Maud.'
Ik kijk op.
'Kom eens.'
Ik stap de badkamer binnen.
'Lara is je jongere zusje.' Zegt mama. 'Ze kan je niks aandoen, ze gaat je niks aandoen, je hoeft zulke dingen niet voor haar te doen.'
Ik voel irritatie opnieuw omhoog komen. 'Ze dwong me tot niks mam.'
'Ik wil je zo graag geloven.' Zegt mama, daarna zwijgt ze even. 'Lieverd, ik weet dat je Lara koestert omdat je Thomas al kwijt bent, maar Lara is de weg kwijt, je moet haar niet helpen als het jezelf of haar in gevaar brengt.'
Ik sla mijn armen over elkaar. 'Lara is de weg niet kwijt! Ik hielp haar omdat Brittany me gevaarlijk leek, niet omdat Lara zei dat ik dat moest doen!' De tranen branden achter mijn ogen. 'Waarom geloof je me niet?'
'Omdat je Lara in bescherming neemt.' Mama probeert haar armen om me heen te slaan en me te knuffelen, maar ik zet een stap achteruit. 'Ik hou van je, je moet je leven niet laten verpesten door Lara's gedrag.'
'Waarom geef je Lara alle schuld!' Roep ik. 'Ik was er net zo goed bij betrokken misschien heb ik haar wel overgehaald om dit te doen!'
'Dat zou je nooit doen.'
'Lara zou dit ook nooit doen.'
'Maar het is gebeurd.' Mama begint te huilen. 'De drugs, de drank, het vandalisme...' ze neemt een hap adem en snuit haar neus met een wc-papiertje. 'Lara is de weg kwijt, ze is anders dan jij Maud. Ik hou van haar, maar ze is agressief, manipulatief en crimineel.'
Mijn mond valt open. 'Hoe kun je dat nou zeggen! Lara is geen crimineel!'
'Ze heeft je overgehaald tot deze daad en misschien heb je dat zelf niet eens door, maar zo was ze altijd al.' Mama trekt me onverwachts in een knuffel. 'Ze wil aandacht. Zo is ze al haar hele leven. Als peuter en kleuter gaf ze jou al de schuld van al haar fratsen en jij nam altijd de schuld op je voor haar. Lara heeft een donkere kant. Een kant die ik al die tijd heb genegeerd. Ze heeft een kant zoals...' ze begint nog harder te huilen.
'Een kant zoals wie?'
'Een kant zoals Justin.'
Het is alsof iemand me slaat. Waarom vergelijkt ze haar gestoorde, psychotische tweelingbroer met mijn lieve, kleine, zusje?
'Heel lief en onschuldig van buiten en berekend en gemeen van binnen. En op een bepaalde leeftijd kunnen ze het niet meer inhouden.' Zegt mama, maar alles glijdt langs me heen.
Ik ruk me los. 'Ik kan jou echt niet geloven.' Zeg ik. 'Je bent onze moeder, je zou er voor ons moeten zijn. Je zou moeten zeggen dat je van ons houdt en dat je ons geloofd!'
'Ik hou ook van je. Daarom zeg ik dit.' Mama pakt me opnieuw vast. 'Lieverd, ik zou Lara nooit in de steek laten. Nu niet, nooit niet, maar jouw welzijn is belangrijker voor me.'
Ik kijk haar verward aan. 'Hoezo zeg je dat? Dat kan je niet zeggen.'
'Ik hou meer van jou.'
Ongelofelijk. Nee. Dit is echt ontzettend ongemakkelijk.
Mama kijkt weg. Ze heeft spijt.
'Mam. Ik zou echt veel meer van je hebben gehouden als je me gewoon had geloofd, toen ik zei dat Lara me niet negatief heeft beïnvloed.'
'Je bent naïef, Maud. Zoals ik al zei, je hebt het nooit door gehad.'
Ik schud ongelovig mijn hoofd en draai me om. Ik ren naar mijn kamer en doe de deur op slot.