Together Strong

27

Wegens de privacy van de mensen op de foto boven, (ik weet bijna zeker dat het een neppe foto van acteurs is, maar voor de zekerheid) heb ik de gezichten weggekrast.

Het volgende hoofdstuk is niet geschikt voor kinderen onder de 12 jaar en kan spanningen en angsten veroorzaken.

{Amber}
Ik zit naast Milou op een picknicktafeltje. De zon schijnt fel. Ik staar naar Miles die luid juichend over het veldje rent. Hij speelt voetbal en ziet er best knap uit. Sinds zijn berichtje kan ik hem niet meer gewoon aankijken. Het lijkt wel alsof mijn hoofd pas doorkreeg hoe knap en leuk hij is nu hij heeft gezegd dat hij mij ook leuk vond. Maar hij gedraagt zich weer normaal en hij vindt mij volgens mij niet leuk meer.
'Gaat alles wel goed?' Vraagt Milou en ze trekt mijn hoofd tegen zich aan. 'Maak je, je zorgen over Justin?'
Ik haal mijn schouders op. 'Nee valt wel mee. Justin is slim genoeg om het te redden. Hij weet dat hij me altijd kan bellen.'
'Jullie hebben toch ruzie?'
'Twin-privileges.' Glimlach ik.
Milou lacht ook. Ze trekt haar gezicht snel weer serieus. 'Wat is er dan?'
Ik kijk nog steeds naar Miles. Ik haal mijn schouders op.
Milou volgt mijn blik en ik hoor haar grinniken. 'Opgelucht dat Miles en Stella uit elkaar zijn?'
Ik geef haar een speelse duw. 'Oh hou je mond.'
'Vindt je Miles leuk?' Milou klinkt nu bijna bezorgd, wat ik wel snap aangezien Miles mijn beste vriend is en het heel naar is om verliefd te zijn op een van je vrienden.
Ik haal mijn schouders weer op. 'Misschien. I don't really know.'
Milou bijt losjes op haar lip.
'He.' Ik sla mijn armen om Milou heen. 'Het is vast niks, maak je nou maar geen zorgen.'
Milou lacht omdat we bijna van het tafeltje afkukelen.
'Willen alle leerlingen van Opportunity High zich melden in de aula? We herhalen, willen alle leerlingen van Opportunity High zich melden in de aula? Dank u wel.'
Ik kijk Milou fronsend aan. 'Waarom zou dat moeten?'
'Dat hoeft echt nooit.' Zegt Milou. 'De laatste keer was toen ze iedereen vertelde dat Evi dood was. Toen hoefde onze klas zich niet te melden omdat Miss Read het ons al had vertelt.'
Ik slik en sta op. 'Nou ja, zullen we maar gaan?'
Milou knikt. 'Het is trouwens ook een rare dag. Midden in het derde semester.'
Ik knik. 'Wel een beetje vreemd.'
'Hey.' Anna en Cameron komen naast ons lopen. 'Weten jullie waarom wij moeten komen?'
Ik schud mijn hoofd. 'Geen idee.'
'Vast een leraar die weggaat of zo.' Zegt Cameron.
'Belangrijker... zijn jullie nu een koppel?' Vraagt Milou.
Anna bloost, maar Cameron slaat een arm om haar heen. 'Ja.' Zegt hij trots. 'Niemand komt aan MIJN meisje.'
Milou en ik maken een ahhh geluidje en met z'n vieren lopen we de school in, op de voet gevolgd door Miles' vriendengroepje en Jason.

{Milou}
'Welkom allemaal. Bedankt voor het komen.' Zegt de directrice met een serieus gezicht. 'Ik wil jullie graag vertellen over een bericht die wij afgelopen week hebben ontvangen. Het gaat over Evi Christens.'
Mijn ogen verwijden zich. Wat is er met Evi?
'Wij hebben een schokkend bericht gekregen van een anonieme leerling die zegt dat er onderling veel beledigende dingen worden gezegd over Evi omdat ze zwanger zou zijn geweest.' Zegt de directrice mevr. Blom.
Ik voel woede groeien. Die mensen hebben echt geen idee waar ze het over hebben!
'Dat vinden wij als directie echt niet kunnen en daarom voelde ik mij genoodzaakt om een woord tot jullie allen te richten.'
Ik kijk om me heen wie er schuldig kijkt, maar iedereen kijkt even verbijsterd naar onze directrice die nauwelijks ooit op school komt.
'Onder ons zijn mensen die heel erg van Evi hebben gehouden en mensen dan beledigend over haar horen praten is helemaal niet fijn.' Zegt mevrouw Blom. 'En ik vind het on-respectvol tegenover Evi zelf. Ik hoop dat, dat duidelijk is voor iedereen. De mensen die deze opmerkingen hebben gemaakt weten zelf wel of ik het over hun heb. Ik weet zelf niet eens wie deze misselijke opmerkingen maakt, maar schaam je.'
De stilte is ondraaglijk terwijl haar priemende blik door de zaal glijdt. 'Bedankt voor de aandacht. Scholieren met lessen mogen naar de lessen. Studenten met vrije tijd laten eerst de anderen voor.' Ze staat op en wil de grote aula deur openduwen, maar de deur is gesloten. Ze duwt nog eens tegen de deur, maar de deur geeft niet mee.
Ik zie meer mensen tegen deuren aan duwen maar geen een deur gaat open.
'Waarom gaan de deuren niet open?'
'We zitten vast.'
'Waarom duurt het zolang?'
'Ga gewoon naar buiten!'
'Wat is er aan de hand?'
'Hoe kan dit?'
'Hallo, schiet eens op!'
De stemmen echoën door mijn hoofd. Ik herinner me een boek. Shit.

{Amber}
De mensen om mij heen kijken onrustig om zich heen.
Milou pakt mijn hand en knijpt me hard. 'Als er nu gaat gebeuren wat ik denk dat er gaat gebeuren ga ik huilen.'
'Wat denk je dan?'
Het volgende moment klinkt er een schot.
Ik hoor mensen om mij heen hoog en schel gillen. Ik schrik als ik Justin zie.
Het duurt even voor ik het kan bevatten. Justin staat midden in de meute. Met een wapen in zijn hand. The hel?
'STILTE!' Roept hij. 'MAAK DEZE WEG VRIJ OF IK SCHIET JE NEER!'
Ik knijp hard in Milou's hand. Angst overvalt me.
'WAAR IS AMBER? IK MOET HAAR SPREKEN!!'
Ik slik en zet een stap achteruit. Dit is niet goed. Dit is helemaal niet goed. Justin wil me pijn doen. Nooit had ik er over nagedacht. Nooit had ik gedacht dat Justin dat ooit zou willen doen! Maar die blik. Die blik is niet van Justin.
'Verstop je Amber.' Sist Milou.
'We beschermen je.' Zegt Kelsey. 'Hij gaat je pijn doen. Hij is gestoord.'
'IK ZEI AAN DE KANT JIJ TRUT!' Justin duwt Harper weg. 'WAS IK NIET DUIDELIJK? Dacht je soms dat dit wapen een grapje was?'
'N-nee.' Zegt Harper zacht.
'Ik kan het je bewijzen meisje.' Justin richt op Harpers hoofd.
'Nee!' Gilt Harper en ze deinst achteruit. 'Het spijt me! Het spijt me!'
Justin haalt de trekker over en Harper valt op de grond. Ik knijp hard en krampachtig in Milou's hand.
Aria stond naast Harper en begint te gillen.
'Hou je bek trut!' Schreeuwt Justin. 'Of moet ik jou ook neerschieten.'
Vicky trekt Aria dicht tegen zich aan. 'Nee.' Zegt ze zacht. 'Nee dat hoeft niet.'
Justin geeft hen een ruwe duw.
Hij loopt verder. 'Aan de kant. Waar is Amber?' Hij pakt Merli vast en heft zijn pistool. 'Jij weet het vast. Waar is Amber?'
'W-weet ik niet.' Huilt Merli.
'Dat lieg je!' Roept Justin. 'Jij bent Ambers vriendin!'
'Niet meer.' Zegt Merli snikkend.
'Ach hou toch je bek.' Hij richt zijn pistool en zet die op Merli's hoofd.
'Oh god nee, alsjeblieft.' Huilt Merli.
Justins gezicht is rood aangelopen. 'Waar. Is. Amber?' Sist hij.
'Ik weet het niet, ik weet het niet.' Zegt Merli paniekerig. 'Echt niet.'
'Drie... twee...'
'Ze weet het echt niet!' Roept Romy.
Justin schiet. Romy valt. Ik krijg zwarte vlekken voor mijn ogen. Dit kan niet waar zijn.
'Laatste kans.' Sist Justin.
'Ik weet het niet. In het publiek ergens.' Hijgt Merli.
De knal echoot na in de aula.
Achter Justin zie ik dat leraren Justin willen overmeesteren maar Justin schiet in het rond. In geen seconde heeft hij zeker drie leraren vermoordt en vijf ernstig verwondt.
'Ik wil mijn moeder.' Zegt Isa en ze begraaft haar hoofd in Mira's armen.
Justin doelt op een random jongen. 'Naam.' Zegt hij.
'Max.' Zegt de jongen terwijl hij zijn handen omhoog doet.
'Okay Max. Ken jij Amber Olivera?'
Max schudt vertwijfeld nee.
'Oké.' Justin loopt verder helemaal naar het podium. Daar klimt hij op. 'Luister allemaal mensen. Amber is mijn freaking tweelingzusje, maar we zijn niet close meer. Ze heeft me laten vallen en dat komt door jullie allemaal!'
Iedereen houdt zijn adem in.
Mijn zweterige handen hebben nog steeds die van Milou vast. Ik kan niks doen aan het schuldgevoel wat op mijn borst drukt. Harper, Merli, Romy en al die leraren. Allemaal door mij. Door Justin. Mijn bróér.
'Ik hield van haar. Maar vandaag mag ze lijden.' Zegt Justin. 'Niet alleen van de pijn van haar schotwond, maar ook door die van jullie omdat jullie allemaal sterven door haar schuld.' Hij begint te schieten.

Okay everyone,
Ik weet het. Dit is pure horror. Ik heb dit geschreven omdat ik er net een boek over heb gelezen en ik vond het zo erg. Ik wil meer aandacht voor slachtoffers van echte school-shootings en ik vond het natuurlijk ook een echt spannende wending voor het verhaal. Laat me weten wat je van deze wending vindt.
Ik heb echt getwijfeld of ik het erop zou zetten omdat ik nu officieel Justin heb verpest en sommige karakters kwijt raak, maar karakters in een boek zijn net als reizigers in een trein wagon. Sommigen stappen in, sommigen stappen uit en sommigen blijven zitten tot het einde.